Jak
określisz słodycz związku pomiędzy Bogiem i Jego wielbicielem?
Jak
wyrazisz czułe, kochające zapewnienie o Jego stałej obecności?
Posłuchaj,
co mówi Bhagawan o tej ponadczasowej, nieśmiertelnej więzi. Ciągła obecność,
trwała podpora i nieodłączne towarzystwo.
Pisma
uczą nas, że główne znaczenie słowa Bhagawan pochodzi od aspektu Paramatmy. To,
co jest zawarte w Paramatmie, znajduje się w słowie Bhagawan.
Wedy
mówią: „Brahmaiti Param Atmaiti,
Bhagawathithi sabdhate”, tzn. pierwiastek obecny w osobie Bhagawana jest
taki sam jak ten, obecny w Brahmanie i Paramatmie. Bhagawan jest pełen
wszelkiej pomyślności.
(S.S.S. XV p. 21)
Bóg ma wiele imion i
form. Sambhartha i Bhartha to dwa z imion Boga. Sambhartha jest Tym, który
kreuje świat przy pomocy natury (prakriti).
Bhartha podtrzymuje i chroni stworzenie. Jest wspierającym mistrzem, opiekunem.
(S.S.S. Vol. XXXII p. 192)
Zostajesz bhaktą, gdy
Bóg potwierdza twoje oddanie. Ego jest największą przeszkodą na drodze do tej
akceptacji. Bóg powiedział: „Jo mad
bhakta sa Me prijaha” – „Ten jest Mi drogi, kto jest Moim wielbicielem.”
(S.S.S. Vol. VIII p. 21)
„Zdefiniowałem Moje
oczekiwania wobec wielbicieli. Ci, którzy są Mi szczerze oddani, muszą z jednakowym
hartem ducha traktować radość i smutek, zysk i stratę.”(W.D.O.L. p.52)
Bhagawan posiada siedem właściwości.
Oto one:
ajswarja–pomyślność
kirti– dobre imię
dźńana–mądrość
wajragja –nieprzywiązanie
sriśti–stwarzanie
śtiti– podtrzymywanie
laja–rozkład
Kto dysponuje tymi
siedmioma właściwościami, nosi w sobie boskość.
Właściwości te w
sposób niezawodny cechują awatarów[1]
– manifestację Mahaśakti[2],
która trwa w całej swej pełni, mimo że pozornie przekształciła się w Majaśakti[3].
Gdziekolwiek je napotkasz, tam znajdujesz Boskość.(S.S.S. Vol.I.
Vol. p. 200)
Słowo
Bhagawan wskazuje na Boskość. Jakie jest wewnętrzne znaczenie tego słowa?
„Bha” oznacza promienność, „ga”–
tego, który daje, „wa”– mającego
możliwości.
Słowo Bhagawan określa
zatem tego, który ma moc rozprzestrzeniać światło i promienność w świecie.
(S.S.S. Vol.XXXII part. II p.189)
Kim jest bhakta?
Prawdziwy wielbiciel posiada niezachwianą wiarę. Bez względu na wzloty i upadki
w życiu, modli się do Boga o szczęście wznoszące się ponad światem (paraartham), a nie o rzeczy materialne
czy o spełnienie ziemskich pragnień (padartham).
(S.S.S. Vol. IX. p.64)
Kto w duchu rozróżniania
i wyrzeczenia, pełen pokory i mądrości jest świadomy wiedzy o Rzeczywistości,
kto jest nieustannie pogrążony w kontemplacji Mojej boskiej gry, kto przez cały
czas i w każdych okolicznościach powtarza Moje imię, ktoroni łzy miłości słysząc z ust ludzi imię Boga,
ten jest Moim prawdziwym wielbicielem.
(Pre. V p.
52)
Pan Kriszna oznajmił
Ardżunie: „Jesteś Moim wielbicielem i przyjacielem”. Dlaczego tak to wyraził?
Odpowiedź na to pytanie jest zrozumiała jedynie dla tych, którzy praktykują
duchowość. Gdyby Pan powiedział do Ardżuny: „Jesteś Moim przyjacielem”, Ardżuna
nadmiernie spoufaliłby się z Kriszną, ponieważ jego ego zbytnio by urosło.
