Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

Jak święta została Boginią
Historia Andal

     Wiele lat temu w nieformalnej rozmowie z panią Rani Subramanjam, szczerą poszukiwaczką duchową, Bhagawan powiedział: „Nie musisz dużo czytać! Czytaj to, co cię inspiruje. Kolejni autorzy zmylą cię tylko odmiennymi punktami widzenia. Wielkie dyskusje filozoficzne i intelektualne nie mają żadnej wartości. Jeśli chcesz czytać, studiuj życie świętych. Mogą być wyznawcami różnych religii: chrześcijaństwa, islamu czy hinduizmu. Przeszli ten szlak i dotarli do celu duchowej podróży. Ich ścieżka jest czysta. Poznali znajdujące się na niej pułapki i przeszkody. Ich życie ukaże ci mogące wystąpić problemy i jak ostatecznie stali się dobrym przykładem”.    

    Bhagawan nieustannie powtarza to studentom. Być może dlatego w każdym wystawianym przez nich przedstawieniu znajduje się epizod z życia wywyższonych wielbicieli i sług Pana. W Radiu Sai postanowiliśmy także się tym zająć. W czwartek 7 stycznia 2016 r. zapoczątkowaliśmy cykl audycji pod tytułem „Święci duszą Indii”. Pierwsza dyskusja dotyczyła świętej, o której pamiętamy szczególnie o tej porze roku i okazujemy jej wielki szacunek, zwłaszcza na południu Indii. 17 grudnia 2015 r. rozpoczął się święty miesiąc lunarny nazywany margazhi lub dhanurmasam. (od połowy grudnia do połowy stycznia). Pan Kriszna mówi w Bhagawad Gicie: „Jeśli wśród rzek jestem Gangą, to wśród miesięcy jestem margazhi”. To niewątpliwie bardzo sprzyjający czas. Podczas tych trzydziestu dni ludzie, zwłaszcza pochodzący z Tamil Nadu, składają wiele ślubów, gorąco się modlą i regularnie recytują święty hymn „Tiruppawai” – ponadczasowy traktat o oddaniu, podarowany nam przez dziewczynkę, która się urodziła jako czarujące dziecko i została naszą ukochaną boginią – świętą Andal.

   Jej życie jest zdumiewającym połączeniem gorącej miłości Radhy i całkowitego poddania się Miry; szaleństwa na punkcie Jego formy i doświadczania Jego wszechobecności przez Mirę; szalonej tęsknoty za miłością Kriszny, jak u Radhy i chwalebnym połączeniem się z Ukochanym jak u Miry. Jak do tego doszło i jaką niesie to dla nas lekcję jest przedmiotem rozmowy pierwszego odcinka tego cyklu, odbytej pomiędzy Bishu Prusty z Radia Sai i panią Lalithą Shekhar, woluntariuszką Radia Sai.

Święte narodziny Andal

Bishu Prusty: Poznając jej historię odkryłem, że życie Andal na ziemi było bardzo tajemnicze. Została znaleziona w Srivilliputhur pod krzakiem tulsi (bazylii). Pan Wisznućitta, który ją adoptował, był Alwarem[1], jednym z dwunastu wielkich świętych Wisznizmu południowych Indii. Uświadomiłem sobie, że obecność tych dwunastu posłańców, z których powszechnie pamiętana i czczona jest Andal, przypada w historii Indii między 400 a 900 r. n.e., kiedy zanikał wpływ buddyzmu i dżinizmu na społeczeństwo. Obie religie kładły nacisk na życie bez pragnień i ascetyzm, a w tamtych czasach świat nie podążał w tym kierunku. Za ludzi „podążających ścieżką duchowości” byli uważani tylko ci, którzy wyrzekli się domu, rodziny i wszelkiego rodzaju ziemskiego szczęścia.

    Wraz z pojawieniem się bezgrzesznych Alwarów, ludzie zaczynali widzieć, że można żyć w świecie kochając Boga do szaleństwa i że Bóg może stać się częścią wszystkich codziennych czynności na każdym etapie ziemskiego istnienia. Duchowość przestała dzielić życie i wniosła błogość we wszystko co robili.

Lalitha Shekhar: Demonstrowali swoim postępowaniem, że są w świecie, lecz nie pozwalają światu wnikać w siebie. 

