Oświecone przewodnictwo - cz. II

 po kliknięciu - część I

        Liderzy, z którymi spotkaliście się w pierwszej części artykułu, mają za sobą długą karierę i są co najmniej po pięćdziesiątce. Człowiek, z którym się teraz spotkacie, ledwie przekroczył trzydziestkę. Opowiedział nam, jakim wyzwaniem była dla niego duchowość i jak się dzięki niej rozwinął. Pracuje na styku informacji, komunikacji i technologii (ICT).

Pomimo młodego wieku Parantha Narendran posiada znaczące doświadczenia międzynarodowe. Urodził się i wychował na Sri Lance, kształcił w Holandii i w Anglii, w Indiach otrzymał duchową inspirację i pracował w kilku krajach europejskich. Zanim został szefem w Czechach, pracował w firmie konsultingowej świadczącej usługi w zakresie komputerów, sieci komputerowych i wsparcia internetowego. Potem został współzałożycielem spółki Boon Cosulting w Londynie. Zainwestował 40 milionów dolarów w rozkręcenie tej firmy, opartej na jego własnej, opatentowanej technologii poprawiania wydajność pracy Internetu, kiedy na początku wieku, ῾pękła bańka᾿ w dziedzinie technologii informatycznej (IT) i doszło do załamania rynku. Ten fakt w gwałtowny sposób przerwał jego plan gromadzenia kolejnych 20 milionów dolarów, koniecznych dla rozpoczęcia działalności i na jakiś czas skierował go do Wielkiej Brytanii, gdzie pracował jako konsultant, a w końcu skłonił go do przyjęcia na początku 2002 r. stanowiska kierowniczego w Eurotelu.

    „Gdy po raz pierwszy pojechałem do Indii, odwiedziłem aśram i spotkałem duchowego nauczyciela, Sathya Sai Babę. Przez cały czas, jaki spędziłem w aśramie, było tak, jakbym mógł widzieć splatające się ze sobą nici życia, byłem świadom wszystkiego, kiedy dni upływały w stałym rytmie aśramowej rutyny. Działo się to bez wysiłku. Byłem świadomy ludzkich myśli i idei. Byłem świadomy wszystkiego, co działo się w tle. Nie denerwowałem się i nie martwiłem. Po prostu byłem świadomy i zadowolony. Gdy powróciłem do Londynu zauważyłem, że to spotkanie bardzo mnie zmieniło. Myślę, że świat potrzebuje liderów kierujących się duchowością. Nie rozmawiam otwarcie z ludźmi o mojej duchowości, ale myślę, że poważają mnie jako człowieka etycznego, ciężko i bezinteresownie pracującego, któremu mogą zaufać. Nie muszę mówić o duchowości. Po prostu nią żyję i otoczenie to akceptuje, częściowo dlatego, że firmy są zawsze podzielone na obozy polityczne, a ja jestem postrzegany jako osoba neutralna. Rozmawiając, nigdy nie mówię jak należy postąpić. Stwierdzam: „Jeśli zrobimy to czy tamto, postąpimy zgodnie z najlepszym interesem Eurotelu. Myślę, że taka postawa mi pomaga i że ludzie ją szanują.” Parantha Narendran wyjaśnia nam, dlaczego zajmowane stanowisko przyczynia się do jego rozwoju duchowego. „Medytowałem mając dziesięć lub jedenaście lat i robiłem to do szesnastego roku