Posłaniec Boga
Trzeci dyskurs Sathya Sai Baby wygłoszony podczas
letnich kursów Summer Showers w 1979 r.
Gita jest posłańcem Boga.Gita jest uniwersalną matką.
Gita to środek do przekroczenia przez człowieka oceanu życia.
Gita to podpora wszystkich duchowych aspirantów.
Ucieleśnienia miłości!
Bhagawad Gita dotyczy podstawowych faktów zwykłego świata materialnego i subtelnego świata duchowego; społeczeństwa ludzi i ludzkiego umysłu. Gita odzwierciedla umysł człowieka zupełnego, integralnego i uniwersalnego. Wznosi ona człowieka od miłości intelektualnej do duchowej i oświetla drogę do Paramatmy. Wyjaśnia tajemnicę zawierzenia. Jest pomocą w całkowitej transformacji człowieka. Jest uosobieniem duchowych prawd objawionych przez Krisznę.Aby docenić artyzm rzeźby, trzeba mieć poczucie estetyki. Trzeba też posiadać podstawową wiedzę o technice rzeźbienia. Możecie zaopatrzyć się w kamień, dłuto i młotek, ale nie możecie wyrzeźbić figury nie posiadając zdolności artystycznych i niezbędnych umiejętności. Podobnie, fundamentem postrzegania Uniwersalnej Rzeczywistości jest pełna kosmiczna świadomość.
Bhagawad Gita objaśnia tajemnicę stworzenia i esencję boskości. Tłumaczy teorię i praktykę całej duchowej wiedzy opartej na indywidualnym doświadczeniu. Musicie zrozumieć jej prawdziwe znaczenie i praktyczne odniesienie do celu ludzkiego życia. Słońce jest źródłem światła na ziemi. Bez słońca cały świat byłby pogrążony w ciemnościach. Podobnie, Pan Kriszna jest źródłem jasności intelektu i duchowego oświecenia.
Jest oczywiste, że bez boskiej łaski nie możecie doświadczyć czystej promienności sat-ćit-anandy, czyli prawdy-świadomości-błogości. Sam wysiłek człowieka nie wystarczy do osiągnięcia najwyższej duchowej błogości. Boskie zwiastowanie Gity umożliwia ludziom przekroczenie barier świata i wejście w posiadanie boskich mocy i duchowej energii. Wszystkie stworzenia są jednakowo wystawione na działanie niebiańskiego blasku sat-ćit-anandy. Jednak w celu zrozumienia tej prawdy-świadomości-błogości ludzie wybierają różne ścieżki. Sat-ćit-ananda nie znajduje się w zewnętrznym świecie. Ale człowiek jest tak zaabsorbowany światem zewnętrznych wrażeń, że stał się nieświadomy własnej boskości i swojej naturalnej tożsamości z Panem Bogiem.
Ludzie są zanurzeni w morzu kosmicznej prawdy-świadomości-błogości, lecz nie zdają sobie z tego sprawy. Sat-ćit-ananda jest wszędzie, wewnątrz was i na zewnątrz, ale umyka wam i zwodzi was. Jesteście niczym ludzie przechodzący rzekę w bród a niezdolni ugasić pragnienia. Nie musicie szukać boskości w zewnętrznym świecie. Powinniście urzeczywistniać ją we własnej jaźni. Wypaczona natura ludzkiego umysłu przesłania boski blask sat-ćit-anandy.
Słońce jest prawdziwie bezstronne. Cały świat jest skąpany w słońcu. Wysyła ono swoje światło jednakowo na wszystkie przedmioty, ludzi i zwierzęta, na ptaki i lasy. Góry i doliny nie odbijają obrazu słońca, ale robi to czyste lustro. Obraz słońca możemy też zobaczyć odbity na spokojnej powierzchni czystej wody. Podobnie, święta wizja Paramatmy przejawia się niezakłóconemu, spokojnemu umysłowi, w którym ustały wszystkie fale myśli. Czyste i święte serce odbija boską chwałę Paramatmy.
Człowiek o chwiejnym umyśle nigdy nie doświadczy boskości natury. Wszystkie stworzenia świata są przejawieniami boskości. Boskość stworzenia żywo przedstawił Kriszna w wibhuti jodze.
„Wśród Pandawów jestem Dhanandźają[1]. Pośród gór jestem Himalajami. Pośród rzek jestem Gangesem. Jestem lwem pośród wszystkich zwierząt, krową Kamadhenu pośród zwierząt roślinożernych a kobrą pośród węży.” W hierarchii stworzenia Paramatma jest esencją i źródłem wszystkich przymiotów i doskonałości. Niemniej, Paramatma jest zarówno transcendentalna, pozostająca poza doświadczeniem jak i immanentna – wrodzona. Bóg przejawia się w człowieku, u którego współistnieją czystość myśli i niezachwiane oddanie.
