„Jestem Twój”
Siódmy dyskurs Sathya Sai Baby wygłoszony podczas letnich kursów Summer Showers w 1979 r.
     Porzucenie złych myśli jest ofiarą i jogą; porzucenie żony i dóbr materialnych oraz pójście do lasu na  nic się nie przyda. Mówię wam prawdę taką, jaka jest.
Ucieleśnienia miłości!
    Tjaga (wyrzeczenia) jest wyznacznikiem prawości, dobroczynności i jadźni (rytualnej ofiary). Lobha (chciwość) jest podstawową przyczyną grzesznych czynów prowadzących do niesprawiedliwości, nieuczciwości, złego prowadzenia się i słabego charakteru. Człowiek powinien najpierw zrozumieć swoje obowiązki, nauczyć się rozróżniać między dobrem i złem, grzechem i cnotą, a potem zacząć postępować w prawy sposób. Błędem jest myśleć, że panowanie nad zmysłami potrzebne jest tylko joginom i sannjasinom (osobom prowadzącym wyrzeczony tryb życia). Kontrola zmysłów jest potrzebna wszystkim ludzkim istotom. Jeśli wszyscy ludzie zapanują nad zmysłami, doprowadzi to do pomyślności świata. Pobożność bez pokory i patriotyzm bez moralności są bezużyteczne, a społeczeństwu przynoszą szkodę, natomiast działania podjęte w celu zadowolenia Boga mają naturę rytualnej ofiary i sprzyjają dobru wszystkich.
Sześć złych cech – żądza, gniew, pycha, chciwość, pragnienia i zazdrość – powstają z utożsamiania się z ciałem. W przeciwieństwie do nich, współczucie, miłość i duch poświęcenia pochodzą od atmy. Każda osoba musi rozwijać i stosować się do cnót pochodzących od atmy. My jednak porzuciliśmy te szlachetne ludzkie cnoty na korzyść pogoni za chwilowymi przyjemnościami, które zadowalają zmysły. Kriszna powiedział: „Ardźuno! Pan jest ojcem całego stworzenia obejmującego czujące istoty i nieożywione rzeczy. Istnieje tylko jeden Pan, który rządzi całym wszechświatem. On jest panem wszechświata, Dźagan Nathą, Wiszwa Nathą, a także panem wszelkiego życia, czyli Prana Nathą. Rządzenie tym światem spoczywa w rękach Pana wszechświata. Swoją pracę wykonuje On przez wszystkie ludzkie istoty. Bez Jego natchnienia ludzkie usiłowania nie przyniosą postępu. Boskość przejawia się i świadczy o swojej obecności we wszystkich stworzeniach w postaci prawdy-świadomości-błogości.
    Ardźuno! Podejmuj pracę, aby zadowolić Boga, a nie po to, by dogodzić zmysłom. Twoje czyny odpowiadają za wzniesienie do wyższego poziomu lub spadek na niższe plany. Twoje radości i smutki wynikają z twoich czynów. Twoje czyny odpowiadają za twoje grzechy i zasługi. Skupiaj umysł na atmie i wykonuj swoją pracę dla zadowolenia Boga; wtedy twoje czyny będą bezinteresowne. Bezinteresowne czyny niszczą w człowieku demoniczne cechy i rozwijają boskie skłonności. Wzmacniają w człowieku czyste i sattwiczne cechy. Dlatego mówi się, że człowiek ma jedynie prawo do działania, a owocami jego czynów dysponuje Bóg. Nie powinieneś podejmować żadnej pracy w nadziei otrzymania jej owoców. Gdy zapanujesz nad zmysłami, będziesz podejmował bezinteresowne działania i staniesz się przykładem dla świata. Będąc przedstawicielem ludzkiego rodzaju, o Ardźuno, powinieneś ślubować i spełniać czyny pełne świętości.”