życia. Potem zacząłem studiować książki poświęcone duchowości. Ostatnio mam wrażenie, że nie muszę tego robić. Po prostu chcę się otworzyć na siebie. Podejmując trudne decyzje w skomercjalizowanym świecie, dowiedziałem się bardzo dużo o własnej duchowości i o sobie. Dzięki codziennym próbom odkryłem, że się wzmocniłem i zdobyłem o wiele więcej wiedzy niż gdybym medytował i czytał. Zastanawiając się, w jaki sposób duchowość wpływa na moją pracę, dochodzę do wniosku, że stawia przede mną wyzwania i rozwija mnie. Dla mnie duchowość to sposób przeżywania życia. Uznając, że prowadzimy uduchowione życie, zaczynamy dokonywać wyborów. Zostałem wegetarianinem, ponieważ szanuję życie. Uświadamiam sobie istnienie przemocy, gdy pojawia się ona w moich myślach, słowach i czynach, a ja nie potrafię jej kontrolować. Istnieją określone pozytywne Wartości, które akceptuję i staram się o nich nieustannie pamiętać.”
    „Czuję, że zostałem zmuszony do zajęcia wysokiego stanowiska, chociaż starałem się tego uniknąć.” Parantha Narendran zastanawia się nie tylko nad ponoszoną odpowiedzialnością i osiągnięciami zawodowymi. Powiedział nam: „Mógłbym powiedzieć, że sukces pojawił się po to, żebym pokonał lęki, poszerzył świadomość i osiągnął zadowolenie. Pracuję o wiele lepiej, gdy moje ego jest pasywne. Przypomina to grę i obecnie zbieram żniwo całego ćwiczenia. Jeśli włącza się ego, myślę że nie mogę zrobić tego lub tamtego – jak wtedy, gdy chciałem zgromadzić pieniądze i nie wierzyłem w siebie. Dlatego znalazłem się w sytuacji, gdzie musiałem zrobić coś, co uważałem za niemożliwe. Musiałem zrobić coś dla dobra wszystkich. Nie miałem czasu się cofnąć i powiedzieć, że nie mogę tego uczynić, ponieważ moje ego obawia się porażki. Musiałem działać. Dzięki temu przekonałem się, że stać mnie na wiele więcej niż myślałem. Chciałbym, żeby ludzie nauczyli się tego. Dlatego wracam do lekcji o ego i lęku. Robię to bezpośrednio, bez owijania w bawełnę. Wskazuję, co motywuje ludzi do osiągania celów i co ich od tego powstrzymuje. Wówczas zaczynają zastanawiać się nad swoim życiem. „Teraz, nie jako konsultant, lecz jako szef przedsiębiorstwa, staram się rozwinąć w załodze ich najwyższy potencjał. Na tym polu duchowość i cele firmy są ze sobą doskonale zgodne. Myślę, że gdy szefowie ufają ludziom dysponującym władzą, gdy mają na sercu interes spółki, to wolno im to wykorzystywać dla swoich celów. Moim pierwszoplanowym i drugoplanowym celem jest uświadomienie jednostkom ich potencjału i posiadanej duchowości. Jednocześnie, chcę rozwijać firmę.”
   Obecnie Parantha Narendran opuścił Eurotel. Zaangażował się w prywatne inwestycje kapitałowe. Został inwestorem u kilku nowych operatorów komórkowych działających na rynku Europy środkowej. Pracując w sektorach komunikacyjnych Europy, zachowuje bazę w Pradze. 