W czasach Kriszny oprócz Ardźuny było wiele szlachetnych dusz. Był Dharmaradźa – uosobienie dharmy i moralności. Był Bhiszma – nieustępliwy wojownik i czcigodny uczony o wielkiej wiedzy. Był Bhima – o niewyczerpanej sile, dzierżący swoją potężną maczugę. Czy oznacza to, że Bhiszma, Dharmaradźa i Bhima nie zasługiwali na zostanie bezpośrednimi uczniami Kriszny? Jakie specjalne zasługi posiadał Ardźuna, których nie mieli inni? Młodzi współcześni ludzie powinni zastanowić się nad tym na pozór krzywdzącym wyróżnieniem dokonanym przez Krisznę. Muszą zrozumieć subtelność i świętość boskich sił, które rządzą wszechświatem. Czy Dharmaradźa, który nigdy, nawet w najbardziej przykrych okolicznościach, nie zboczył ze ścieżki dharmy, nie zasługiwał na specjalną łaskę Pana? Ardźuna wiedział, że moralnie ustępował swojemu bratu Dharmaradźy, dlatego chciał dowiedzieć się, w jaki sposób bardziej zasłużył sobie na wyróżnienie. Zapytał o to Krisznę, swojego przewodnika, guru i przyjaciela.
Kriszna dał właściwą odpowiedź: „Bhiszma wie, że sprawiedliwość jest po stronie Pandawów; wygłosił nawet publiczne oświadczenie na ten temat. A jednak przewodzi wojskom Kaurawów. Oznacza to, że jego czyny nie odpowiadają jego myślom i słowom. Zgodność myśli, słów i czynów jest najwyższą cnotą, a jej brak oznacza hipokryzję i niegodziwość. Dharmaradźa ma powszechną ludzką wadę skruchy poniewczasie, zamiast wcześniejszego zastanowienia się. Chociaż jest szlachetną duszą, brakuje mu zdolności przewidywania i musi znosić wyrzuty sumienia. Z drugiej strony Bhima, którego cechuje wyjątkowa męskość i sprawność w posługiwaniu się potężną maczugą, jest niestety słaby intelektualnie, podczas gdy intelekt jest najważniejszą z mocy. Człowiek bez zdolności rozróżniania nie jest w stanie przyswoić sobie subtelnych nauk”.
W tym miejscu musimy odróżnić purwatapę od paśćatapy. Paśćatapa jest daremnym żalem za przeszłe czyny. Purwatapa zaś to mądra troska o przyszłość. Purwatapa jest niezastąpioną pomocą duchowego aspiranta, podczas gdy paśćapa jest absolutnie bezużyteczna. Zdolność rozróżniania jest zdecydowanie wartościowsza niż wiedza książkowa, majątek i fizyczna siła.
Zgodność myśli, słów i czynów jest pierwszym krokiem w rozwoju duchowym. Brak związku między ideami, wypowiedziami i działaniami prowadzi do oszukiwania samego siebie, hipokryzji i duchowego bankructwa. Właściwym przedmiotem badań dla ludzkości jest człowiek. Rodzenie się, ekspresja i rozkwit humanizmu zależą od właściwej integracji myśli, mowy i działania. Innymi słowy, harmonijna relacja między mentalnymi i fizycznymi działaniami jest istotnym składnikiem duchowego kształcenia. Ardźuna stanowi przykład harmonijnego połączenia myśli, słów i czynów, której to zalety brakuje Bhiszmie.
Pośród wrzawy bitewnej, szczęku broni i okrzyków rannych wojowników Ardźuna zachowuje fizyczny spokój i równowagę umysłu. Ani na chwilę nie traci czujności i sprawności umysłowej.
Kriszna nawołuje Ardźunę do zachowania tej równowagi oraz pełnej wiary i ufności w siebie. Ardźuna słucha boskiego oświadczenia o Wielkiej Pełnej Inkarnacji i całkowicie poddaje się Panu. Staje się śaranagatą (absolutnie oddanym) i pada do stóp Kriszny.
Ardźuna przewyższa Dharmaradźę, którego umysł jest stale poruszony żalem za czyny z przeszłości. W odróżnieniu od swojego brata Dharmaradźy, Ardźuna troszczy się o przyszłość. W porównaniu do siłacza Bhimy, Ardźuna posiada bystry intelekt zdolny pojmować duchowe głębie. Oto dlaczego został wybrany przez Krysznę i obdarowany Bhagawad Gitą.
Imię Ardźuny ma wielkie duchowe znaczenie. Ardźuna oznacza kogoś, kto ma czyste serce. Kriszna zwykł nazywać go Parthą, co oznacza „syn prithwi (ziemi)”. Nie ma sensu wkuwać na pamięć siedmiuset ślok (strof) Bhagawad Gity. Musicie dołożyć starań, aby stać się Ardźunami i Parthami.
Kriszna jest Puruszottamą, najwyższą istotą. U jego stóp możemy składać nasze błędy i słabostki, grzechy i zmartwienia i cieszyć się najwyższym skarbem nieskazitelnie czystej błogości. Nauki Kriszny musicie przechowywać w sanktuarium serca i na co dzień wcielać w życie. Śloki Bhagawad Gity usuną śokę (smutek) z waszych serc i zapewnią wam trwały spokój i radość.
tłum. K.B.
[1] Dhanandźaja – jedno z dwunastu imion Ardźuny
(ten który ujarzmia łuki).