Gdyby Pan powiedział tylko: „Jesteś Moim wielbicielem”, Ardżuna byłby
przesadnie uległy. Zagnieździłby się w nim lęk. Tymczasem nie powinien odczuwać
ani strachu ani zachęty do nadmiernej poufałości. Dlatego Kriszna użył określenia
„wielbiciel i przyjaciel”. Istotą rzeczy jest to, że powinniśmy kontrolować się
podczas aktu uwielbienia.
(S.S.S. 1988 p. 182)
Listę pozytywnych
cech wielbiciela Pan rozpoczyna w Gicie od „Adwesta
sarwabhutanam”, tzn. „Do nikogo nie czuj nienawiści”.
Jeśli odnosisz się ze
zrównoważonym umysłem do szczęścia i cierpienia, wówczas problem nienawiści nie
pojawia się wcale.
(D. B. G. p. 57)
Boga nie zdobywa się
ani śpiewaniem pieśni nabożnych ani wiedzą, lecz oddaniem.
(S.S.S. Vol. VII p.246)
Upoważniam cię do
przyjęcia honorowego tytułu bhakty. Moja chwała rozprzestrzenia się codziennie
dzięki tym, którzy nazywają siebie Moimi bhaktami. Wasza prawość, samokontrola,
nieprzywiązanie, wiara, stałość są znakami, poprzez które ludzie odbierają Moją
chwałę. Co nie znaczy, że potrzebna jest mi reklama. Ale tak się dzieje w
świecie, w którym ludzie oceniają innych raczej pośrednio niż bezpośrednio.
(D.D. 25.01.1963)
Religijna część
bhakti ma dziewięć form oddawania czci:
śrawanam(słuchanie)
kirthanam(śpiewanie)
wisznusmaranam(ciągłe pamiętanie o Bogu)
padasewanam (służenie
Jego Lotosowym Stopom)
wandanam
(okazywanie wdzięczności)
arćanam(wielbienie)
dasjam(poddanie się woli
Boga)
snebam(przyjaźń)
atmaniwedanam(oddanie)
Najwyższą formą
bhakti jest powierzenie wszystkich spraw Jego Woli.
(S.S.S. Vol. XX p. 183)
Tylko wtedy możesz
pretendować do nazywania się bhaktą, gdy w pełni i całkowicie oddasz się w Moje
ręce, bez śladu ego, bez troski o zaspokojenie swojej próżności i pychy.
(S.S.S. Vol. III p.11)
Bhakti nie ma związku
ze strojem i mową. Na podstawie ubioru i formy wyrażania religijności nie
możemy nikogo nazwać wyznawcą. Bhakti jest bardziej kwestią wewnętrznej świadomości,
raczej odczuwania niż zewnętrznego postępowania lub zachowania.
(G.V. G.201)
Bhakta musi
zignorować swoją tożsamość i odrębność oraz stopić się z ideałem. Jaką indywidualność
ma sługa? Nie ma żadnej; nawet jej śladu. Pan jest wszystkim.
(S.S.S. Vol. VI p. 94)
Człowiek ma boskie
dziedzictwo i w swej istocie jest boski. Dlatego w myśli, słowie i czynie
manifestuje boskie atrybuty miłości, tolerancji, współczucia i pokory.
(S.S.S. Vol. VIII p. 156)
„Ananjasćijntajantoman jejanah parjupasate teszam nitjabijuthanaam
jogakszemam ahamjaham”– „Niosę brzemię szczęścia i dobrobytu istotom, które
wielbią Mnie z niezachwianym oddaniem i przez cały czas są do Mnie przywiązane”.
Pojęcie ananja bhakti zostało w pełni i dokładnie
wyjaśnione w Bhagawad Gicie. Ananya
bhakti jest całkowitym poddaniem się Bogu.
(S.S.B. 1979 p. 151)
Bhakti nie jest
równoznaczne z posiadaniem fotografii przed którą codziennie odprawiasz arathi
ani z wołaniem „Baba, Baba”. Prawdziwe bhakti oznacza zmianę twojego postępowania.
Bóg jest w tobie. Jest wszechobecny. Rozpoznawszy tę prawdę musisz dojść do
wniosku, że ty i Bóg jesteście jednym. Jest to prawda, którą powinieneś
zrozumieć.
(S. S. B. 1978, p.220)
Przeznaczeniem
człowieka jest przejście od osobowego ja ku wszechobejmującej Jaźni, od Atmy do
Paramatmy. Jedynie człowiek ma szansę uwolnić się z koła narodzin i śmierci, w
przyjemny sposób służąc Bogu. Ale z powodu niewiedzy wypuszcza z rąk tę okazję
i doświadcza smutku i bólu, strachu i zmartwienia.