Bishu Prusty: Dokładnie tak! Bhagawan mówi: „Ręce w społeczeństwie, głowa w lesie”. Możemy robić cokolwiek, tylko skupiajmy się na Wiecznym.

Lalitha Shekhar: Czyńmy wszystko z miłością do Boga i traktujmy jako ofiarę dla Niego.

Bishu Prusty: Kiedy Wisznućitta odnalazł ją pod krzakiem tulsi, to tak naprawdę został do niej przyciągnięty.

Lalitha Shekhar: Czy ma znaczenie to, że znalazł ją właśnie pod tulsi?

Bishu Prusty: Bez wątpienia! To wskazuje na jej boskie pochodzenie. Krzak tulsi jest czczony w Indiach jako bogini. Na przykład w stanie Odisha wielbi się go jako Panią Brindawati, którą kobiety przystrajają sari, bransoletkami itd. i odprawiają przed nią różne rytuały.

Lalitha Shekhar: Podobnie jest w Tirupati. Bez względu na to ile klejnotów nosi Pan Wenkataraman, to najbliższa jest mu, jak mówią, girlanda z liści tulsi. To Jego codzienna, podstawowa ozdoba.

Bishu Prusty: Te tradycje zostały nam przekazane przez starożytnych mędrców, którzy byli wielkimi uczonymi. Niewiele osób wie, że tulsi wspaniale oczyszcza powietrze. W przeciwieństwie do innych roślin, które wydzielają cząsteczki tlenu dwuatomowe, tulsi wydziela ozon[2], który posiada cząsteczki trójatomowe. To jedyna roślina na świecie emitująca dodatkowy atom tlenu. Mędrcy stwierdzili: „Trzymaj w domu tulsi, a twój dom będzie czysty”.

    Podobnie nie każdy wie, że Ganges zawiera w sobie o 25% więcej tlenu niż inne rzeki. Nie potrafią wyjaśnić tego naukowo współcześni uczeni, nazywając to „czynnikiem X” Gangi. 

    Nawet jeśli nauka nie dostarczyła nam dowodów, to myślę, że będzie mądrze aby postępować zgodnie z radami świętych, udokumentowanych w naszych Pismach.

    Zatem, to naprawdę znaczące, że Andal, z woli Pana,  została znaleziona pod krzakiem tulsi. Wisznućitta, jak sugeruje jego imię, miał umysł należący do Wisznu. Tak więc Andal zamieszkała w domu wypełnionym świadomością Kriszny.

Lalitha Shekhar: Mówi się, że Wisznućitta był zatopiony w Krisznie bez względu na to co robił. Kiedy poruszał kołyską dziewczynki lub karmił ją, wyobrażał sobie, że jest Matką Jaśodą, a ona maleńkim Gopalą. Nazywał ją wtedy Kothai, piękną. Wyrastając w takiej atmosferze, Kothai w naturalny sposób pokochała Krisznę.

Bishu Prusty: Przypominam sobie czasy w akademiku, gdy Bhagawan przybywał tam fizycznie. Bez względu na to, co robiliśmy – śpiewaliśmy, pracowaliśmy, biegaliśmy czy intonowaliśmy – naszym jedynym celem było zbliżenie się do Swamiego i zyskanie kolejnej niezapomnianej chwili bliskości z Nim. To dlatego chcieliśmy być lepszymi pieśniarzami, sportowcami, aktorami i malarzami. To były prawdziwe zawody, wskazujące tego, który modli się najżarliwiej, chcąc zyskać uwagę Pana.

Lalitha Shekhar: Takie życie staje się wyrzeczeniem.

Bishu Prusty: Tak, cokolwiek robiliśmy, staraliśmy robić to jak najlepiej. Staraliśmy się być, dla Pana, jak najlepsi. Chociaż darszan był codziennością, kiedy Swami był fizycznie, każdy starał się być pod każdym względem lepszym.

Lalitha Shekhar: Bóg jest zawsze najlepszy. Swami był dla nas przykładem.

Bishu Prusty: Kothai wzrastała w podobnej atmosferze. Jej ojciec plótł girlandy z kwiatów do świątyni Wisznu w Srivilliputhur, w której był kapłanem. Kothai stopniowo przejęła od niego zadanie tworzenia uroczych girland. W akademiku, gdzie przygotowywaliśmy posiłek dla Swamiego, jeden z chłopców smakował go, aby sprawdzić, czy został dobrze przyrządzony.

