dr Rajeshwari Patel: Sai Ram, profesor Jayalakshmi Gopinath. Witamy w Radiu Globalna Harmonia Sai. Madam, to wielka przyjemność gościć panią dzisiaj w naszym studiu. Jest pani związana z Bhagawanem Śri Sathya Sai Babą od dawna, od 55 lat. Czy zechce pani sięgnąć do wspomnień? Duchowa tradycja Indii wymienia dziewięć rodzajów oddania. Wśród nich znajduje się śrawana - słuchanie o chwale Pana. Czy otworzy pani swoją złotą szkatułkę z bezcennymi doświadczeniami i podzieli się pani jej skarbami ze słuchaczami Radia Sai? Czy opowie nam pani o swoim dzieciństwie? W jakim była pani wieku, gdy poznała Swamiego i ile fizycznie lat liczył sobie Bhagawan?

prof. Jayalakshmi Gopinath: Dziękuję ci za to, co powiedziałeś, Rajeshwari. Kiedy dotarłam do Lotosowych Stóp Bhagawana, zostałam właśnie nastolatką. Zobaczyłam Go po raz pierwszy w 1947 r. Swami miał wtedy 21 lat.

dr Rajeshwari Patel: Randka z Bogiem. Przeczuwała ją pani, czy też doszło do niej nieoczekiwanie? Co sprowadziło panią do Bhagawana?

prof. Jayalakshmi Gopinath: Nie nazwałabym tego przypadkiem. To było przeznaczenie! Mój ojciec przed odejściem na emeryturę przeniósł się do Bangalore. Jeszcze się wtedy uczyłam i mieszkałam z rodzicami. Ojciec codziennie chodził na spacery. Kiedyś spotkał człowieka, który opowiedział mu o Bhagawanie Babie. Baba przebywał wówczas w domu potentatki kawowej, pani Sakammy. Myślę, że ojciec dysponował pewnymi tajemnymi mocami. Umiał hipnotyzować i leczyć niektóre choroby. Byliśmy bardzo pobożną rodziną. Słowa tamtego człowieka bardzo go zainteresowały, więc rzekł: „Proszę mi powiedzieć, gdzie On mieszka, pod jakim adresem? Wybierzemy się tam.” W ten oto sposób ojciec, mama i ja trafiliśmy po raz pierwszy do domu pani Sakammy. Jestem wdzięczna rodzicom, że przyprowadzili mnie do Boga.

dr Rajeshwari Patel: Czy będąc dzieckiem odczuwała może pani tęsknotę za Bogiem i dzięki niej spotkała Bhagawana?

prof. Jayalakshmi Gopinath: Niewątpliwie. To pewnie zabrzmi zabawnie, ale jako mała dziewczynka miałam gliniany posążek Śri Kriszny. Bawiłam się nim, a idąc spać, zabierałam go nawet do łóżka. Mama nic nie mówiła, przyglądała się temu z pobłażaniem. Dlatego bardzo długo byłam przywiązana do Kriszny. Cała moja rodzina była oddana Panu. W swoim domu gościliśmy ludzi świętych i pobożnych. Przypuszczam, że to podsycało we mnie czystą miłość do Boga. Nie myślałam, aby Go o coś prosić. Kiedy spotkaliśmy Bhagawana Babę – doprawdy, nie wiem jak to wytłumaczyć! – wpadłam w ekstazę. Miałam w oczach łzy. Baba był wtedy bardzo młody.

Niewiarygodne pokrewieństwo z Bogiem

dr Rajeshwari Patel: Odczuła pani ekstazę na Jego widok?

prof. Jayalakshmi Gopinath: Tak, gdy tylko na Niego spojrzałam! Rzucił mi różę! Z wielką serdecznością odniósł się do mojego ojca. Odszedł z nim na bok i rozmawiał. Myślę, że tego dnia została przypieczętowana więź pomiędzy Bogiem i nami, która trwa po dziś dzień.

dr Rajeshwari Patel: Z pewnością niejednokrotnie gościła pani w Prasathi Nilayam w latach 50-tych i 60-tych XX w.? Jak wyglądało wówczas Puttaparthi?

dr Rajeshwari Patel: Jak w tamtych czasach przedstawiał się plan dnia Bhagawana? Obserwowała Go pani bezpośrednio przez wiele lat.

