Jest to druga część wywiadu z prof. Jayalakshmi Gopinath, rektorką wydziału anglistyki Uniwersytetu Śri Sathya Sai w kampusie Anantapur, przeprowadzonego w Radiu Sai w maju 2003 r. Związek prof. Gopinath z Bhagawanem rozpoczął się w 1948 r., gdy była małą dziewczynką. Przez ponad pół wieku przebywała u Jego lotosowych stóp, stanowiąc wzór oddania, służby i miłości. W zamieszczonym wywiadzie Jayamma, (jak nazywał ją Swami), dzieli się swoimi troskliwie pielęgnowanymi wspomnieniami i fascynującymi doświadczeniami z dr Rajeshwari Patel, wykładowczynią na Uniwersytecie Śri Sathya Sai w Anantapur i jego absolwentką. Pierwszą część wywiadu z panią profesor publikowaliśmy w numerze 41 -  I-II-III  2008 roku.

Dr Rajeshwari Patel: Czy Swami kiedykolwiek wyjawił Pani podczas interview lub w jakichkolwiek innych okolicznościach, że jest inkarnacją Śirdi Baby?

Prof. Jayalakshmi Gopinath: Miało to miejsce w nowym mandirze około 1954 roku. Baba nie wygłaszał wówczas wykładów dla dużych zgromadzeń. Zwoływał mały krąg ludzi i dzielił się z nimi bezcennymi skarbami duchowej wiedzy. Byłam jedną z wielu.

     Wśród nas znajdowała się starsza pani z rodziny braminów, żona sławnego uczonego. Przyjechali razem do Puttaparthi. Gorąco wierzyła w Babę. Widzieliśmy, jak szczerze Go kocha. W tym czasie nie było wolnych miejsc nawet w nowym mandirze.

Braminka była tak ortodoksyjna, że ludzie z niej żartowali, lecz bardzo kochała Swamiego. Codziennie przyrządzała posiłki i bardzo się cieszyła, mogąc je Mu ofiarować. Przygotowywała je, ściśle przestrzegając rytuału. Swami rezydował w świątyni, na piętrze po prawej stronie. Pokarm zanosiły Mu siostry. Po ugotowaniu posiłku, kobieta wchodziła na schody i zostawiała go tam. Swami przekomarzał się z nią. Zbliżał się do niej pełen czaru, wystawiał stopę i mówił: „Chesko” (złóż pokłon). Odpowiadała: „Ledhu Swami”(Nie, Swami).” Nie dotykała Jego stóp ze względu na rytuał madi aćaram[1]. Swami się śmiał i pozwalał jej na to! Ludzie myśleli: „Ależ ona niemądra! Tylko wyobraźcie sobie, nie dotknęła stóp Swamiego. Czy może być większe bluźnierstwo?” Nie przejmowała się tym. Po prostu szczerze przestrzegała swoich rytuałów.

W tamtych czasach poświęcaliśmy ranki na bhadżany. Część osób siadała z przodu i czasami, ku mojemu najwyższemu zmieszaniu, Swami kazał mi śpiewać. Pewnego dnia w święto Ekadaszi[2] miało miejsce takie oto zdarzenie. Braminka przez cały dzień pościła, nie przyjęła nawet kropli wody. Przestrzegając rytuału madi usiadła osobno. Wszedł Swami i zobaczywszy, że siedzi w pewnej odległości polecił: „Zróbcie dla niej miejsce!” Uczynił to, chociaż ludzie kpili z niej i lekceważyli uważając, że jest bardzo głupia! On jest Prawdą, Prawością, Pokojem i Miłością! Ucieleśnia to wszystko. Jakże jest szczery! Nakazał: „Przepuście ją.” Potem poprosił, żeby przeszła do przodu i usiadła w pobliżu Jego tronu, po stronie dla pań.

Pierwsza boska deklaracja: „Jestem Bogiem”

Następnie zapytał: „Janakamma (tak brzmiało imię braminki), co robiłaś przedtem wieczorami w dniu Ekadaszi?” Odpowiedziała: „Swami, w dniu Ekadaszi szłam do świątyni i słuchałam Puran (pism świętych) czytanych przez panditów. Szłam tam, słuchałam, a po skończeniu wracałam do domu.” „Nie przyjmujesz pokarmów w dniu Ekadaszi?” „Nie, Swami.” „Nawet kropelki wody?” „Nie, Swami.” „W porządku”, powiedział. „Dzisiaj Ja ci opowiem Puranę!”