(S.S.S. Sept. 81 p. 204)
Bóg jest przędzą w
tkaninie, gliną w wyrobach ceramicznych, wodą podtrzymującą fale, złotem w
różnorodności biżuterii. Kiedy to zrozumiesz, napełnisz się miłością i
szacunkiem dla wszystkich, ponieważ wszyscy są formą samego Boga. Nie
wypowiadaj się cynicznie o sadhakach. Nie dyskutuj nigdy o duchowych osiągnięciach
innych osób. Wytrwaj na własnej ścieżce.
(S.S.S. Vol.I Vol. p. 170)
Rozmawiając o oddaniu
i wierze powinniśmy pamiętać o różnych rodzajach bhakti, opisanych jako:
Z nich wszystkich
najlepsze jest madhura bhakti. Może
być uważane za najważniejszy i ostateczny krok. Jest formą Purna Prema, czyli Pełnej Miłości.
(S.S.B. 1978 p.165)
Bhakti musi uciszyć
umysł i uwrażliwić go na wyższe emocje. Bhakti jest słowem używanym jedynie dla
określenia adoracji Boga.
(S.S.S. Vol. IV. p. 2)
Pozwól miłości płynąć
pojedynczym strumieniem do oceanu Boskiej Łaski. To jest sadhana zwana bhakti.
(G.V. p. 20)
Są trzy rodzaje
wielbicieli. Pierwszy rodzaj może być porównany z ptakiem, który nurkując w dół
żeby podnieść owoc, z powodu pośpiechu niechcący upuszcza swoją zdobycz. Drugi
rodzaj można porównać z małpą niezdolną do podjęcia decyzji, który z dwóch
owoców wybrać. Bhakta taki waha się, zbyt często zmienia cel i w ten sposób traci
wszystko. Trzeci rodzaj może być porównany z mrówką, która powoli, ale wytrwale
zdąża ku słodyczy. Taki wielbiciel zbliża się z niepodzielną uwagą bezpośrednio
do Pana i zdobywa Jego Łaskę.
(S.S.S. Vol. I p. 17)
Bhakti nie powinno
się ograniczać do czterech ścian pokoju modlitewnego, czy do pięciu minut
medytacji. To nieustanna sadhana. Twoje oddanie powinno wyrażać się w formie
czci okazywanej wszystkim istotom, ponieważ wszystkie ucieleśniają boskość.
Masz widzieć Boga w każdym, nawet w osobach, które uważasz za wrogów. Ćwicz ów
pełny, najwyższy rodzaj miłości. Oddanie jest podobne do głowy, obowiązek do
tułowia, dyscyplina do stóp. Połącz oddanie z obowiązkiem i podporządkuj go
dyscyplinie; wówczas sukces jest pewny.
(S.S.S. V. VII p.159)
Wedy mówią, że są trzy typy bhakti:
boutika
bhakti
ekantha
bhakti
ananja
bhakti
Boutika bhakti jest związane z
fizycznością (dżada). Kiedy człowiek
jest zanurzony w medytacji i uwielbieniu, to wszystkie doświadczane przez niego
doznania mają charakter przejściowy, ponieważ wypływają z ciała, umysłu i
intelektu. Pewnego dnia ciało umrze, przepadną też doznania. Jednakże w
pierwszym stadium tego rodzaju oddanie jest konieczne. Podróżując tą ścieżką,
człowiek powinien przejść powoli do drugiego etapu, do ekantha bhakti. Jest to oddanie dla jednej formy czy jednego bóstwa
oraz umysłowe doświadczanie jego wizji w ścisłym odosobnieniu. Ekantha bhakti jest stanem subtelnym,
osiągniętym dzięki skutecznej kontroli umysłu i doświadczaniu samego siebie (antharatma).
W przypadku ekanthabhakti umysł się roztapia i pozostaje w bezruchu. Bóg jest
wszędzie, w każdej istocie. W spokojnej wodzie odbicie słońca pozostaje
wyraźne, w wodzie poruszonej czy mętnej jest zamazane. Podobnie, obraz Boga nie
pojawi się w umyśle wypełnionym upodobaniami i uprzedzeniami.
(S.S.S. Vol. XI p. 239)
Oddanie musi być
stałe, nieprzerwane, podobne do przepływu oleju z jednego naczynia do drugiego.