Pan Rajan Govindan relacjonuje, w jaki sposób wizjonerscy liderzy „integrują analityczny umysł z sercem wypełnionym duchem... z duchowym sercem pomagającym im podejmować decyzje, których nigdy nie żałują.”

Róbmy co w naszej mocy, resztę pozostawiajmy... Jemu

     Rajan Govindan, były starszy dyrektor ds. zarządzania w Bankers Trust w USA, udzielił nam wywiadu mając 57 lat. Po ukończeniu uniwersytetu w rodzinnych Indiach podjął studia podyplomowe w Nowym Jorku i został już w Stanach na stałe – mieszka tam i pracuje, zachowując mocną więź z Indiami. Ma bardzo sprecyzowany pogląd na swoją duchowość i nieustannie wraca do idei ‘dobrej ludzkiej istoty’. „Miejsce pracy kojarzy mi się z dwiema sprawami. Po pierwsze – z ‘Właściwym i Prawym’ Postępowaniem. Wahałem się użyć słowa ‘prawy’, ponieważ posiada ono wiele znaczeń, a my powinniśmy być w pracy bardzo poprawni. Myślę, że to jedna z najważniejszych rzeczy, dotycząca każdego. Druga ma charakter bardziej osobisty – Bóg dał mi do wykonania zadanie, więc rezultaty pozostawiam Jemu. Potrzebowałem 35 lat, żeby to naprawdę zrozumieć. Praca jest zajęciem danym nam przez Boga i trzeba ją dobrze wykonywać. Duchowość ma miejsce wtedy, gdy ludzie zachowują się jak ludzie. To właśnie mam na myśli mówiąc o ‘Właściwym, Prawym’ lub ‘odpowiednim’ Postępowaniu. Oznacza to, że powinienem być uczciwy, sprawiedliwy i obiektywny. Pragnę być bardziej ludzki, żeby, jak mówi mój nauczyciel duchowy Sathya Sai Baba, nie zachowywać się jak zwierzę. Dla mnie bycie ludzką istotą jest równoznaczne z Właściwym i Moralnym Postępowaniem we wszystkim, co robię. Mieszkając od 36 lat w USA nieustannie staram się zostać lepszym człowiekiem. Moje ćwiczenia duchowe wiążą się ze sposobem, w jaki spędzam dzień. Myślę, że chcąc określić, czy dobrze wypełniliśmy powierzone nam zadania, musimy zadać sobie pytanie, czy wykonaliśmy je najlepiej jak potrafimy. Jedyną osobą, która naprawdę wie, czy to była dobra praca, jesteśmy my sami. Nie mam ani możliwości ani pragnienia, żeby robić to, co robią osoby bardziej rozwinięte duchowo. Staram się każdego dnia, w każdym momencie, działać z pozycji Miłości i nie reagować emocjonalnie. Modląc się rano i wieczorem nie proszę o nic dla siebie ani dla rodziny, lecz o zdolność kochania wszystkich. Myślę o chwilach, gdy nie postępowałem z Miłością lub gdy czułem się zbyt przygnębiony, aby czerpać z tego naukę. Jeśli czekają mnie trudne sprawy, modlę się o zachowanie kontroli nad sobą. Wieczorem przyglądam się wydarzeniom – straciłem kontrolę czy nie – i co najważniejsze, dziękuję Bogu za cudowny dzień i za wspaniałe życie.” Zapytany o cele biznesu, Rajan Govindam odpowiedział: „Celem biznesu jest robienie pieniędzy w oparciu o odpowiednie Wartości. We współczesnym biznesie jest bardzo dużo korupcji, co wskazuje na brak Wartości i charakteru. Widać z tego jasno, że współczesnemu biznesowi duchowość jest potrzebna. Celem ludzi zarządzających biznesem jest upewnianie się, że załoga dobrze pracuje na rzecz firmy. Ich zadaniem jest rozwijanie Wartości i charakterów zatrudnionych ludzi. Trzeba ich prowadzić, żeby odpowiednio postępowali wobec klientów i współpracowników i żeby w firmie panowała zdrowa atmosfera, bo wówczas firma jest produktywna.”
    „Czasami czuję, że pomiędzy duchowością a przedsiębiorcami istnieje naturalny konflikt. Większość z nich pragnie maksymalnych zysków, najszybciej jak to możliwe, podczas gdy duchowość dąży do większego dobra wszystkich. Ale bez przedsiębiorców nikt nie ma na to szansy!” „Podejmowanie decyzji szczególnie tych, które mają wpływ na ekonomię przy użyciu czarnych i białych faktów analitycznych, jest tym co nasze umysły potrafią najlepiej. Ale najlepsi, wizjonerscy przywódcy, potrafią zintegrować analityczny umysł z sercem napełnionym duchem – z duchem poszukującym większego dobra społecznego, a nie osobistych zysków. Ten duch jest naszym moralnym kompasem i nie pozwala nam na długo zejść z drogi cnoty. Duchowe serce pomaga podejmować decyzje, których nie żałujemy. Współczujące serce określa cele pierwszoplanowe i drugorzędne.”
    Obecnie Rajan Govindan jest dyrektorem operacyjnym w znaczącym amerykańskim przedsiębiorstwie finansowym – Bear Stearns Asset Management w Nowym Jorku. „Gdy dojrzałem, uświadomiłem sobie, że o moim przeznaczeniu zdecydował raczej Bóg niż zarządzanie. Niestety, dopiero gdy stajemy się starsi widzimy, że każdy otrzymuje to, na co zasłużył i że ludzie zintegrowani wewnętrznie, mający zasady, są zwykle najszczęśliwsi i najbardziej zadowoleni, jeśli nie najbogatsi. Po przyjęciu stanowiska dyrektora operacyjnego uświadomiłem sobie, że znalazłem się tutaj, ponieważ Bóg sobie tego życzył. Dlatego nie martwię się i nie stresuję. Chociaż ciężko pracuję i staram się ze wszystkich sił, to po raz pierwszy w życiu nie martwię się o rezultaty.”
    Podobnie jak Rajan Govindam, pan V. Ranganathan, kolejny uduchowiony lider, którego spotkacie, zebrał ogromne doświadczenie na polu finansowym. Opowiada, że jako audytor wielkiej międzynarodowej korporacji był niemal codziennie stawiany w sytuacjach zmuszających go do konfrontowania planowanych transakcji z jego wewnętrznym systemem etycznym sterowanym przez świadomość... przez świadomość posiadającą własną egzystencję i wnikającą w umysł, nie będącą produktem ani umysłu ani wpływów społecznych.

