Ciąg dalszy rozmowy z panią Premą Bose (wcześniejsze dwie części opublikowaliśmy w numerach 57 i 58). 

      Prema Bose pochodzi ze znakomitej rodziny. Ojciec Premy, pan R.P. Sarathy, był sekretarzem obrony w nowopowstałych, niepodległych Indiach. Prema mieszkała z mamą, panią Kamalą Sarathy i starszą siostrą Lilą w stolicy kraju New Delhi. Studiowała na Uniwersytecie Delhijskim i uzyskała licencjat z pielęgniarstwa. Następnie, zanim otrzymała dyplom pielęgniarki na prestiżowym nowojorskim Columbia University, przez cztery lata uczyła pielęgniarstwa w rodzinnej Alma Mater. Nawet po wyjściu za mąż przez pięć lat kontynuowała pracę z chorymi. Później postanowiła zostać w domu i zająć się własnymi dziećmi. Wychowywała je w Stanach. W 1981 r. przejęła rodzinną firmę importową w Filadelfii i prowadziła ją z sukcesem do lata 2010 r. kiedy ją sprzedała. Doskonała studentka, nauczycielka, szefowa firmy, mama, a teraz babcia, pani Bose jest szczęśliwa mogąc zzuć buty i cieszyć się emeryturą w Filadelfii, w Madrasie, czy w jej ulubionym miejscu na Ziemi – Prasanthi Nilayam.
      W czasie 85. urodzin Baby, okazało się, że pani Bose spędziła w bliskości Sai ponad 62 lata.
      Poniżej zamieszczamy końcowy fragment rozmowy, nagranej w studio Radia Sai w grudniu 2010 r.

Sai błogosławi dom w Madrasie

Radio Sai: Rozumiem, że cząstka Prasanthi Nilayam znalazła schronienie w ruchliwym mieście Madras, nazywanym przez panią domem. Proszę opowiedzieć nam o tym domu i o jego niezwykłej historii.
Prema Bose: Kiedy ojciec wybierał się na emeryturę, Swami powiedział mu: „Zamieszkaj w Bangalore lub w Madrasie. Zamieszkaj w jednym z tych miast.” Ojciec wybrał Madras, ponieważ stąd pochodzimy i tu nabył działkę. Potem poinformowaliśmy Swamiego, że zamierzamy wybudować dom. Swami, który właśnie przebywał w Madrasie, powiedział: „Przyjdę położyć kamień węgielny.” I zrobił to. W tamtych czasach dosyć często odwiedzał Madras. Gdy ponownie przybył do miasta, dom był w budowie. Powiedział, że chce go obejrzeć. Ojciec zaprotestował: „Swami, wszystko tam tonie w grząskim błocie, ubrudzisz sobie szatę i stopy... Proszę, nie teraz.” Bhagawan nalegał: „Nie, nie. Chcę pójść i zobaczyć.” Ułożyliśmy więc deski, żeby mógł po nich przejść i rzucić okiem na budowę. Gdy w 1965 r. dom został ostatecznie ukończony odprawiliśmy grihapraweszam, ceremonię otwarcia domu. Wkrótce Swami przyjechał ponownie i odwiedził rodziców, ale mnie tam wtedy nie było.
Radio Sai: To razem cztery wizyty – od położenia fundamentów przez kontrolę wznoszonej konstrukcji, ceremonię otwarcia i kolejne odwiedziny.
Prema Bose: Tak. Wiele osób przychodzących do tego domu mówiło, że panuje w nim szczególna atmosfera dzięki boskiej obecności Swamiego. Rzeczywiście, podczas uroczystości otwarcia, gdy Swami wsiadł do samochodu, ojciec, chory na serce, pobiegł za Nim z zapomnianą przez Swamiego maalai[1]. Swami wysiadł i powiedział do ojca: „Sarathy! Nie powinieneś biegać, masz problem z sercem.” Podszedł do ojca, wymasował mu serce i oznajmił: „Będziesz zdrowy.” I wsiadł z powrotem do auta.
Radio Sai: To był najszczęśliwszy bieg pani taty.
Prema Bose: Najlepszy ze wszystkich! To było takie cudowne! Potem mama zachorowała na raka. Swami polecił, żeby zostawiła mi dom. Odpowiedziała: „Jak mogłabym to zrobić? Mam dwie córki.” Poczuła się okropnie. Ale za każdym razem gdy przyjeżdżała do Puttaparthi, Swami pytał: „Zrobiłaś to?” Nie wiem dlaczego, ale bardzo nalegał, a siostra się nie sprzeciwiała, ponieważ dysponowała domem należącym do rodziny męża. Jednym słowem, nie mieliśmy z tym problemu. W końcu mama podarowała mi dom i w trzy miesiące później umarła – 24 listopada 1999 r.