Wtedy po raz pierwszy przemówił do tłumu. Przyniesiono stół i postawiono na nim mikrofon. Uderzył w blat. „Jestem Wedami!” Te słowa odbiły się echem od ścian Prasanthi Nilayam. „Jestem Świętymi Księgami. Jestem Bogiem. Skorzystajcie z tej szansy. Jeśli chcecie zrozumieć kim jestem, to tutaj macie ku temu najlepszą okazję. Nie wyśmiewajcie się, nie krytykujcie i nie straćcie tej możliwości.” Powiedział to bardzo uroczyście.

Oczywiście, wiedzieliśmy o tym w głębi duszy. Ale, aż do tego dnia, Baba nie obwieścił tego publicznie. Zapamiętałam to na zawsze. „Jestem Samym Bogiem.” To była kolejna deklaracja!

Dr Rajeshwari Patel: W tym czasie było to coś osobliwego.

Prof. Jayalakshmi Gopinath: Tak, wtedy po raz pierwszy przemawiał do wielkiego tłumu i była to uderzająca deklaracja. Gdybyś to ty lub ja stanęła na podium i powiedziała „Jestem Świętymi Księgami, jestem Wedami” zostalibyśmy obrzuceni kamieniami. Odebrał nam tym mowę i urzekł nas. Patrzyliśmy na Niego, nie do końca rozumiejąc kim jest, zupełnie oszołomieni stojącą przed nami potężną Boskością. Trudno było w to wszystko uwierzyć!

Przepowiedziana przyszłość

Dr Rajeshwari Patel: Czy odsłonił przed panią oglądaną teraz przyszłość? Słyszałam, że Swami opowiadał starym wyznawcom o zdarzeniach, które dzieją się obecnie.

Prof. Jayalakshmi Gopinath: Tak, mówił o tym, czasem w żartach, a czasem poważnie.

Powiedział nam: „Wykorzystajcie tę złotą okazję. Przyjdzie czas, kiedy do Prasanthi Nilayam będą przybywały ogromne tłumy i nie będziecie mieli do Mnie dostępu!” „W miarę upływu czasu coraz większe i większe. Będziecie widzieli tylko ludzkie głowy – trudno będzie Mnie dojrzeć! Może uda się wam dostrzec czubek Mojej głowy.” „Przyjdzie chwila, gdy będę musiał wznieść się w niebo, żeby dać wam wszystkim darszan.”

Boskość ze Swoją Matką

Dr Rajeshwari Patel: Jak wspomina pani Matkę Iśwarammę i jej relacje z Boskim Synem?

Prof. Jayalakshmi Gopinath: Byłam z nią bardzo blisko. Jestem szczęśliwa z powodu tej więzi. Uważam to za boskie błogosławieństwo. Swami podarował jej pokój w Prasanthi Nilayam i tylko ona mogła w każdej chwili wejść do Jego pokoju, nawet nie Ojciec. Spełniał jej życzenia. Cudownie było na to patrzeć. Jeśli chodzi o jedzenie, to Swami zawsze sprawiał kłopoty. Jadł bardzo mało. Czasami siostry gotowały i przynosiły Mu jedzenie z wioski, kiedy im na to pozwalał. Wymykał się im. Nie jadł posiłków! Nie przychodził i nie siadał za stołem. A nawet jeśli przyszedł, to siedział przy nim przez kilka sekund, zjadał odrobinę i odsuwał od siebie talerze. Czasami, kiedy siostry zmęczyły się przymilaniem, przyprowadzały Matkę. Matka mówiła: „Swami, Tinnu Swami. Enthuku Swami neevu thnnavu?” Nakłaniała Go tak słodko, z całą matczyną miłością i wtedy trochę zjadał. Ulegał jej. Przynosił piękne sari i rozkładał je w pokoju. Zapraszał ją i mówił: „Ra, emi kavali theesko (Chodź, weź które chcesz). Dawał jej również klejnoty. Robił, co mógł, aby ją uszczęśliwić. Według mnie, Matka zasłużyła na boskość, dając Mu boskie ciało. Mówił: „Moje życie jest Moim przesłaniem.” Być może uczył nas także, żebyśmy szanowali nasze matki.

Skromny i kochający Ojciec

Prof. Jayalakshmi Gopinath: Szanował również swojego Ojca. Ojciec był wspaniałym człowiekiem, znałam go. Oczywiście, mówił jedynie w telugu. Miał sklep z żywnością i zaopatrywał wyznawców w orzechy kokosowe i inne składniki potrzebne na ofiarę. Mój ojciec bardzo go lubił, choć słabo znał telugu. Jakoś się porozumiewali. Kiedy dotykaliśmy jego stóp, pytał skromnie: „Dlaczego dotykacie moich stóp?” „Jesteś Ojcem Awatara” - odpowiadaliśmy. Zwykł wtedy mówić: „Nie wiem. Jest wielki. Jest dla wszystkich. Już nie jest moim synem.” Tak mówił, jak zupełnie  zwyczajny człowiek.