Był również członkiem zespołu wykonawczego pomagającego zarządzać filią Ernst & Jung w New Delhi, jak również krajowym partnerem zarządzania ryzykiem w firmie świadczącej usługi w zakresie rachunkowości, audytu, raportowania podatkowego i ryzyka biznesowego. Powiedział: „Tak, sporo się tego zebrało. Ale upływający czas nauczył mnie unikania paniki. Głęboko wierzę, że wszechmocny Bóg zajmie się wszystkim i sprawy potoczą się z moim udziałem lub bez niego. Czuję, że moim duchowym celem jest bycie człowiekiem bezinteresownym. Tak, Bóg wyposażył mnie w zdolność podążania za pragnieniami, ale czyniąc to muszę pamiętać o prawie karmy oraz o tym, żeby nie zasilać decyzji egoizmem. Dążę do tego, żeby moich wysiłków i zaangażowania nie determinowały oczekiwane zyski. Wiem z własnego doświadczenia, że to działa. Pamiętam jak ktoś mówił do mnie dawno, dawno temu: ‘Najpierw uświadom sobie, że Bóg istnieje, że jest na Ziemi, że przebywa w tobie i w każdym.’ Jeśli potrafimy zgodnie z tym postępować, wtedy całkowicie zmienia się nasz sposób patrzenia na ludzi i łączymy się z nimi niewidoczną więzią. Jeśli prowadzimy firmę bez egoistycznych motywów i bezinteresownie służymy, to mamy zapewniony sukces. Chociaż naszym motywem jest ofiarna służba, to wcale nie oznacza, że kierujemy instytucją charytatywną. To wcale nie oznacza, że rozdajmy coś za darmo, a ludzie przychodzą i odchodzą. To nie wyklucza profitów. Na poziomie organizacyjnym sukces należy mierzyć dobrobytem wytworzonym dla wszystkich. Tak, musimy uzyskiwać profity, ale ważniejsze od profitów jest pytanie, w jaki sposób to robimy. Jako audytor wielkich, wielonarodowych przedsiębiorstw, niemal każdego dnia jestem konfrontowany z sytuacjami, każącymi mi filtrować transakcje przez wewnętrzny system etyczny i sprawdzać decyzje pod kątem Lakszman rekha[1]. To wyobrażona linia graniczna występująca w każdym człowieku, której nie chcemy przekraczać. Myślę, że obecna linia graniczna, wskazywana przez etykę, wykreślana jest przeważnie przez ludzką wiedzę – to znaczy, ktoś nam wskazuje co jest dobre a co złe. Zwykle otrzymujemy tę wiedzę w dzieciństwie. Świadomość ma własną egzystencję. Wnika w umysł. Nie jest produktem umysłu ani wpływów społecznych. Jest samodzielna. Polega na sobie i może na nas wpływać. Przypomina bardziej bezpośrednią wiedzę niż system wierzeń.
    Niektórzy obawiają się zanieczyścić swoją karierę ideami pozbawionymi podstaw naukowych. Dlatego to takie ważne, żeby mówiąc o duchowości w świecie biznesu uważnie dobierać słowa. Bardzo na to zważam i dbam, żeby nie podważyć zaufania jakim zostałem obdarzony, zwracając się do danej osoby z poziomu duchowego. Widzę w niej odbicie samego siebie i jestem z nią związany najgłębszym zaufaniem i prawdą. Dlatego nigdy nie wykorzystuję jej zaufania do osiągania własnych lub cudzych celów. Czuję, że moim duchowym dążeniem jest zostać karma joginem, osobą działającą bezinteresownie. W moim umyśle istnieje wyobrażenie, że bycie joginem oznacza oddanie się wyznaczonej pracy bez oczekiwań i kalkulacji. Wierzę, że każdy człowiek kroczący ścieżką karma jogi otrzyma więcej niż na to zasługuje. Zawsze szukam wsparcia guru... To stały wysiłek i im mocniej się staram, tym więcej rozumiem. Duchowi nauczyciele pomagają nam się skupić i zakotwiczyć w wierze. Przypomina to zdobywanie góry bez szczytu i przeznaczenia. To długa podróż. Ruszając w nią trzeba się bardzo starać i cieszyć każdą chwilą.” Obecnie pan V. Ranganathan zrezygnował z funkcji starszego partnera w Ernst & Jung, żeby poświęcać więcej czasu na sprawy bliższe jego sercu. Chodzi m.in. o firmę non-profit[2] wzmacniającą możliwości i wiarygodność tych firm non-profit, które wdrażają projekty związane z edukacją, zdrowiem i zatrudnieniem na wsiach lub wprowadzają na rynek nowe produkty. Firma pana V. Ranganathana wspiera też początkujących przedsiębiorców w rozwijaniu i przekształcaniu ich pomysłów w nowe artykuły i rozwiązania.

[1] Lakszman rekha – w Ramajanie, linia nakreślona przez Lakszmanę, wyznaczająca obszar, w którym Matka Sita pozostawała bezpieczna
[2] firma non – profit nie dopisuje nadwyżek przychodów do zysków, lecz wykorzystuje je do osiągania wyznaczonych celów

Podobnie jak Honorowy Prezydent Indii, A.P.J. Abdul Kalam, Alvaro Cruz opowiedział nam o wielkim znaczeniu dociekania, jeśli chcemy osiągnąć Prawość serca i o tym, że może to przynieść światu pokój a także w jaki sposób ta mądrość, tak często nauczana przez Swamiego, podpowiedziała mu sposób służenia ojczyźnie.