prof. Jayalakshmi Gopinath: W Starym Mandirze nie istniało nic takiego jak plan dnia. Było niewielu wyznawców. Jak zawsze, mężczyźni siadali po jednaj stronie, a kobiety po drugiej. Wczesnym rankiem, jak tylko wstaliśmy, większość z nas odczuwała cudowną błogość. Doświadczenie to można, być może, odnieść do Śri Kriszny i Jego wyznawców. Opisuje je Bhagawatha. Baba wstawał około piątej. Nie udzielał darszanów, po prostu wychodził ze Swojego pokoju. Każdy mógł do Niego podejść. Poruszał się pomiędzy nami. Otaczaliśmy Go, wpatrzeni w zachwycie. Żartował i śpiewał z nami. Często śpiewał ze mną. Ołtarz stał na podwyższeniu. Każdy mógł go posprzątać.

     Opowiem ci o pewnym przeżyciu z tamtych lat. Żeby zobaczyć Swamiego wielokrotnie odwiedzaliśmy dom pani Sakammy. Odbywały się w nim sesje badżanowe. Baba polecił jednak mojemu ojcu wyruszyć do Puttaparthi.

      Nikt mnie nie widział. Wyznam, że przychodziłam tam, żeby przytulić się do posągu Śirdi Baby. Czułam się wtedy bardzo szczęśliwa. Na dzień przed wyjazdem z Puttaparthi moi rodzice otrzymali zaproszenie na rozmowę z Babą. Nie wiedziałam o tym. Zajęta wykonywaniem drobnych prac przy ołtarzu, zapomniałam o całym świecie. Nagle usłyszałam, że ktoś mnie woła: Jayamma! Gdzie jesteś? Twoi rodzice poszli na interview. Ty nie idziesz?” Pobiegłam co tchu, ale drzwi były zamknięte od środka. Ogarnął mnie nieopisany smutek. Usiadłam w kącie i serdecznie się rozpłakałam. Po chwili usłyszałam wołającego mnie ojca: „Jaya, Jaya! Chodź, zrobiło się późno. Idziemy.” Pomyślałam, że nie powinnam mu się pokazywać z zapłakaną twarzą. Podniosłam głowę i zgadnij, kogo przez sobą zobaczyłam? Bhagawana Babę! Zapytał: „Dlaczego płaczesz?” Powiedział to tak miękko, że łzy ponownie napłynęły mi do oczu. „Czego pragniesz?” W tamtej chwili nie pragnęłam niczego. 

      To było bardzo piękne: przychodził, podpierając się laską, ktoś wynosił krzesło z pomieszczenia za ołtarzem i pomagał mu usiąść. Siadał i czekał na swojego Boskiego Wnuka. Swami szybkim krokiem wychodził z pokoju, zdawał się biec, żeby spotkać się ze swoim ziemskim dziadkiem. Podchodził i serdecznie ściskał jego ręce, a dziadek przytulał Babę do siebie. To był wspaniały widok.

dr Rajeshwari Patel: Bhagawan powiedział podczas prywatnej rozmowy, że dziadek były jedynym człowiekiem, który rzeczywiście rozpoznał Jego Boskość.

prof. Jayalakshmi Gopinath: Oczywiście, widzieliśmy jak się do siebie odnoszą. Niewątpliwie, Wnuka i dziadka łączył święty związek.

Medaliony i wibhuti: cud, który oglądałam

Ludzie zaczęli je zbierać. Na czole Swamiego utworzyła się gruba warstwa popiołu. Kiedy procesja się zakończyła, Swami wziął w ręce kwiaty i obiema garściami rozrzucił płatki. Każdy płatek zamienił się w medalion! Widziałam to! Moja mama posiada jeden z tych medalionów. Jest dla nas ogromnie cenny. Mój ojciec nazywał się Keshav Vittal. Zwracano się do niego Vittal Rao. Po jednej stronie medalionu jest wyobrażony Bhagawan Baba, a po drugiej Pan Panduranga Vittal.

dr Rajeshwari Patel: Na każdym medalionie było inne bóstwo?

prof. Jayalakshmi Gopinath: Tak, na każdym było inne bóstwo!

dr Rajeshwari Patel: To piękna opowieść. Proszę podzielić się z nami innymi przeżyciami, przedstawiającymi chwałę Bhagawana.

prof. Jayalakshmi Gopinath: Opowiem o dwóch. Pani Sakamma była bardzo oddana Swamiemu. Opiekowała się Nim jak własnym synem. Miała czystą duszę. On również bardzo ją kochał. Sakamma bardzo ufała mojemu ojcu i często zwracała się do niego w ten sposób: „Ten mały stary Mandir jest zbyt ciasny dla Swamiego.” Był to surowy kamienny budynek. Pokój Baby był maleńki i nie miał nawet łazienki. 