Czczenie Boskości

Dr Rajeshwari Patel: Musiała pani być obecna podczas ceremonii namaszczania. Czy może pani podzielić się z nami tym doświadczeniem?

Prof. Jayalakshmi Gopinath: Tak, miałam szansę uczcić Bhagawana w Jego urodziny przez namaszczenie Go. Przy tej okazji zbieraliśmy się w starym mandirze. Powstała tradycja, że starsze pary małżeńskie przychodziły z tacami cynobru, kurkumy, kwiatów, owoców i ubrań dla rodziców Swamiego oraz ze srebrnymi naczyniami, nazywanymi w języku kannada chumbu. Matka nabierała wody ze studni i kładła święty orzech kokosowy na świętym naczyniu wypełnionym wodą (purna kumbha). W procesji za Matką i Ojcem szedł starszy brat z żoną, potem dwie siostry, a na końcu Janakiramaiah (młodszy brat Swamiego), będący wtedy młodym kawalerem. To była hierarchiczna procesja. Wielbiciele prowadzili ich z szacunkiem, grał wiejski zespół muzyczny. Wkraczali uroczyście do audytorium. Pierwsi oczywiście szli grajkowie, za nimi wielbicielki niosące tace ze świętymi przedmiotami, potem rodzina Swamiego. Swami siedział na podwyższeniu.

W tamtych czasach każdy mógł Mu ofiarować wieniec z kwiatów. Wyznawcy trzymali je w dłoniach. Na schody podwyższenia wstępowała najpierw Matka z Ojcem. Czekała tam na nich starsza, zamężna kobieta (sumangali) ze srebrnym naczyniem z oliwą, gotowaną z pachnącymi ziołami. To był widok!

Swami pochylał głowę. Matka brała kwiat, zanurzała go w oliwie i trzykrotnie dotykała nim głowy Syna. Brali w tym udział także niektórzy wyznawcy, w tym moi rodzice. Ja również pragnęłam wziąć udział w ceremonii, jednak nie miałam odwagi. Lecz On zawołał do mnie: „Ra chodź” i dał mi szansę namaszczenia Go.

Wielbiciele podchodzili kolejno i nakładali Mu girlandę. Za każdym razem zdejmował ją i odkładał na bok.

Skłaniał nas do śmiechu

Dr Rajeshwari Patel: Wiem, że ma pani wspaniałe poczucie humoru. Czy mogłaby pani przytoczyć nam jakieś zabawne zdarzenie ze spotkań z Bhagawanem, takie, które pokaże jak bardzo cenił humor?

Prof. Jayalakshmi Gopinath: Poczucie humoru odziedziczyliśmy po ojcu. Bhagawan ma ogromne  poczucie humoru. Pozwól, że ci opowiem pewien zabawny incydent! Miał miejsce w naszym domu. We wczesnych latach 50-tych Swami zatrzymywał się u nas, kiedy przyjeżdżał do Bangalore. Mieliśmy bardzo dobrą kucharkę. Gotowała według wskazówek mojej mamy. Swami zjadał posiłki z wielką miłością, choć nie wiedzieliśmy, czy Mu smakowały czy nie. Kucharka była dziewiczą wdową po braminie. Gdy przyszła do nas miała 60 lat. Jej sytuacja była przykra. Ścięto jej włosy i musiała nosić czerwone, dziewięciojardowe sari bez bluzki. Taki obowiązywał wówczas zwyczaj. Kiedy zobaczyła Swamiego, cała bieda jaką wycierpiała w życiu, wszystkie upokorzenia i smutki odżyły w niej i zaszlochała. Swami ją pocieszał. Kiedy przyjeżdżał, szedł i rozmawiał z nią. A ona łkała bez łez. Aby nie roztkliwiała się zbytnio nad sobą, pytał wtedy z żartobliwym współczuciem: „Co się stało? Zabrakło wody w zbiorniku?” (Emi Neelu Leni tankilo?)

Wyzwania i rozwiązania

Dr Rajeshwari Patel: Jest pani zakorzeniona w tradycji. Czy stanowiło to dla pani wyzwanie, gdy rodzina zaczęła przyjmować Swamiego? Jak pani sobie z tym radziła?