(Pre. V. p. 54)
Słowo bhakti pochodzi
od rdzenia „bhaj”. „Bhaja sewajam”, oznajmił Shankara.
„Służba jest oddaniem.” Służba Bogu jest prawdziwą formą oddania. W
„Wiwekaćudamani[4]” powiedział: „Swaswarupa darszanam bhakti” „Wewnętrzne
poznanie naszej prawdziwej rzeczywistości jest bhakti”. Mędrzec Narada
zdefiniował bhakti jako nieustanny przepływ oddania, pochodzący z powtarzania
Boskiego imienia. Człowiek wypełniony najwyższym poświęceniem pozostaje w
stanie upojenia. Zapomina o ciele i całkowicie zanurza się w boskiej miłości.
Radha interpretowała oddanie jako ciągłą, niezachwianą miłość do Boga. Słowo
Radha zawiera cztery sylaby: ra, aa, dha, ra. Jeśli czytasz wyraz zaczynający
się od ra oznacza on Radhę; jeśli od aa, oznacza bazę (adhara); jeśli od dh wskazuje na ciągły przepływ (dhara); aa oznacza uwielbienie, cześć (aradhana). A więc Radha to ramanudża, nieprzerwany strumień
uwielbienia do Boga. Wallabhaćarja[5]
czyni rozróżnienie między stałym przepływem oddania i oddaniem spływającym
kroplami. Kiedy serce wielbiciela całkowicie wypełnione jest miłością do Boga
nieustannie śpiewa on Jego imię.
(S.S.S. Vol. XXIX p. 1/3)
„Sarwada sarwakaleszu sarwatra Harićinthanam”. „Myśl o Bogu zawsze i
wszędzie.” Madhwaćarja[6]
opisywał prawdziwe oddanie jako dostrzeganie w Bogu prawdziwego przyjaciela. Oddanie
to manifestacja miłości do Boga uznawanego za największego przyjaciela.
(S.S.S. Vol. XXIX p. 14)
Bhakti nie zna
kastowości, wszystko chroni, wszystko uszlachetnia. Nie ma kast wyższych i
niższych. Według Wed, cukrowa lalka jest cała z cukru. „Puruszasutha[7]”
oznajmia, że cztery kasty pochodzą z czterech części boskiego ciała. Oznacza
to, że wszyscy są jednakowo wysoko urodzeni i równie ważni.
(S.S.S. Vol. II p.263)
Prawdziwe bhakti
przezwycięża wszystkie przeszkody i na podobieństwo rwącej rzeki przelewa się
przez granice i brzegi, pokonując wszystko, co stoi na drodze. Trudności są
stwarzane dla wzmożenia tęsknoty oraz odsiania ludzi szczerze oddanych od
pozostałych.
(.S.S.S. Vol. II p.184)
Są dwa rodzaje
bhakti, jeden to sahadżabhakti, drugi
to wiseszabhakti .Sahadżabhakti zadowala oddawanie czci,
śpiewanie pieśni nabożnych (bhadżany),
powtarzanie boskiego imienia (namasmarana),
akceptacja obowiązującego kodeksu postępowania (wratha), pielgrzymowanie, itp. Wiseszabhakti
pragnie czystości charakteru, poskromienie popędów oraz praktykowania współczucia,
miłości, pokoju i niekrzywdzenia. Kładzie także nacisk na dociekanie Prawdy.
(S.S.S. Vol. V p. 298/299)
Bhakti czyli oddanie
mędrca (dżńani) jest określane jako bezpośrednie
(sahaja bhakti), podczas gdy bhakti
innych osób nosi miano oddania pośredniego (gouna
bhakti). Dżńani rozpoznaje Pana jako własną Atmę. Bhakti jest przywiązaniem
lub miłością do Boga (anurakti). Kriszna
powiedział „Pudżjaeszwanurago bhaktihi”–
„Bhakti jest uczuciem do Czcigodnego.”
(G.V. G.121)
Bhakti nie mierzy się
zewnętrznymi oznakami, takimi jak płacz czy radosna euforia. To wewnętrzna
rewolucja, transformacja wszystkich wartości i światopoglądu.
(S.S.S. Vol. II p. 203)
Bhakti wiąże się z upasaną[8]
– byciem tuż obok, odczuwaniem obecności Pana, dzieleniem słodyczy z Boskością.