Poddanie się, zaufanie, akceptacja

Radio Sai: Dokładnie w dzień po urodzinach Swamiego!
Prema Bose: Rzeczywiście, gdy przyjechaliśmy do Niego w odwiedziny, powiedział: „Wasza mama nie chciała przyjechać na Moje urodziny, więc zabrałem ją następnego dnia.” Przez ostatnie trzy lata mama chorowała na raka języka. Zaraz po wydaniu diagnozy zwróciliśmy się do Bhagawana: „Zalecają naświetlania, co sugerujesz?” Swami odpowiedział: „Tak, niech weźmie naświetlania.” Więc brała je i przez wiele miesięcy odczuwała ich skutki. Straciła m.in. słuch, ale potem, przez rok, czuła się dobrze. Później wszystko wróciło. Wtedy lekarze postanowili zastosować bardzo agresywne naświetlania, zwane brachyterapią[2]. W tym czasie mama nie mogła wychodzić. Poprosiła, żebym pojechała i porozmawiała ze Swamim. Swami był w Whitefield. Zapytałam Go: „Jak myślisz, co powinniśmy zrobić?” Zatrzymał się na chwilę, popatrzył w dal i rzekł: „Nic nie róbcie. Ja się nią zajmę.” I dokładnie tak było. Zajął się nią, ponieważ rakowi języka mógł towarzyszyć intensywny ból i krwawienia. Mama ich nie miała. Nie musiała brać morfiny. Dzięki łasce Swamiego odeszła bardzo spokojnie, w domu.
Radio Sai: Jego łaska podziałała jak morfina, odcięła ból.
Prema Bose: Dokładnie tak! Zabrał cały jej ból... przez ostatnie dwa dni myślała wyłącznie o Swamim. Gdy umierała, śpiewaliśmy bhadżany. Czy nie do tego dążymy? W ostatnim momencie życia nie chcemy mieć żadnych przywiązań. Dokonał tego Swami. Umarła w Jego obecności. Opiekował się nią od momentu, gdy przyszła na  świat do chwili, gdy z niego odeszła.
Radio Sai: Pani mama spędziła większość życia służąc Swamiemu i śpiewając na chwałę Boga. Potem zapadła na nieuleczalną chorobę języka. Czy kiedykolwiek zapytała, dlaczego ją to spotkało? Czy niepokoił ją fakt, że życie okazało się dla niej takie surowe i niesprawiedliwe?
Prema Bose: Nie, nigdy o tym nie myślała. Nigdy nie zastanawiała się, dlaczego tak się stało. Uznała to za chorobę karmiczną. Mówiła, że Swami dlatego daje nam pod koniec życia trudne doświadczenia ciężkich chorób fizycznych, żebyśmy przerobili część karmy. Nigdy nie myślała w kategoriach „Dlaczego ja?”, nic takiego. Nie użalała się nad sobą. Nie odczuwała gniewu. Wszystko akceptowała. Zawsze akceptowała to, co ją spotykało, ponieważ Swami był z nami tuż obok, przez całe życie. Nawet gdy byliśmy w Stanach, z moimi małymi dziećmi, mówiłam: „Swami jest zawsze z nami.” Nie czuliśmy strachu. Czasami w nocy bała się moja córka. Pytałam: „Dlaczego się boisz? Swami jest z nami.” Świadomość, że Swami jest zawsze z nami, przynosi ogromne poczucie bezpieczeństwa. Tak, zdarzają się w trudne chwile, ponieważ musimy odpracować karmę. Radzimy z nią sobie kierując się wskazówkami Swamiego. Jeśli jesteśmy przekonani, że Swami jest z nami, wówczas nie czujemy się dotknięci niechcianymi doświadczeniami życiowymi i nie wzbudzają one w nas gniewu. Przeżywając je nie buntujemy się i nie gromadzimy dalszej karmy. Jeśli stawiamy jej opór lub obrażamy się na Swamiego, zbieramy jej więcej. Pytając dlaczego Bóg nam to dał, zwiększamy ją rozczulaniem się nad sobą. Akceptacja pokonuje karmę, ponieważ jeśli potrafimy ją przyjąć, to umiemy też wybaczyć. Akceptacja jest kluczem do nauk Swamiego.
Radio Sai: I ta nieustanna świadomość, że Swami jest zawsze z nami, brak lęku, który z tego wypływa, jest wielką umiejętnością życiową.
Prema Bose: Oczywiście! Myślę, że ta prawda odnosi się do wszystkich. Na każdym życiowym zakręcie, cokolwiek się działo... nawet gdy przejęłam interesy rodzinne, Swami zawsze nam błogosławił. Mówił: „Zrób to!” Gdy mama zachorowała, chciałam wrócić. Powiedział: „Nie, pracuj tutaj. Twojej mamie nic się nie stanie.” Każdemu dawał inne rady. Czuję to bardzo mocno. Dając radę, bierze pod uwagę sytuację konkretnej osoby. Jak wtedy, gdy kazał mi robić to, co robię i nie wracać. Komuś innemu mógłby polecić, żeby wrócił i zaopiekował się chorą matką. Jego rady pasują do nas i uwzględniają najlepsze rozwiązanie. Później trudno nam było pytać Go o wszystko, ale mogliśmy stosować się do Jego nauk.
Radio Sai: To ciekawe. Powiedziała pani, że wizyty Swamiego w waszym domu były krótkie, zaledwie dwudniowe! Obecnie, dwusekundowy kontakt z Bhagawanem jest wielkim wydarzeniem. Mieliście Go dla siebie przez 48 godzin, a jednak czuliście, że to za krótko. Myślę, że czas jest relatywny, naprawdę się zmienia!
Prema Bose: Mówił nam wtedy: „Pewnego dnia będziecie oglądać Mnie z daleka jako pomarańczową plamę. Nie będziecie mogli przyglądać mi się z bliska.” Oczywiście, nie wierzyliśmy Mu. Myśleliśmy: „Nie, nie, nie. Czy to kiedykolwiek będzie możliwe? Swami zawsze będzie blisko nas.” Rzeczywiście, stawał się pomarańczową lub złotą plamą, gdy patrzyliśmy na Niego podczas obchodów urodzin lub wypełniania ważnych funkcji. Ale zachowaliśmy cudowne wspomnienia z podróży. Raz zabrał nas do Kodaikanal, na jedną z pierwszych wypraw, na samym początku. Prosił moją mamę, Saraju Maa i czasami Rani Maa  – wydaje mi się, że ona również brała w tym udział – żeby przychodziły do Niego wczesnym rankiem, o 4:00. Wstawał i uczył je poprawnie śpiewać Omkar. A potem resztę czasu spędzał z nami, z dziećmi. Bawił się, odpowiadał na pytania, dawał rady, itp. Był tam przez cały ranek.

