Satjam wada, dharmam ćara

Trzydziesty pierwszy dyskurs Sri Sathya Sai Baby wygłoszony podczas letnich kursów Summer Showers w 1979r.

   Drzewa dają schronienie wszystkim, niezależnie od kasty czy wyznania, głosząc, że wszyscy ludzie są równi. Rośliny uczą nas nie przejmować się zbytnio ciałem, a ptaki, które zadowalają się pożywieniem zdobytym na dany dzień, mówią, abyśmy nie martwili się o jutro. Także przez swoją śmierć ptaki udzielają nam lekcji o przemijalności tego świata. Matka natura nawołuje do porzucenia przywiązania do siebie samego i własnego doczesnego mienia. Zaprawdę, natura jest szkołą, w której człowiek, nauczany przez największego sadguru, Boga, może nabyć boskiej mądrości.
Ucieleśnienia Miłości!
   Programy ekonomiczne i socjalne promują materialny dobrobyt i niewątpliwie są potrzebne na tym świecie. Jednakże pierwszorzędne znaczenie dla duchowego dobra i uświęcania człowieka ma charakter i moralność. Dla wszystkich ludzi duchowość jest tchnieniem życiowym. Kultura Indii jest oparta na duchowości i wartościach etycznych. Naszym najważniejszym obowiązkiem jest docenić wielkie znaczenie naszej starożytnej kultury i tradycji oraz przystosować je do potrzeb obecnego wieku. Kultura i tradycje Indii przeszły próbę czasu. Te uświęcone czasem tradycje stanowią źródło szczęścia w naszym praktycznym życiu.
   System nauczania, który nie uwzględnia wzniosłych ideałów duchowości i naszej starożytnej kultury, nie może prawdziwie wspierać społecznej harmonii. Jesteśmy świadkami społecznego zamętu i degradacji ludzkiej osobowości właśnie z powodu rzucającego się w oczy braku duchowych i moralnych wartości w naszej współczesnej edukacji. Dzisiaj człowiek rozwinął naukę i technikę, ale przez to stał się sługą mamony. Tryumfuje z powodu pozornych sukcesów w opanowywaniu energii jądrowej, a tymczasem żyje jak moralny karzeł.
   Kultura jest krwią życia społeczeństwa. Jest kręgosłupem kraju. Riszi (mędrcy) minionych czasów, którzy osiągnęli wolność od samolubstwa i wznieśli się ponad doczesne pragnienia, oświetlając społeczeństwo łagodnym światłem swojej duchowości, niosą świadectwo świętości naszej kultury. Nasza kultura dostarcza świętych norm zachowania, które możemy najlepiej uhonorować przez zastosowanie ich w praktyce życia codziennego.
   Święty związek między guru (nauczycielem) i śiszją (uczniem) został w Bharacie (Indiach) doprowadzony do takiej perfekcji, jak w żadnym innym kraju. Dotarł do nas przez wieki jako tradycja zachowana w pamięci. Słowa nauczyciela wypowiadane w czasie, gdy uczniowie wracali z gurukulam (szkoły, w której śiszjowie mieszkali ze swoim guru, służąc mu i ucząc się od niego) do domu były brzemienne w znaczenie. „Czcij matkę i ojca jak Boga, traktuj nauczyciela jak Boga i przyjmuj gościa jak samego Boga (matri Dewo bhawa, pitri Dewo bhawa, aćarja Dewo bhawa, atithi Dewo bhawa)” – mawiał guru.
   „Satjam wada, dharma ćara (mów prawdę i postępuj prawomyślnie)” – to także jeden z ważnych aforyzmów wypowiadanych przez guru starożytnych Indii. Podkreśla on wagę satji i dharmy. Satja jest wieczną, absolutną i niezmienną prawdą. Dharmę często tłumaczy się jako prawość, ale jest ona czymś znacznie szerszym. Jest to pełen znaczenia termin zawierający w sobie całą filozofię i styl życia. Jest to summum bonum (największe dobro) etyki Indii. Śiszja, czyli uczeń, to ktoś, kto pojął istotę satji i dharmy dzięki stałej sadhanie, czyli praktyce duchowej. Satja i dharma stanowią podsumowanie kodeksu postępowania i skali wartości wytłumaczonych w nieśmiertelnych świętych pismach Indii.