     Na stanowisku szefa przedsiębiorstwa budowlanego, duchowość jest bardzo pożyteczna, bo dzięki niej dostrzegam ile miłości, szczęścia i zadowolenia z naszego sprawnego funkcjonowania otrzymują odbiorcy. Czasami rezygnuję z dużych kontraktów lub możliwości, żeby zachować szczęście i Spokój. Zdarzyło mi się to kilkakrotnie, gdy rząd rozpisywał przetargi na umowy. Studiując je dochodziłem do wniosku, że może się z nimi wiązać szereg trudności. Mogło się okazać, że nie uzyskamy odpowiednich materiałów, że nie będziemy w stanie rzetelnie pracować w określonym punkcie miasta czy stanu, lub, że pojawią się problemy z pracownikami. To mnie zniechęcało. Nawet, gdy chodziło o duże pieniądze, nie przystępowałem do przetargu. Zyskałbym tylko mnóstwo zmartwień.”

Był jednym z największych kupców, nawet na Wall Street. W rezultacie, mając sześć czy siedem lat, wiedziałem kim chcę zostać. Już jako dziecko pragnąłem poznać Boga i modliłem się: ‘Nie wiem, gdzie jesteś, ani kim jesteś, po prostu wiem, że jesteś. Musisz mnie odnaleźć, ponieważ ja nie wiem jak odnaleźć Ciebie.’ Mama była oddaną katoliczką, ale nie chodziłem często do kościoła. W jakiś sposób wiedziałem, że gdzieś tam jest Coś, co sprawia, że świat się kręci. Moja praktyka duchowa dojrzewa od chwili, gdy poznałem Sathya Sai Babę. Uważam, że duchowość jest trwale związana z ludzkim doświadczeniem. Jest obecna w myślach i zajęciach podejmowanych w codziennym życiu. Kreatywność może przejawiać się w każdej osobie, w dowolnym miejscu i czasie. Znaczenie tego faktu wyjaśnia Sai Baba. To bardzo proste – obserwuj i bądź szczęśliwy. Nauczając, Swami definiuje znaczenie użytych przez Siebie słów nie zawsze w zgodzie z definicją słownikową. ‘Obserwuj’ znaczy: obserwuj swoje słowa, czyny, myśli, charakter i serce. ‘Szczęście’ to jedność z Bogiem. Bądź dzielny, nie kłam, pracuj, ucisz umysł, a na koniec dnia wycofaj się z gry. Budząc się rano zobacz, co masz w kartach, graj najlepiej jak potrafisz i o nic się nie martw. Sprawdź, co musisz zrobić i wykonaj to nie dopuszczając do siebie obaw. Jeśli cokolwiek przyciąga uwagę Boga, to jest tym odwaga. Bycie odważnym polega na wykonywaniu wszystkiego, co wpada nam w ręce, cokolwiek to jest.
    Pewnego razu, badając głębiej to zagadnienie, odkryłem wspólną cechę ludzi sukcesu – jest nią zdolność do introspekcji. Czym jest introspekcja? To spokój ducha, rodzaj ceremonii, czas przeznaczony na refleksję, czas wycofania się i zastanawiania nad naukami duchowych mistrzów. Uważam ją za ważny element życia każdego człowieka poszukującego spokoju. Dlatego w mojej firmie zaczynamy każdy dzień od medytacji, bezpośrednio w biurze. Niedawno miałem biuro z setkami pracowników i nawet wtedy to robiliśmy. Mówiłem do nich: «Nie spieszcie się i zachowujcie spokój. Rozpocznijcie pracę w milczeniu. Przed obiadem i po obiedzie, ilekroć możecie, zachowujcie ciszę. Pod koniec dnia wychodząc z biura również ją zachowujcie.»”