Kobiety rozwinięte duchowo są czynnikiem przemian

Radio Sai: Rozumiem, że była pani wtedy bardzo młoda, ale muszę panią o to zapytać. Te zamężne kobiety, pani mama i ciocie – Saraju Ma i Rani Maa – były bardzo uduchowione i oddane Bhagawanowi. A mimo to ich mężowie przyłączyli się do ruchu dużo później. Te kobiety wprowadzały duchowość do życia rodzinnego. Czy Bhagawan radził im, jak postępować z mężami nie podzielającymi ani ich entuzjazmu do Swamiego, ani przekonania, że to, co On mówi stanowi prawo? Nie zapominajmy, że były to kobiety wychowane w tradycyjnych wartościach hinduizmu. Jak, według Swamiego, miały rozbudzić w mężach zaangażowanie duchowe?
Prema Bose: Swami radził im, żeby ich do siebie nie zrażały. Wymagał, żeby miały ich zgodę na przyjazd do Puttaparthi. Nie powinny irytować mężów, mówiąc: „Muszę to  zrobić.”, „Swami tak powiedział” ani konfrontować ich z przekonaniami Swamiego. Mówił: „Będą się zmieniać powoli, zgodnie z waszą drogą życia. Niech będą po waszej stronie, poinformowani i zaangażowani, wtedy się zmienią, widząc, co dzieje się z wami.” I tak dokładnie się stało. Zanim tata został wielbicielem Swamiego, był bardzo hojnym człowiekiem, miał dobre serce, nie występował przeciwko Niemu. Po prostu nie wierzył w takie rzeczy. Ale gdy poznał Bhagawana, przestał wątpić. Chociaż nigdy nie pojechał do Puttaparthi, to widział Swamiego w Madrasie.
Radio Sai: Więc najlepszym sposobem przekonania małżonka jest własna transformacja i przykład?
Prema Bose: Właśnie tak! To jedyna droga. O tym mówił Swami. Dawał im bardzo dokładne wskazówki odnośnie życia rodzinnego, nieporozumień, postępowania z mężem i z dziećmi oraz szeregu innych spraw. Dzięki tym wskazówkom, ich życie rodzinne układało się harmonijnie. Przykład kobiet wpływa na mężczyzn.
Radio Sai: Pomimo tak gorącego oddania nie pozwolił, żeby zaniedbywały obowiązki domowe. Miały je wypełniać.
Prema Bose: Wtedy nie naruszano granic życia rodzinnego, trzymano się zasad. Obecnie jest inaczej, ludzie odrzucają życie rodzinne jak zbędną rzecz, jednak wtedy tak nie było. Kobiety miały wpływ na mężów. To sprawa inicjowania zmian w drugim człowieku. Mąż Rani Maa i mąż mojej mamy spełnili w końcu oczekiwania swych małżonek. W mojej rodzinie kobiety są zwiastunkami. Zaczęło się od babci. Rozumie pani, to były bardzo silne i uduchowione kobiety, odgrywające w domu wielką rolę. Dzięki temu wychowywałyśmy się w przekonaniu, że możemy osiągnąć wszystko. Swami dał nam tę pewność. 

Radio Sai: Myślę, że jedyną rzeczą, której brakuje młodym kobietom na Zachodzie jest poczucie godności, pomimo ogromnego rozwoju ich krajów.

Prema Bose: Tak. Potrzebna jest duchowa baza, na której można wzrastać. Wtedy zyskujemy poczucie godności.: Tak. Potrzebna jest duchowa baza, na której można wzrastać. Wtedy zyskujemy poczucie godności.