   Gdy chcecie uprawiać paddy (ryż), musicie podjąć się wielu trudów. Musicie zorać pole i użyźnić glebę obornikiem i innymi nawozami. Do zasiewu musicie użyć dobrych nasion. Musicie ogrodzić swoje pole płotem dla ochrony zboża przed ludźmi i bydłem. Powinniście też okresowo pielić pole z chwastów i właściwie je nawadniać. Wszystkie te czynności musicie wykonać, aby wyhodować paddy. Ale w celu wyhodowania trawy, nie musicie dokładać żadnych szczególnych starań. Szkodliwe chwasty same rosną. Podobnie, adharma, czyli nieprawość, bez specjalnego wysiłku rośnie niczym trujące chwasty. Ale delikatną roślinę dharmy, czyli prawości, trzeba starannie pielęgnować i doglądać, aby przetrwała wśród dzikich i trujących chwastów adharmy.
    W celu ustanowienia i ochrony dharmy niezbędna jest specjalna sadhana (praktyka duchowa) i skoncentrowane wysiłki. Ciągle powinniśmy przypominać sobie święte stwierdzenie: dharmo rakszati rakszitah (dharma chroni tych, którzy chronią ją). Jednak powinniśmy też pamiętać o naturalnym skutku tego stwierdzenia: dharma ewa hatohanti (dharma niszczy tych, który niszczą ją). Tak więc, dharma nie jest tylko metafizycznym pojęciem, ale także potężną moralną siłą, z którą trzeba się liczyć. Ktoś, kto zbacza ze ścieżki dharmy, w dalszej perspektywie będzie musiał za to zapłacić.
Dharma chroni świat (dharajatiti dharmaha). Dharma jest trwała i wieczna. Mówimy, że słońce wschodzi i zachodzi wywołując zjawiska dnia i nocy. Ale w rzeczywistości słońce ani nie wschodzi, ani nie zachodzi. Słońce cały czas stoi i wiecznie świeci. Tak samo, dharma jest wieczna, niezmienna i niezniszczalna. W śloce (wersecie) Gity: „Jada[KB1]  jada hi dharmasja glanir bhawati Bharata… (zawsze, kiedy następuje upadek dharmy, Bharato…)” słowo glani zostało użyte w odniesieniu do dharmy i znaczy osłabienie, zanik, upadek. W rzeczywistości dharma nigdy nie ulega glani, czyli upadkowi. Ulega mu tylko praktykowanie dharmy. Bhagawan (Bóg) pojawia się wtedy jako Awatar, aby ożywić praktykowanie dharmy, a nie dla jej ochrony, gdyż jest ona wieczna i absolutna. Odnowy wymaga tylko praktykowanie dharmy.
Ramajana głosi: „Ramo wigraham dharmah (Rama jest ucieleśnieniem dharmy).” Ponieważ sam Bóg jest dharmą, odwracanie się od niej jest równoznaczne z odrzucaniem Boga. Często Bogu oddajemy cześć przez obraz lub figurę. Niektórzy czczą drzewo jako Boga. Są jednak pewni ateiści, agnostycy, racjonaliści i humaniści, którzy czczą samą dharmę i podchodzą do niej tak jak do Boga. Takich ludzi nie można uważać za ateistów, gdyż ich pozorny ateizm jest w rzeczywistości teizmem w przebraniu. Ich Bogiem jest dharma i oddają jej cześć jako Bogu, który faktycznie jest ucieleśnieniem dharmy. Taka deifikacja dharmy sama w sobie jest teizmem. Z drugiej strony, wielu ludzi modli się do Boga, ale w praktyce zaniedbuje dharmę. Tacy ludzie nie są naprawdę bogobojnymi teistami.