Tęsknota za upasaną zachęca cię do
pójścia na pielgrzymkę, do budowania lub odnawiania świątyni, do poświęcania obrazków.
(S.S.S. Vol. III p.97)
Bhakti nie jest
syropem z limonki, którego używasz jedynie wtedy, gdy masz gorączkę. Bhakti
jest codziennym posiłkiem człowieka, witaminą konieczną dla fizycznego i umysłowego
zdrowia. Kontemplacja Boga jest głównym daniem, jak ryż, reszta to przystawki,
przekąski i inne dodatki. Weź tabletkę namasmarany,
a wszystkie doświadczenia codziennego życia, zarówno dobre jak złe, zostaną
dobrze strawione.
(S.S.S. Vol. III p. 212)
Bhakti prowadzi
człowieka ku mądrości wynikłej z urzeczywistnienia jedności nazywanej Bogiem.
Oddanie przemienia się w mądrość, tak jak dzieciństwo przekształca się w starość
i owocuje. Bhakti wyjawia ci, że Bóg jest w każdym. Miłość, która wzbiera w
twoim sercu ku Bogu, płynie do wszystkich, jako że wszyscy są ucieleśnieniami
tej samej boskiej jaźni.
(S.S.S. Vol. X p. 109)
Bhakti prowadzi do
mocy (śakti), a moc obdarza cię umiejętnościami
(jukti). Posiadane umiejętności
pomagają ci utrwalić przywiązanie (rakthi)
do odpowiednich obiektów. Ostatecznie bhakti owocuje wyzwoleniem (mukthi).
(S.S.S. Vol. I p. 63)
Bhakti jest stanem
umysłu, w którym człowiek nie posiada osobnej egzystencji, nie jest oddzielony
od Boga. Nawet oddech wielbiciela jest Bogiem. Podobnie jak ryba może żyć tylko
w wodzie, tak człowiek może żyć tylko w Bogu, w pokoju i w szczęściu. W innym
środowisku jego udziałem jest jedynie strach, szalone zmagania i smak porażki.
(H. p.37)
Miłość i poświęcenie
(prema i thjaga) są najważniejszymi ideałami w życiu. Kochaj wszystkich,
nawet tych, którzy cię nienawidzą. To jest wykładnik twojego oddania.
(S.S. March 97 p. 62)
Dzisiejszy człowiek
ma wybitne osiągnięcia na polu intelektualnym, naukowym i technicznym. Ale
dzięki tym dokonaniom nie urzeczywistni Boga. Tylko ci osiągają boskość,
których oddanie jest czyste, wolne od egoizmu. Bóg odpowiada tylko na szczerą,
jednokierunkową miłość i na całkowite oddanie.
(S.S.S. Vol. XX p. 182)
Dowodem na to, że
spadł deszcz jest mokra ziemia. Podobnie, dowodem prawdziwego oddania jest
spokój umysłu. Raz uzyskany spokój chroni przed szturmem porażek i pozwala zachować
równowagę w obliczu strat i hańby.
(S.S.S. Vol. V p. 308)
Bóg daje ci wszystko
o co tylko prosisz, a zatem uważaj i proś Go o właściwe rzeczy.
(S.S.S. Vol. II p. 230)
Nic nie może ci
przeszkodzić w poszukiwaniu Boga. Ze względu na Boga przygotuj się na każde
poświęcenie, przyjmij każdą trudność.
(S.S.S. Vol. VII p.444)
Pieczęć bhakti
sprawia, że modlitwy osiągają miejsce swego przeznaczenia – trafiają do Boga. Nic
nie zdziałają girlandy, fanfary, stosy kwiatów czy świąteczne uczty. Pieczęcią
która sprawia, że modlitwa dociera szybko jest czyste serce.
(D.D.29.3.65)
Bhakti jest
najłatwiejszą drogą dla wszystkich. Nie wymaga opanowania świętych tekstów. Nie
nakazuje odprawiania rytuałów i ofiar. Omija nieuchwytne poszukiwanie jedności
w różnorodności. Dzięki doskonaleniu miłości do Boga, zmysły w naturalny sposób
podporządkowują się dyscyplinie.
(S.S.S. Vol. XXII p.36)
Słowa „joga” i
„kszema” używane przez Krisznę znaczą: joga – zdobycie pożądanego obiektu;
kszema – zachowanie zdobyczy. Dyscypliną, dzięki której możesz go zachować jest
medytacja skupiona wyłącznie na Bogu (ananja
ćintha). Ona czyści twój umysł i czyni cię bhaktą. Bhakta jest rozpoznawany po następujących
znakach:
rozmawia o Bogu
śpiewa o Bogu
widzi tylko Boga
spędza z Bogiem swój
wolny czas.