     Aspekt ludzki (dźiwatwa) i boski (dajwatwa) są ściśle ze sobą związane. Powinniście zrozumieć znaczenie cyklu stworzenia. Cykl ten zaczyna się od akszary (dźwięku AUM), z akszary wyłonił się Brahma (kosmiczna Rzeczywistość), z Brahmy wzięła początek ofiara (jadźńa), od niej pochodzi działanie (karma). W tym cyklu dalej, kolejno jedne z drugich wypływają: chmury (pardźanja)[1], pożywienie (anna) i wreszcie życie (prana). Jest to cykl stworzenia. Zauważmy, że w tym ciągu pierwsza jest akszara, a ostatnia – prana. Wszystkie żywe stworzenia są zrodzone z pożywienia, żyją dzięki niemu i karmią się pożywieniem. Mówi się, że „pożywienie jest Bogiem (Brahmą).” Analizując cykl stworzenia zaczynający się od akszary, a kończący na pranie, powinniśmy zwrócić uwagę na etap leżący najbliżej akszary. Najpierw jest akszara, potem Brahma, dalej jadźńa, potem mamy karmę, pardźanję, annę i pranę. W cyklu tym prana, czyli życie, znajduje się najbliżej akszary, czyli trwałej rzeczywistości. Karma tattwa (pierwiastek działania) koordynuje pozostałe etapy cyklu. Z jednej jej strony mamy akszarę, Brahmę i jadźnię, a z drugiej – pardźanję, annę i pranę. Karma znajduje się w środku pomiędzy tymi dwoma grupami. Karma pozwala na syntezę pierwszych trzech aspektów, tj. akszary, Brahmy i jadźni, z drugą ich grupą, tj. z pardźaną, anną i praną.
      Życie nie jest trwałe. Jest zamknięte w ciele, które ciągle się zmienia i składa się z pięciu zmysłów, pięciu powłok i pięciu żywiołów oraz związane jest z kszarapuruszą (nietrwałą duszą doczesną), która jest zniszczalna i podlega rozpadowi. Ale życie obdarzone boskością jest związane z akszarą, której nie da się zniszczyć. Te dwa aspekty, zniszczalny (kszara) i niezniszczalny (akszara), opisuje się też odpowiednio słowami chara (niestabilny) i sthira (stały).
Sthira jest też akszara, gdyż wykracza ponad zmiany miejsca i czasu. Chara jest związana z pięcioma zmysłami, składa się z pięciu żywiołów i stale się zmienia. Nasze życie toczy się między tymi dwoma aspektami, sthirą i charą, i jest przez to narażone na liczne kłopoty. Oto mała ilustracja. Ludzie na wsiach używają do mielenia dwóch kamieni. Ten na spodzie jest nieruchomy, a obraca się górny. Ziarna umieszczone między kamieniami ulegają zmiażdżeniu na proszek. Wsypane, cały czas są rozrzucane i miażdżone, ale kilka ziaren, które pozostają w centralnej części kamieni są bezpieczne i nie są miażdżone. To bezpieczne miejsce można porównać z bliskością z Bogiem. Żywe istoty, które przebywają blisko Boga, są wolne od wszelkiego niebezpieczeństwa. Tak więc, we wszystkich naszych czynach powinniśmy przejawiać boski aspekt i tym samym głosić radość boskości ukrytą w człowieku.
     Powinniśmy starać się żyć, nie ulegając radościom i smutkom wywoływanym przez narodziny i śmierć ciała. Nikt nie płacze, gdy stwierdzi, że lód jest zimny, ani dlatego, że ogień jest gorący. To naturalne, że lód jest zimny, a ogień gorący. Tak samo naturalna jest śmierć ciała, które się urodziło. Dlaczego ktokolwiek miałby nad tym płakać? Stajemy się ofiarami smutku, uważając naturalne zjawisko za nienaturalne. Przyczyną takiego podejścia jest przywiązanie. Namiętność wywodzi się z instynktu posiadania. Rozwijając upodobanie do świata zjawiskowego, zapominamy o naszej boskości.
     Kriszna pouczał Dhanańdźaję (dosł. zdobywcę bogactwa): „Ardźuno! Stajesz się ofiarą abhimany i mamakary (pychy i dbania o własny interes) i popadasz w przygnębienie. Nie powinieneś dopuszczać, aby słabości dotykały twoją ludzką naturę. Ten, kto chce żyć na tym świecie, musi być mężny. Gdy podejmujesz działania w duchu poświęcenia Panu, gdy pracujesz bez żadnej myśli o owocach pracy, wtedy kroczysz królewską ścieżką.”