  Nierzadko ludzie na tym świecie utrzymują, że są teistami, wielbicielami, joginami i ascetami. Wątpliwe jednak, ilu z nich naprawdę zrozumiało fakt, że dharma jest esencją boskości. Liczni pobożni ludzie chodzą na pielgrzymki do świętych miejsc i kąpią się w świętych rzekach. Jednakże, chodzenie na pielgrzymki nie ma sensu, jeśli charakter danej osoby nie poprawia się. Zamiast tracić czas i pieniądze na odwiedzanie świętych miejsc, ludzie powinni próbować oczyścić swoje umysły i zrozumieć boskość obecną w człowieczeństwie. Młodzież powinna też stale pamiętać, że fizyczna siła, pieniądze i popularność nie trwają wiecznie. Siła charakteru zawsze stoi wyżej niż pieniądz, który jest najbardziej ulotną rzeczą na świecie.
Wiśwamitra prowadził wyrzeczenia, dzięki czemu zdobył zdumiewająco wielkie moce. Zaślepiony tymi mocami wyzwał Wasiszthę i doznał porażki i upokorzenia. Kaurawowie, którzy okropnie pysznili się swoją władzą i bogactwem, prowadzili wojnę z prawymi Pandawami, ale zostali całkowicie unicestwieni. Ich dynastia dobiegła haniebnego końca, gdyż szli ścieżką adharmy i walczyli z pełnymi cnót Pandawami. Rawana również zdobył kolosalne moce dzięki swoim wyrzeczeniom. Stał się jednak tyranem i wiódł niemoralne życie, przez co w końcu zniszczył siebie. Ramajana, Mahabharata i Bhagawata zawierają opowieści o wielkich bohaterach, którzy zginęli w tragicznych okolicznościach, dlatego że niemoralnie i nieprawomyślnie się zachowywali. Oto, dlaczego każdy człowiek powinien zrozumieć znaczenie dharmy i kroczyć jej ścieżką.
   W swojej młodości, gdy jesteście jeszcze fizycznie silni i umysłowo sprawni, powinniście pokonać sześć przywar: kamę, krodhę, lobhę, mohę, madę i matsarję (żądzę, gniew, skąpstwo, przywiązania, pychę i zawiść). Przede wszystkim jednak młoda osoba powinna nabrać ufności w siebie. Wiara prowadzi do miłości, miłość prowadzi do tolerancji i współczucia. Bóg przejawia się tym, którzy wykazują się tolerancją i współczuciem. Zatem, wiara w siebie ma pierwszorzędne znaczenie. Uczniowie i studenci powinni być pełni miłości i współczucia i dzięki temu zdobyć wielkie moralne i duchowe siły.
   Ideał dharmy powinien inspirować uczniów i studentów do uczestnictwa w działalności służebnej na rzecz społeczeństwa. Powinni stać się prekursorami renesansu dharmy we współczesnym świecie. Powinni doprowadzić do zakończenia niepokojów w społeczeństwie i ponownie ustanowić dharmiczny porządek. Ten olbrzymi program ponownego moralnego chwytania za broń trzeba traktować jako jadźnię (obrządek ofiarny). Jest to krucjata przeciwko złu i niesprawiedliwości.
   Zebrani tutaj młodzi uczniowie i studenci są jak samochody uszkodzone w wypadkach życia. Przez miniony miesiąc te niesprawne samochody zostały naprawione i wyposażone w części zapasowe. Zostały też odmalowane. Teraz wrócą do domu ożywione szlachetnymi i świętymi ideami. We wszystkich ich przyszłych działaniach powinni kierować się trzema D: oddaniem, obowiązkiem dyscypliną (ang. Devotion, Duty i Discipline).