Boska deklaracja: „Wszystko jest w Moich rękach”

dr Rajeshwari Patel: Co Bhagawan mówił o Swoim życiu i misji? Czy w ogóle wtedy coś mówił?

prof. Jayalakshmi Gopinath: Mój wujek, dr Prasanna Simha Rao, naczelny chirurg w Szpitalu Wiktorii, był Jego wyznawcą. Pewnego dnia w 1952 r on i moja ciocia zapragnęli dostąpić darszanu Baby. Postanowiłam z nimi pojechać. Zabrali mnie ze sobą. To wydarzenie odbiło się na zawsze w moim umyśle. Nowy Mandir był prosty. Nie posiadał tych wszystkich łuków i ozdób. Baba był na werandzie, na frontowej werandzie, która zachowała się do dzisiaj, ale wtedy nie była taka piękna. Zrobiono ją z cementu. Baba zszedł na dół i stanął na werandzie. Zaprosił na audiencję mojego wujka i ciocię, pomijając mnie. Byli tam jacyś ludzie oraz wielbiciele, bardzo szczęśliwi z powodu wzniesienia Mandiru. Wyrażali głośno tę radość, zwracając się do Swamiego: „Jaki to piękny Mandir! Przedtem niektórzy mieli wiele wątpliwości i mówili, że ściany tego Mandiru nie osiągną nawet stopy wysokości. Tacy byli aroganccy! Swami, jacy byli głupi i pełni ignorancji! Jaki piękny Mandir powstał!” Wtedy Swami wygłosił cudowne zdanie. Stał tam i był bardo poważny. Czasami następuje zmiana i Baba, który żartuje i rozmawia z nami, staje się Babą, który jest doskonałym uosobieniem Boskości i jaśnieje majestatem. Taki wyraz malował się wtedy na Jego obliczu. Jego oczy mieniły się niezmierzoną głębią. Powiedział: „Niech ludzie mówią, co chcą. Oni nie wiedzą. Wystarczy, że klasnę w dłonie, a wzniesie się cały Mandir. Wszystko jest w Moich rękach!” Wyraził tę deklarację tak głośno, że dotarła do naszych domów. Była czymś, od czego jeżyły się włosy na głowie. Wyobraź sobie tylko: nie potrzebował nas! Sądziliśmy, że coś robimy, ale On to wykonał przez nas, aby dać nam uczucie spełnienia, satysfakcję, że mogliśmy wziąć w tym udział. To wszystko! Powtórzył kilkakrotnie: „Wszystko, wszystko jest w Moich rękach!” Poczułam, że w jakimś sensie osunął się od zgromadzonych osób. Po chwili powoli odszedł. Wspiął się na schody i zniknął w swoim pokoju. Wywarło to na mnie potężne wrażenie.

„Gdzie jestem?”

dr Rajeshwari Patel: Kiedyś, wiele lat temu, Bhagawan poprosił panią o podjęcie się roli tłumaczki na interview Howarda Murpheta. Po powrocie do Anantapur, podzieliła się pani ze studentami – uczyłem się tam wtedy i pamiętam to – głębokimi prawdami, wypowiedzianymi przez Bhagawana podczas tego spotkania. Czy pamięta pani niektóre z nich?

prof. Jayalakshmi Gopinath: Oczywiście! Niewielki pokoik przeznaczony na audiencje stracił swoje kontury i stał się wielki jak kosmos. Sprawiły to słowa Swamiego. Pan Murphet zapytał: „Swami, zszedłeś na Ziemię jako Śirdi Baba. W osiem lat później inkarnowaleś się jako to ciało. Gdzie przebywałeś w tym krótkim okresie ośmiu lat?” Swami odrzekł: „Gdzie byłem? Przenikałem cały wszechświat! Nie przebywałem w określonym miejscu, byłem całym wszechświatem.” Wyrzekł te słowa z taką powagą, że poczułam się ogłuszona. To zdanie wyraża jedną z najważniejszych prawd.