     Właśnie dlatego mówi się, że król Dźanaka mógł osiągnąć najwyższą godność dzięki swojej codziennej pracy wykonywanej zawsze w duchu poświęcenia. Powinniście kultywować ducha poddania, mówiąc „Jestem Twój”. W Bhagawacie znajduje się trafny przykład. Gopiki (pasterki) od początku zwykły mówić Krisznie „Należymy do Ciebie”. Jest to postawa cechująca prawdziwe oddanie. Dlatego też Kriszna ochraniał je zawsze i wszędzie, gdzie się znalazły. Z drugiej strony, mieszkańcy Dwaraki traktowali Krisznę jak swoją własność. Myśleli: „Kriszna jest naszym bratem, synem naszej ciotki, synem naszego wuja, to nasz kuzyn, nasz siostrzeniec, nasz bratanek.” Takie relacje rzutowały na ich postawę względem Kriszny. Poczucie, że Kriszna należał do nich, skłaniało ich do myślenia, że Pandawowie odnieśli zwycięstwo dzięki Krisznie, który należał do rodu Jadawa i dlatego uznanie należało się Jadawom. W ten sposób rozwinęli ahamkarę (egoizm), co stanowiło początek ich zagłady. Gopiki, natomiast, zawsze były bezpieczne i szczęśliwe, gdyż nie miały ego, poczucia posiadania ani dumy.
      W przypadku Ardźuny zaś, sam Pan twierdził, że jest on Jego własnością. Jakim szczęściarzem był ten Ardźuna! O Krisznie i Ardźunie mówi się, że są to Narajana (Bóg) i nara (człowiek). Kriszna ukazał Ardźunę jako ideał człowieka i wzór. Przez niego przekazał ludzkości swoje święte przesłanie.
      Chociaż otacza nas Boskość, stajemy się ofiarami smutku z powodu rozwijania przywiązania do zjawisk świata. Popiół zakrywa ogień, z którego powstał. Trzęsawisko zakrywa wodę, z której się zrodziło. Zaćma tworząca się w oku psuje wzrok. Brud zbierający się na lustrze, sprawia, że lustro daje zamglony obraz. Podobnie, ignorancja, która miała początek w boskości, w końcu przesłania naszą świętą wiedzę. Odpowiadają za to nasze złe skłonności. Gdy przepędzimy te skłonności i złe myśli, będziemy mogli zobaczyć Pana.
Żyć zgodnie z Iśwara dharmą (przykazaniami bożymi) będziemy mogli dopiero wtedy, gdy usuniemy z umysłu złe skłonności i zobaczymy boskość. Osoba, która pragnie żyć zgodnie z Iśwara dharmą powinna oczyścić swój umysł. Dharma nie zbliży się do was, gdy głowę macie pełną złych skłonności, gdy wasze oczy ukradkiem zerkają na złe sceny, gdy wasz umysł jest chwiejny i zwodniczy.
Uczniowie i nauczyciele!
     Powinniście myśleć, że to wy należycie do Swamiego, a nie Swami do was. Jest to właściwa postawa. Jeśli podejmiecie podróż życia w duchu poddania, zostaniecie sowicie pobłogosławieni. Taką postawą wzmocnicie świętą naturę naszego kraju. Możecie rozpowszechniać ducha i przesłanie Gity, jeśli w umyśle zachowacie tę jedną linijkę tekstu: „On jest Ojcem i Panem wszechświata.” Powinniście umacniać swoją wiarę w Pana, który rządzi wszechświatem i pobudza was do wszystkich czynów. Taka wiara miała silny wpływ na serce Ardźuny, dlatego postępował zgodnie z boskimi przykazaniami.
     Ardźuna powiedział: „Będę wykonywał Twoje polecenia. Wybacz, że świadomie lub nieświadomie zadałem tyle pytań. Marnowałem cenny czas, pyszniąc się swoją inteligencją i męstwem oraz okazując ego.” Siła ciała, siła umysłu i siła wiedzy na nic się nie przydadzą, jeśli nie mają wsparcia siły czerpanej od Boga. Bez boskiej siły wszystkie są mało warte.
     Nie bądźcie dumni ze swojej młodzieńczej energii i urody. Cała wasza świeżość i blask zgaśnie niczym piękno kwiatu, który zakwita o świcie i więdnie przed zmierzchem. Historie waszych drobnych osiągnięć rozbłyskują na krótko i znikają jak błyskawice, pozostawiając po sobie kompletną ciemność. Pamiętajcie o waszym boskim przeznaczeniu i nie pozwólcie aby skusiły was ulotne przyjemności. Każdy uczeń musi podjąć szczery wysiłek aby zrozumieć i wprowadzać w życie ducha Gity. Powinien zachować w sercu świętą i błogą atma tattwę (prawdziwą naturę duszy), którą wysławia Bhagawad Gita.
tłum. K.B.
[1]Pardźanja – daje nam błogosławieństwo opadów deszczu, a tym samym obfitość w świecie materialnym poprzez stworzenie żywności i plonów (Bhagawatgita, rozdz.3, werset 14). 

 

Stwórz darmową stronę używając Yola.