   „Kiedy na przełomie lat 80/90-tych byłem prezesem zarządu spółki publicznej, cena jej akcji wzrosła z 19 centów do 56 centów amerykańskich i wtedy została kupiona przez większą korporację. Jak to osiągnęliśmy? Nasze postępowanie poprawiło profil firmy. Pojechałem do Tanzanii i zamieszkałem tam. Zachowywaliśmy się jak odpowiedzialni obywatele, którzy w ramach wywieranego przez siebie wpływu na ekonomię i środowisko biorą pod uwagę potrzeby rozwijającego się kraju. Dostrzegliśmy stan zdrowia tamtejszych ludzi. Wybudowaliśmy szpital. Miałem wpływy w tej spółce w latach 1989 – 1995. Ale zaraz po osiągnięciu sukcesu dyrekcja zaczęła postępować nieetycznie. Zaczęły się dziać bardzo złe rzeczy – okradanie akcjonariuszy i ranienie ludzi. Najpierw udałem się do dyrekcji i zapytałem: ‘Czy upoważniłem was do takiego zachowania?’ ‘Nie.’ ‘Czy prosiłem was, żebyście w ten sposób postępowali?’ ‘Nie.’ ‘Mam wam zapłacić, żebyście tego nie robili?’ ‘Nie.’ Zwolniłem całą dyrekcję. Problem polegał jednak na tym, że dyrektorzy wchodzili w skład zarządu, więc zwrócili się przeciwko mnie i straciłem pracę. Wtedy zwołałem generalne spotkanie akcjonariuszy, żeby postanowić, co z tym zrobić. Nazywa się to prokurą. (Jest to rodzaj pełnomocnictwa dla osoby fizycznej posiadającej pełną zdolność do czynności prawnych.) Wskutek tego zostałem wojownikiem i walczyłem. Prosiłem ich o zmianę polityki. Prosiłem, żeby zrezygnowali ze swojego głównego atutu, jakim był obszar gruntu na którym chcieli wybudować kopalnię i wydobywać tam złoto. Gdy odmówili, wystąpiłem przeciwko nim publicznie, co kosztowało mnie osobiście pięć milionów dolarów. I chociaż była to średniej wielkości spółka, bitwa osiągnęła taki poziom, jak gdyby była toczona pomiędzy dwoma największymi korporacjami w Stanach. Mimo że dyrekcja obrzucała mnie błotem, postępowałem przyzwoicie. Sposób w jaki przedstawiłem tę sprawę społeczeństwu sprawił, że nie zbudowali kopalni i musieli sprzedać złotonośną działkę. Wiedziałem, że jeśli uzyskają 300 milionów dolarów, doprowadzą do katastrofy. Dlatego zmusiłem ich do sprzedania przedsiębiorstwa.”
     „Wiecie czym jest piekło? Piekłem jest mieć dwudziestu jeden pracujących dla was prawników. Włożyłem w to każdy cent. Nikt mi za to nie płacił. Postąpiłem tak, ponieważ dzięki moim duchowym nauczycielom naśladowanie Boga i poczucie etyki uczyniło ze mnie wojownika. Każdego dnia wypijałem szesnaście podwójnych kaw, żeby nie zasnąć z powodu napięcia i zmęczenia. Straciłem przez to wzrok w jednym oku. Próbowali zniszczyć moją reputację. Oskarżali moją żonę, sprowadzali detektywów, którzy śledzili moje dzieci, rozgłaszali, że należę do mafii. Odebrali mi trzykrotnie pieniądze w legalnych posunięciach. Ale w końcu ich pokonałem. Początkowo przegrywałem tę batalię, ponieważ zapłacili jednemu z udziałowców, żeby na nich głosował. Mimo to zachowałem 47.3% głosów. To mnie nie powstrzymało. Dostali tak dużo pozwów, że nie mogli pozwolić sobie na finansowanie budowy kopalni. Ostatecznie zwyciężyła przyroda. Przyroda stała po mojej stronie. Ten obiekt był tak cenny, że znalazła się firma, która go kupiła. Nawet gdy byłem najbardziej napięty, umiałem się wyciszyć. Za nic na świecie nie zrezygnowałbym z tych chwil. Gdy nie mogłem spać w nocy, szedłem do pokoju medytacyjnego. Jeśli nie mogłem medytować, modliłem się. Nie modliłem się do Boga o pomoc. Modliłem się: ‘Daj mi odwagę, daj mi siłę.’”
    James Sinclair powiedział nam, że życie udzieliło mu następującej lekcji: działalność firmy i biznes zwany życiem są tym samym. Istotą egzystencji i pracy jest działanie, a istotą działania jest szukanie doskonałości we wszystkim, co robimy. Jeśli zamierzamy prowadzić interesy, róbmy to dobrze. 