   Zaćma w oku nie bierze się z zewnątrz. Jest to wewnętrzna narośl. Palące się na czerwono drewno lub węgiel pokrywa warstwa rozżarzonego popiołu. Warstwa ta nie pochodni z zewnątrz, lecz wytwarza je samo palące się drewno. Rzęsa zrodzona w wodzie zakrywa jej powierzchnię. Słońce zamienia wodę na ziemi w parę wodną, która unosi się w górę i na niebie tworzy chmury. Chmury wytworzone przez słońce zakrywają słońce. Podobnie, ignorancja, która pojawia się w umyśle człowieka, przesłania jego rozróżnianie, co się dla niego źle kończy. Zaćmę w oczach usuwa się przez chirurgiczną operację. Mądrość jest takim instrumentem chirurgicznym, który usuwa złośliwą narośl ignorancji. Broń mądrości pozwala sadhace (aspirantowi duchowemu) pokonać ignorancję i osiągnąć oświecenie. Dojście do duchowego oświecenia za pomocą narzędzia mądrości jest znane jako wibhaga joga, w której pomocna jest stała praktyka i ceremonialne obrządki. Uczniowie i studenci powinni wcielić w życie przynajmniej kilka z nieśmiertelnych aforyzmów Bhagawad Gity, mimo że mogą nie być w stanie przestrzegać złożonego rytualizmu świętych pism.
    Samolubstwo jest jak balon wypełniony powietrzem. Gdy przebijecie balon, powietrze w środku zmiesza się z powietrzem na zewnątrz. Gdy wypuści się ego, jego miejsce zajmie altruistyczna miłość. Kochajcie wszystkich i rozwijajcie uniwersalne współczucie. Miłość do siebie powinna ewoluować w boską Miłość, która jest najwyższą formą Miłości. Powinniśmy wznosić się od niższego stanu miłości do wyższego, tak jak wznosimy się z niższego poziomu prawdy do wyższego. Boskość możecie osiągnąć tylko przez altruizm.
  Powinniście całkowicie zapomnieć o pomocy udzielonej innym oraz szkodzie doznanej ze strony innych. Nie rozpamiętujcie doznanych ran ani nie oczekujcie uznania czy odpłaty za usłużenie innym. Gdy oczekujecie dobrych skutków ze swoich czynów, będziecie musieli przygotować się też na przyjęcie złych skutków.
    Glina i woda zostały stworzone przez Boga. Garncarz używa ich do lepienia garnków. Wy macie boskie pochodzenie a po matce i ojcu odziedziczyliście swoją osobowość – całość swoich fizycznych, mentalnych i duchowych charakterystyk. To oni są odpowiedzialni za wasze narodziny i wychowanie. Dlatego powinniście ich wielbić, uszczęśliwiać i bez zastrzeżeń spełniać ich życzenia. Oni kochają was niezależnie od waszych życiowych sukcesów i porażek. Kochają was mimo waszych wad i słabostek. Rodzicielska miłość jest najczystszą i najbardziej bezinteresowną postacią miłości. W miłości, jaką rodzice darzą dzieci, przejawia się świętość i czystość.
   Uczniowie i studenci powinni iść za przykładem ryb. Ryba usuwa z wody wszystkie nieczystości. Powinniście być aktywni w społeczeństwie. Nie powinniście unikać socjalnych i obywatelskich obowiązków i powinniście stać się odpowiedzialnymi obywatelami. Musicie oczyszczać społeczeństwo z całego jego zła i stać się architektami nowego socjalnego porządku.
   Młodzi ludzie powinni współpracować ze sobą we wszystkich szlachetnych przedsięwzięciach. Powinni tworzyć zrzeszenia w celu propagowania socjalnej sprawiedliwości. Przez prawie trzydzieści dni mieszkaliście razem i uczestniczyliście w programach socjalnej służby. Zgromadzeni tu młodzi ludzie muszą dalej umacniać osobiste relacje i okresowo je odnawiać, gdyż nie jest to przypadkowy zbiór uczniów i studentów. Zebraliście się tutaj dzięki zasługom zdobytym w poprzednich życiach. To wielkie wyróżnienie, że mogliście się tu spotkać i uczestniczyć w tej letniej szkole. W nadziei, że wcielicie w życie przynajmniej kilka z ideałów, które tu poznaliście, błogosławię wam wszystkim, abyście zaznali materialnego i duchowego dobrobytu.    tłum. K.B.
 [KB1]BG 4:7.

 

Stwórz darmową stronę używając Yola.