Lalitha Shekhar: Tak samo było u nas. Zanim cokolwiek trafiało do Pana, musiało być doskonałe.

Bishu Prusty: Ktoś pięknie powiedział, że czasami ulegamy błędnemu przekonaniu, że jeśli czegoś nie dotkniemy, to pozostanie to doskonale czyste. Nie wiemy, czy w wodzie z Gangesu ofiarowanej Panu nie ma wydzieliny ryb. Podobnie, nektar z kwiatka mogła już pić pszczoła, czy mleko, które dostaliśmy, nie było resztką zostawioną przez cielaka. Jak więc możemy być kiedykolwiek pewni czystości produktu?

Lalitha Shekhar: Swami powiedział kiedyś: „Zanim ofiarujesz to Panu, twoje zmysły się tym cieszą. Widzisz to, wąchasz, czujesz… Czystość produktu nie jest tak ważna jak czystość intencji. Naprawdę liczy się serce, kryjące się za ofiarą”.

Girlandy dla Pana

Bishu Prusty: Kothai plotła girlandę, a po ukończeniu zakładała sobie na szyję. Patrzyła w lustro i oceniała: „Czy jest ładna? Czy wyglądam w niej ładnie? Czy jeśli Bóg zechce mnie jutro zobaczyć, to czy będę tak piękna jak mogę być?”. Każdego dnia odczuwała nową potrzebę wyglądania najpiękniej dla Pana.

     Kiedy girlanda wyglądała na niej wspaniale, była zadowolona, ponieważ wiedziała, że równie wspaniale będzie zdobiła Pana. Każdego dnia sprawdzała girlandę i umieszczała ją w koszyku ojca, a ten zanosił ją do świątyni. Ale Wisznućitta nic o tym nie wiedział. 

    Pewnego dnia, gdy chciał złożyć Panu girlandę w ofierze, ujrzał na niej włos. Doznał wstrząsu, uważając to za świętokradztwo. „Jak mogę obdarzyć Pana sprofanowaną girlandą?”. Zrozpaczony, wrócił do domu i uplótł nową, a potem przystroił nią Pana. Teraz był zadowolony. Ale tej nocy Pan przyszedł do niego we śnie i powiedział: „Wisznućitto, co to za girlandę ofiarowałeś mi dzisiaj? Nie ma na niej zapachu Kothai! Pragnę tylko tych girland, które noszą jej zapach. Proszę, zabierz tę”.

Lalitha Shekhar: Pan patrzy tylko na czystość naszych myśli i intencji.

Bishu Prusty: Tak. Przedmioty ofiarowane są dla Boga nieistotne. Ważna jest jedynie czystość oddania. Od tamtej chwili nazywano Kothai „Andal – Ta, która podbiła serce Pana”.

Lalitha Shekhar: Niedawno usłyszałem piękną historię. W Prasanthi Nilayam, w dawnym szedzie Ganeszy, mieszkała starsza pani. Któregoś dnia zapragnęła ofiarować Swamiemu orzechy areki. W tamtych czasach Bhagawan żuł paan[3]. Zerwała więc kilka liści betelu i kilka orzechów, zapakowała je w małą płócienną torebkę i udała się do mandiru. 

    Ludzie na werandzie, widząc jej zabrudzoną torebkę i zmięte sari, nie dawali jej wielkich szans na przyciągnięcie uwagi Swamiego, ponieważ Bhagawan jest bardzo zasadniczy, jeśli chodzi o czystość. Jednocześnie nie chcieli jej rozczarować. Powiedzieli więc do niej: „Matko, jest mało prawdopodobne, że Swami zejdzie teraz na dół, ale jeśli chcesz dalej czekać, to usiądź sobie”.

   Bhagawan udał się na obiad. Zwykle odpoczywał po nim. Kobieta siedziała i czekała. Biorąc pod uwagę jej zaawansowany wiek, zmęczona czekaniem, przysnęła. Nagle otworzyły się drzwi od pokoju Swamiego i Pan zszedł. Ruszył prosto do niej, delikatnie ją obudził, a potem kojącym głosem zapytał: „Matko, gdzie są liście betelu i orzechy, które dla mnie przygotowałaś?”. Szybko się podniosła. Była zaskoczona widząc Swamiego tak blisko. Ponownie zapytał o paan. Z pośpiechem wyciągnęła czarną poplamioną torebkę i próbowała ją otworzyć. Nie potrafiła jednak tego zrobić, poruszona Jego widokiem. Wtedy Swami z wielką słodyczą odebrał ją od niej i z uśmiechem wyjął liść betelu i orzech i włożył je do ust. Pochwalił ją za przygotowanie tak dobrego paanu!

