Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

    Swami powtarza nam, że jedynie w głębi ciszy możemy usłyszeć głos Boga. Oto kolejna historia opowiadająca o Niezgłębionej Ciszy, będącej Bogiem. Rama, Sita i Lakszmana wędrując przez las dotarli do aśramu, w którym mieszkało wielu mędrców wraz ze swoimi żonami. Rama i Lakszmana przyłączyli się do mężczyzn, a Sita usiadła z kobietami. Ponieważ wszyscy mężczyźni byli sannjasinami, wiec wyglądali niemal tak samo. Nawet Rama i Lakszmana nosili proste stroje z kory, jak mieszkańcy lasu i mieli zmatowione włosy, jak większość tych mężczyzn. Sita pochodziła z królewskiej rodziny i była wychowana w atmosferze spokoju. Ucieleśniała skromność i moralność. W obecności mędrców pochylała głowę w geście pokory i nie spoglądała w górę. Żona jednego z mędrców zapytała Sitę: „Przyszłaś sama, czy z mężem?” Sita odrzekła, że z mężem siedzącym teraz z sannjasinami, poczym zamilkła. Ponieważ nie przekazała im więcej informacji, kobieta zapytała: „Czy twoim mężem jest ten człowiek z węzłem włosów na głowie?” Sita poruszyła jedynie delikatnie głową z jednej strony na drugą, dając do zrozumienia, że nie, to nie jest jej mąż. „Czy to ten z długą brodą?” Sita ponownie dyskretnie poruszyła głową, dając przeczącą odpowiedź. „Czy to ten z długimi wąsami?” Kolejny negatywny ruch głową. „Czy to ten z długimi paznokciami?” Sita przez cały czas zaprzeczała, poruszając odrobinę głową. Gdy w końcu pytania jasno wskazały Ramę, wspaniałego mężczyznę z łukiem i błękitną skórą, Sita siedziała nieruchoma i milcząca. Paramatmę, Najwyższego Boga, można poznać jedynie w ciszy. Rodzimy się jako ludzkie istoty. Czy jesteśmy ciałem? Czy jesteśmy energią życia? Czy jesteśmy umysłem? Czy jesteśmy inteligencją? Swami przypomina nam o wedyjskiej odpowiedzi: „Nie tym, nie tym, nie tym”. Skoro każde pytanie, jedno po drugim, uzyskało negatywną odpowiedź, to pozostała tylko jedna kwestia: „ Czy jesteśmy Atmą?” Nie pojawi się po niej odpowiedź, lecz milczące rozpoznanie wielkiej prawdy. Swami mówi, że znaczenie odpowiedzi Sity odkrywa Prawdziwą Jaźń. Wskazując Duchową Prawdę potwierdza ją, odpowiadając milczeniem: ‘Tak’.
   Swami często mówi o pięciu powłokach pasujących do siebie, z której każda jest coraz subtelniejsza. Pierwszą jest annamajakośa, powłoka pokarmowa, najbardziej zewnętrzna, tworząca najbardziej gęsty aspekt istoty i odnosząca się do ciała fizycznego. Drugą jest pranamajakośa, powłoka witalna, nazywana czasami ciałem astralnym. Jest to sfera pięciu zmysłów i pięciu pran odpowiadająca za krążenie energii życiowej i tworząca najgęstszą część ciała subtelnego. Trzecią jest manomajakośa, powłoka odnosząca się do umysłu i pięciu organów poznania, stanowiących jego instrumenty. Czwarta jest widźnianamajakośa, powłoka intelektualna, związana z buddhi – zdolnością postrzegania intuicyjnego i rozróżniania, tworząca najdelikatniejszy aspekt ciała subtelnego. Piąta jest anandamajakośa, powłoka błogości, najsubtelniejszy aspekt istoty, tworząca ciało przyczynowe. Ciała grube, subtelne i przyczynowe, zbudowane z pięciu powłok, wiążą