Etyka w biznesie – Wartości duchowe w działaniu
     Gdy z nim rozmawialiśmy, Ananth Raman był przewodniczącym amerykańskiej firmy Graphtex, Inc. Jest z pochodzenia Hindusem ale ukształtowało go wielokulturowe otocze. Z równą łatwością porusza się w zglobalizowanym świecie wielkiego biznesu jak i w wioskach rodzinnych Indii. Obydwa środowiska wywarły silny wpływ na jego rozwój duchowy. Jak relacjonuje dr Raman: „Mama uczyła mnie, że Wartości etyczne podtrzymują porządek w społeczeństwie, więc naturalnie brałem je pod uwagę podczas swoich doświadczeń zawodowych, zbieranych od ponad trzydziestu lat. Zasady etyczne obowiązujące w korporacji prowadziły nas we właściwym kierunku. Gdy zacząłem myśleć kategoriami duchowości, ten rodzaj zasad etycznych stał się częścią mnie. Odkryłem głębsze znaczenie w każdej z nich. Zrozumiałem, że bycie etycznym to nie tylko dobra praktyka prowadzenia interesów. Bóg przydzielił nam wszystkim różnorodne obowiązki i role do odegrania.”
    „Dla mnie duchowość jest bardziej sprawą poznawania siebie. Myślę, że każdy człowiek podąża własną drogą. Niektórzy ludzie, pragnąc przyspieszyć rozwój duchowy, wykonują prace służebne. Ja wolę ścieżkę wiedzy, uczenia się i czytania. Tak było zawsze. Bycie wielbicielem Sathya Sai Baby ogromnie wpływa na mój sposób myślenia. W każdym działaniu, w każdej czynności, we wszystkim co się dzieje dostrzegam rękę Boga – czy osiągam sukces czy ponoszę klęskę. Nawet gdy czuję, że Bóg prowadzi mnie przez rozpacz i problemy, dostrzegam w tym Jego wolę. Uważam, że dzięki Sai Babie, mojemu Nauczycielowi Duchowemu, poznaję siebie. Widzę to doskonale. Rozwój duchowy pomógł mi ustalić zasady, którymi kieruję się dążąc do celu. Te zasady to życie Wartościami i stanowienie przykładu dla innych. Jako szef firmy daję przykład, który inni mogą naśladować. Gdybym nie był prawdomówny, nie mógłbym wymagać prawdomówności od nikogo. Kiedyś wprowadzaliśmy w firmie system kontroli jakości ISO 9000. W skład firmy wchodził warsztat, w którym wytwarzaliśmy dla klientów specjalistyczny sprzęt. Ponieważ produkty wychodzące z warsztatu miały niestandardowe zastosowania, z trudnością dawały się ujednolicić. To był bardzo skomplikowany proces. Trudno było wprowadzać środki jakościowe zamknięte w sztywnych procedurach. Eksperci mówili: ‘To bardzo proste. Musicie jedynie opisać każdą wykonywaną procedurę. Nie musicie niczego ulepszać. Nie musicie mówić o niczym innym jak tylko o sposobie wykonania. To nie ma nic wspólnego z poprawnym czy wadliwym wytwarzaniem produktu. Po prostu mówicie co robicie i róbcie co mówiliście.’ Mimo to załoga bardzo się martwiła. Pewnego razu rozmyślałem o tym podczas kółka studyjnego naszej grupy duchowej. Zauważyłem, że dyskutujemy o jedności myśli, słów i uczynków. Następnego dnia zebrałem moich pracowników i powiedziałem im: ‘To nic innego jak uzyskiwanie zgody między tym co czujemy, piszemy i robimy. Na tym polega ISO 9000.’ Obeszliśmy całą firmę, mówiąc: ‘Jeśli chodzi o ISO 9000, to celem firmy jest uzyskanie jedności myśli, słów i uczynków.’ Gdybym do opisania tego konceptu użył słów ze świata duchowości, reakcje byłyby prawdopodobnie negatywne. Dla mnie było to prawdziwe i uczciwe. Gdy tłumaczyłem im na czym polega jedność, rozumieli mnie bez kłopotów. W całym dziale zaczęto zadawać pytania. Rozpoczęła się zaskakująca reakcja łańcuchowa. Zaproponowałem, żebyśmy spotykali się raz w miesiącu, rozmawiali ze sobą i wyjaśnili trudne problemy. Próbowałem wskazać im różnicę pomiędzy mówieniem klientowi: ‘Nie, to nie będzie na jutro, bo mamy trudności’ – co okaże się prawdą, a powiedzeniem ‘Będzie gotowe na jutro’ – co będzie kłamstwem. Dzięki temu jeszcze przez jakiś czas będą robili u nas zakupy, a my nie przyrzekniemy im niczego, co nie da się spełnić. Badaliśmy kłopotliwe sytuacje, pragnąc zobaczyć jak można je rozwiązać w jedności myśli, słów i uczynków.”
     „Jeśli chodzi o biznes, to lubię rozmawiać o duchowości jak o Wartościach etycznych. Kiedyś pracowałem w Afryce zachodniej. Był to kraj skorumpowany i bez łapówki nie można było niczego dostać. Traciliśmy kontrakty, przepadały interesy. Ale w mojej korporacji obowiązywał zakaz dawania łapówek. Najpierw zastanawiałem się jak sobie bez nich poradzę. Ostatecznie postanowiłem trzymać się zasad etycznych wymaganych przez firmę – na początku przestrzegałem ich, ponieważ zostałem tego nauczony. Kiedy zacząłem myśleć w bardziej duchowy sposób, odnalazłem powody dla których trzeba tak postępować. „Takie Wartości jak sprawiedliwość, Prawda i szacunek dla innych, spokój umysłu, zdolność do podejmowania decyzji, uczciwość i Prawość są Wartościami podstawowymi, które bardzo się we mnie umocniły, kiedy zająłem się biznesem. Leżą raczej po stronie etyki niż duchowości. Jednak w pewnej chwili spotykają się ze sobą i łączą. Obecnie uważam, że Wartości etyczne są odbiciem Wartości duchowych.”
    „Gdy wchodzimy głębiej w duchowość, szacunek dla samego siebie zaczyna uwzględniać szacunek dla wewnętrznej Jaźni. Staramy się wówczas pojąć, co rozumiemy przez Jaźń. Jaźń to ‘Ja’, Jaźń to świadomość.”
    Obecnie dr Raman pracuje w niepełnym wymiarze godzin i spędza większość czasu w rodzinnych Indiach. Buduje dom w Bangalore i jest profesorem honorowym na Uniwersytecie Śri Sathya Sai.