Prof. Jayalakshmi Gopinath: Jako dziecko wychowane przez pobożnych i religijnych rodziców, wysłuchałam wielu opowieści o Bogu. Przytaczał je nasz rodzinny guru, gdy przychodził po jałmużnę i odprawiał piękną, ascetyczną i uroczystą pudżę. Wsączały się we mnie od dziecka, aż do chwili gdy stałam się młodą kobietą. Mama wstawała rano, zapalała lampę, przygotowywała ojcu ofiarę, a on ją składał. Ojciec miał szlachetny umysł i złote serce. Wspominam go z wielką miłością i wdzięcznością. Wiedzieliśmy na pewno, że Bóg jest Najwyższą Istotą i że wszystko dzieje się zgodnie z Jego wolą.

Nasz związek z Sai Babą pobudzał rodzinę do gorących dyskusji. Wujowie pytali: „Czy bramin może poddać się komuś z innej kasty, komuś, kto nie odprawia bramińskich rytuałów i ceremonii? Czy może wielbić taką osobę?” Mój ojciec miał ośmiu braci. Nie byli zbyt surowi, choć prowadzili prawdziwie bramińskie domy. Więc zadawali ojcu te pytania. A ojciec  oczywiście, nie przejmował się nimi.

Kiedyś przewodniczący naszego zboru (mutt jeer), przysłał przez posłańca wiadomość, że pragnie sprawdzić, czy mamy wygodny dom. Zwykle przybywał w towarzystwie wielu uczniów. W domu musiało być wszystko, w tym studnia. Mieliśmy wtedy w salonie dużą fotografię Bhagawana Baby. Posłaniec zobaczył tę fotografię z holu. Wybierał w holu miejsce dla fotografii Złotego Mandiru, świątyni ze wspaniałymi dekoracjami. Mieli się przy niej zgromadzić.

Spojrzał na fotografię i spytał w języku kannada: „Proszę pana, czyja to fotografia?” „To fotografia Śri Sathya Sai Baby” - odrzekł ojciec. „Przyjeżdża Swamidżi, proszę ją zdjąć.” „Proszę mi nie zadawać niepotrzebnych pytań” - odparł ojciec i spokojnie się oddalił.

Przyjechał Swamidżi, który musiał z konieczności ustawić fotografię złotej świątyni pod wizerunkiem Bhagawana. Następnie z wielkim oddaniem odprawił wspaniałą pudżę. Potem śpiewał czarujące pieśni. Uczniowie przywiązali sobie dzwonki do kostek i trzymając w rękach thal[3], skakali i śpiewali w ekstazie. Był to cudowny widok.

Po kilku dniach, tuż przed wyjazdem, Swamidżi wezwał mego ojca, żeby z nim porozmawiać. Byłam przy tym. Mama zajęła się czymś innym. Kiedy ojciec do Nego podszedł, zapytał: „Jesteś synem Bedi Srinivasa Rao, oddanego bramina z linii madhwy. Jak to się stało, że związałeś się z osobą demoniczną?”

    Ojciec wysłuchał go, a potem zadał pytanie: „Swamidżi, czy możesz mi powiedzieć do jakiej kasty należał Rama? Do jakiej kasty należał Kriszna? I kim była Sabari[4], która ofiarowała Śri Ramie spróbowane przez siebie owoce? Czy możesz mi na to odpowiedzieć?”

    Swamidżi odrzekł: „Za dużo mówisz.” Ojciec odpowiedział: „W porządku, jesteś przewodniczącym zboru (mutti). Usłucham cię. Ale podaj mi chociaż jedną formułę, dzięki której będę mógł odróżnić osobę demoniczną od boskiej.” Swamidżi stwierdził z niezadowoleniem: „Nie zadawaj mi niepotrzebnych pytań.” Bo były podchwytliwe! Dla nas wszystkich Bhagawan był Boską Inkarnacją. Jestem dumna będąc córką takiego ojca!

Dr Rajeshwari Patel: Ostatnie pytanie. Co chciałaby pani powiedzieć ludziom, którzy niedawno przyszli do Sai?

Prof. Jayalakshmi Gopinath: Miejcie wiarę, miejcie niezachwianą wiarę! Powstrzymajcie kaprysy umysłu, zajętego niepotrzebnymi analizami, ponieważ nasze umysły są bardzo ograniczone. Powstrzymajcie umysł  od niepotrzebnego myślenia. Miejcie wiarę. Wierzcie, akceptujcie i wtedy z dnia na dzień zobaczycie jaka popłynie z tego błogość i szczęście, jak poprawiają się wasze charaktery, a to sprawi, że nie dotknie was zło. Po prostu zbliżcie się do brzegu boskiej szczęśliwości.

Dr Rajeshwari Patel: Bardzo pani dziękujemy za podzielenie się tymi wspaniałymi przeżyciami. To wielki przywilej gościć panią tutaj.

Prof. Jayalakshmi Gopinath: Dziękuję, Rajeshwari. Sai Ram.

Z H2H tłum. J.C.