się z jednym z trzech stanów świadomości – z jawą, ze snem i ze snem głębokim. Korespondują także z każdą z trzech liter tworzących AUM, pierwotny dźwięk, z którego umysł projektuje wszechświat. Wszystkie te powłoki w powłokach tworzą upadhis, ograniczone wyposażenie duszy indywidualnej, fizyczne i mentalne. Składają się także na fizyczne i subtelne aspekty świata. Te iluzoryczne wytwory iluzorycznego umysłu są tworzywem iluzji, maji. Nad tym wszystkim znajduje się ich baza, nazywana turiją, mahakaraną i pierwszą przyczyną. Jest nią Pierwiastek Duchowy, będący Prawdziwą Rzeczywistością… jedyną niezmienną egzystencją, na której pojawiają się i znikają te wszystkie złudne projekcje. Pięć powłok tworzących trzy stany doświadczania, pięć grubych i subtelnych elementów, pięć zmysłów postrzegania, trzy guny i różnorodne aspekty umysłowe są różnymi sposobami mówienia o iluzji, maji oraz tłumaczenia wielkiej złudy imion i form, tworzących mnogość istot i rzeczy w tym świecie. Maja to inna nazwa umysłu zrodzonego z ignorancji. Wedanta uczy nas, że ignorancja jest wielkim złudzeniem, z którego rodzi się iluzja świata. Wszystkie imiona i formy tworzące fatamorganę świata, igrają na bezkresnym Oceanie sat-ćit-anandy[1], na podobieństwo nieustannie przekształcających się fal i piany, poruszanych na powierzchni głębokiego, niezmiennego oceanu.
   Historia Śiwy i Parwati, tak samo jak cudowna historia o oświeceniu Brighu, opisana w Upaniszadzie Taittarija, ilustrują stopniowe usuwanie tych powłok, leżących jedna nad drugą, gdy tylko aspirant jest przygotowany na przyjęcie najwyższej mądrości. Obecność guru przyspiesza proces przebijania się coraz głębiej przez warstwy własnej iluzji, dopóki nie dotrzemy do samego Źródła, do niezmiennej prawdy o Jaźni. W opowiedzianej historii czysty oddech łączy się z planem witalnym, cudowny obraz Pana z oczyszczonym planem mentalnym, wspaniałe światło łączy się z planem buddhi oraz z promiennym słońcem Gayatrii budzącym intelekt intuicyjny, a OM, czysty dźwięk tworzenia z planem przyczynowym. Ponad tym wszystkim rozprzestrzenia się cisza rzeczywistości, wieczny Boski Pierwiastek, Nieśmiertelna Jaźń. Kiedy uczeń jest gotowy na ostateczne błogosławieństwo, guru poleca mu szukać Tego, którego poznając poznajemy wszystko… Tego, dzięki któremu wszystko jest widoczne, ale którego nigdy nie zobaczymy… Tego, dzięki któremu wszystko słyszymy, ale którego nigdy nie usłyszymy… Tego, z którego wszystko wyrasta, w którym wszystko żyje i w którym wszystko się roztapia. Gdy uczeń odkrywa w sobie te kolejne warstwy, guru ponagla go, żeby szedł dalej nie zatrzymując się w żadnym miejscu i wnikał głębiej i głębiej. Gdy odrzuci wszystkie powłoki, odpowiedź sama się odsłoni w ciszy Rzeczywistości. Guru nie mówi, czym jest Prawda. Wskazuje, co nie jest prawdą i popędza ucznia. Jeśli uczeń ugrzęźnie na jakimś poziomie i zabłądzi, guru wyciąga go stamtąd i skłania, by szedł dalej wyznaczoną drogą, dopóki nie osiągnie Najwyższej Mądrości. 

 z http://sathyasaimemories.wordpress.com/ tłum. J.C.

[1] Sat-ćit-ananda – istnienie-świadomość-szczęśliwość