Z duchowością interesy mogą kwitnąć!

    Każdy z poznanych przez Was uduchowionych liderów został ukształtowany przez własne, niepowtarzalne doświadczenia. Każdy z nich rozwinął w sobie odmienną perspektywę duchową, zwłaszcza na zarządzanie. Każdy z nich w inny sposób wyraża ją w słowach i czynach. A jednak, prezentując rezultaty naszych badań studentom zarządzania i szefom biznesu, spotykaliśmy się czasem ze sceptycyzmem, zwłaszcza wobec duchowego zarządzania. Najważniejsze były dwa rodzaje obaw i wątpliwości. Pierwsza obawa wypływała z przekonania, że nie można być jednocześnie osobą uduchowioną i liderem odnoszącym sukcesy. Odpowiedzią na te lęki jest fakt, że każdy z liderów udzielających nam wywiadu do projektu badawczego, osiągnął wysoką pozycję dzięki duchowości. Sam ten fakt stanowi mocny dowód, że duchowość i kierownicze stanowiska nie muszą się wzajemnie wykluczać. Zwróćcie uwagę, że nie staramy się udowodnić, że duchowość jest królewską drogą na szczyt piramidy korporacyjnej, że ta droga jest prosta i osiągnięcie sukcesu zależy od duchowości. Niektórzy z naszych rozmówców natknęli się na wielkie przeszkody. Jeden z nich zaryzykował zdrowiem, żeby zapobiec nieszczęściu, drugi miał do czynienia z bolesną redukcją zatrudnienia, a trzeci musiał sprostać wyzwaniom wynikającym z błędnego zarządzania. Same bieganie i jedzenie zdrowej żywności nie zapewniają długiego i zdrowego życia. Tak samo duchowe spojrzenie na zarządzenie nie gwarantuje działającej długo i uczciwej firmy czy kariery. Ale przedstawione tu historie jasno wskazują, że łącząc racjonalizm z duchowością można rozwijać charakter i osiągać sukcesy w interesach. Drugim źródłem sceptycyzmu, z jakim się spotkaliśmy, jest przekonanie, że duchowość jest równoznaczna z wyrzeczeniem się świata i dóbr materialnych. Gdyby tak było, nikt nie zostałby uduchowionym zarządcą. Ten lęk może usunąć fakt, że mówiąc oględnie, niektórzy z rozmawiających z nami szefów żyją raczej dostatnio. Inni prowadzą skromniejsze i prostsze życie, zgodnie z ich aspiracjami i systemem Wartości. Mimo to nikt z nich nie uważa bogactwa za przeszkodę w drodze do duchowości i zarządzania opartego na duchowości. W rzeczywistości, wielu z nich powiedziało nam, że wykorzystuje je do tworzenia humanitarnych projektów służebnych, czasami na wielką skalę.
     Najważniejsza jest wiara, silne przekonanie, że opierając się na duchowości można osiągnąć sukces w interesach i zostać skutecznym szefem, jeśli pracuje się całym sercem, umysłem i duszą... kiedy sukces przekracza tradycyjną ekonomiczną racjonalność i łączy się z pełną miłości służbą dla wszystkich. To właśnie zademonstrowali uduchowieni liderzy, których spotkaliście. Każdego z nich zainspirował Baba.

Są oni autorami książki „Mądre zarządzanie: zarządzanie biznesem w oparciu o duchowość” (Sage/Respnse Books, New Delhi i Greenleaf Publishing, Wielka Brytania). Można skontaktować się z nimi pod adresem: Leading.with.Wisdom@gmail.com

z H2H tłum. J.C.