Bishu Prusty: Jakie to wzruszające! Przywodzi na myśl Sudamę i Śabari z naszych świętych pism.

Lalitha Shekhar: Przedtem tylko czytaliśmy takie historie, a teraz mamy z nimi do czynienia. Właściwie z niezliczonymi takimi zdarzeniami.

Bishu Prusty: To prawda. W 1990 r. w Prasanthi Nilayam odbywał się trzydniowy festiwal muzyczny, na którym wystąpili przed Bhagawanem wirtuozi indyjskiej muzyki klasycznej.

    Pewnego wieczoru, kiedy Bhagawan wracał do audytorium Poornachandry, które w tym czasie było Jego siedzibą, zobaczył starszą panią siedzącą z dala od tłumu. Skinął na nią. Miała ze sobą niewielką torbę. Kiedy podeszła bliżej, wyciągnął rękę i niemal wyrwał torbę. Towarzyszący mu chłopcy ofiarowali się ją nieść, ale Swami kategorycznie odmówił i przyciskał ją do piersi.  

    Gdy znalazł się w pokoju, wezwał studentów, którzy z Nim mieszkali i poprosił, aby usiedli. Podekscytowany otworzył torebkę. Były w niej orzeszki ziemne. Swami z wielką radością rozrywał ich łuski i dawał chłopcom orzechy do zjedzenia. Trwało to dłuższą chwilę. Podłoga pokryła się łupinami orzeszków, ale Swamiego to nie obchodziło. Nie przejmował się także graną na scenie muzyką. Te orzechy były dla Niego całym światem.

    Później jeden ze studentów zaczął dociekać, skąd wzięły się te szczęśliwe orzechy. Odkrył, że ta pani od wielu lat uprawia je, zbiera i praży specjalnie dla Bhagawana. Teraz w Puttaparthi są tłumy wielbicieli, więc ona zagląda tu sporadycznie. Jednak za każdym razem, kiedy jest w Prasanthi Swami ją dostrzega bez względu na to gdzie usiadła i prosi o torbę.

Lalitha Shekhar: Dlatego mówi się: „Bhagavanthudu Bhavapriyudu – Pana poruszają jedynie uczucia”.

Bishu Prusty: Przypominam sobie kolejny piękny epizod, też z lat dziewięćdziesiątych, który się wydarzył podczas obchodów Daśary. Pewnego wieczoru miało miejsce kulturalne wydarzenie, podczas którego wielcy poeci i wybitni znawcy literatury w telugu[4] popisywali się doskonałą biegłością w tym języku. Swami polecił przynieść dla każdego z nich tron, taki na jakim sam siedział. Słuchaczy zachwyciły ich umiejętności i spontaniczne tworzenie dzieł literackich. 

    Pamiętam, że ludzie słuchali ich jak zaczarowani, jednak Swamiego po prostu tam nie było. „Podróżował” – ponieważ przez większość czasu miał zamknięte oczy, a Jego ręka pozostawała mistycznie uniesiona. Oczywiście, kiedy program dobiegł końca, nagrodził ich prezentami i był to wielki sukces.  

   Następnego dnia odbyło się „kawi sammelan – zebranie poetów” przygotowane przez studentów – piętnastu chłopców przedstawiło własne wiersze. Posługiwali się różnymi językami – od asamskiego, angielskiego i  bengalskiego do gudżaratu, orija, hindi i malajalam. Tego dnia Swami zaangażował się całym sercem. Słuchał ze skupioną uwagą każdej pieśni i każdego poematu. Niecierpliwie czekał na następne. Gdy spotkanie dobiegło końca, wszedł z wielką radością na scenę, poprosił o przyniesienie szali, a potem osobiście zakładał na studentów. Ukoronowaniem tego była chwila, gdy z uśmiechniętą twarzą rozwinął ostatni szal, włożył go sobie na ramiona i stał się jednym z nas. Cóż to była za scena! Potem przywołał do siebie wszystkich początkujących poetów i pozował z nimi do zbiorowej fotografii. W ramionach Pana wszyscy się stali jednością. To było takie ekscytujące!