(G. V. p. 184)
Bhakti bez żadnych
innych myśli czy uczuć nazywane jest ananja
bhakti. Kiedy ogarnia cię zmartwienie, biegniesz do Boga. Kiedy obezwładniają
cię trudności, ratujesz się w Bogu. Gdy radość powraca, porzucasz Go. Bhakti
nie jest chwilową niewolą. To niczym niezmącona kontemplacja Boga bez wprowadzania
jakichkolwiek innych myśli czy uczuć.
(G. V. p. 223)
Bhakti nie jest
uniformem zakładanym w czwartkowe popołudnia na śpiewanie badżanów. Bhakti
oznacza rozwijanie postawy pokory, szacunku dla rodziców, nauczycieli,
starszych i innych. To postawa umysłu nieustannie obecna.
(S.S.S. Vol. III p. 231)
Gdy pojawiają się
straty czy klęski lub krzyżują plany, bhakta obwinia Boga. Inni przeciwnie,
modlą się do Pana i proszą Go o ochronę. Jeśli przez cały czas pokładasz w Bogu
całkowitą wiarę, dlaczego miałby odmówić ci Swej łaski?
(P. v. P. 16)
Bhaktha jest podobny
do igły nieustannie przyciąganej przez magnes. Ale igła musi znajdować się
odpowiednio blisko i być wystarczająco czysta. Stoisz daleko i narzekasz, że
łaska nie nadchodzi. Nie zeskrobałeś błota i rdzy, utrudniających jej
przyciąganie, dostępne dzięki procesowi skruchy. Podchodzisz blisko na jakiś
czas, potem nurzasz się brudzie. Wcale nie mam na myśli fizycznego brudu. Nie
mierzę odległości w milach i metrach. Jestem z tobą, zawsze przy tobie. Tylko
musisz być Mnie świadom i korzystać z Mojej obecności.
(SSS VII p.24)
Oddanie (bhakti) nie
jest oznaką słabości. Stanowi dowód odwagi, mądrości, rozróżniania. Ono samo
może ci przynieść szczęśliwość i pokój (soukjam
i śanti). Dziś lub jutro, wszyscy
się z tobą zgodzą w tym punkcie, ponieważ wszyscy gorąco pragną je posiadać. W
swojej ignorancji próbują różnych innych środków, ale uleczyć ich może tylko
bhakti.
(S.S.S. VOL. II p. 49)
Oddanie jest podstawą
wszystkich religii. Śpiewu, ofiarowywania kwiatów czy pielgrzymowania do
świętych miejsc nie można uznać za bhakti. Są to dobre uczynki, pomagające je
rozbudzić. Prawdziwe oddanie otwiera drogę do mądrości (dźńany). Ci, którzy dyskutują co jest ważniejsze w urzeczywistnieniu
Boga, bhakti czy dźńana, wędrują w
ciemności, ponieważ ich argumenty wyrastają z niewiedzy. Niedojrzały i dojrzały
owoc mają różne smaki, ale są tym samym. Niedojrzały owoc ostatecznie dojrzewa.
(S.S.S. Vol. VI p.78)
Narada[9]
głosił, że oddanie, bhakti, jest wielbieniem Pana w duchu bezgranicznej
miłości. Wjasa[10] utrzymywał, że oddanie
jest okazywaniem czci Bogu z miłością i adoracją. Mędrzec Garga[11]
wskazywał, że bhakti jest służeniem Najwyższemu z czystym umysłem i mową. Jadźnawalkja[12]
twierdził, że na prawdziwe bhakti składa się kontrolowanie umysłu, zwracanie go
do wewnątrz i radowanie się błogością łączności z Panem. Mędrcy w różny sposób
opisują naturę oddania, lecz jego podstawową cechą jest miłość.
(S.S.S. Vol. XIX p. 173)
Bhakta jest
wypełniony boską miłością. To, co wydaje się karą, przyjmuje z wdzięcznością
jako coś, co przyniesie mu dobro. Nawet gdy Pan zdaje się być zagniewany, Jego
współczucie jest oczywiste. Także w karze widać boską dobroć. Dlatego nikt nie
powinien czuć się skrzywdzony, że wyznaczono mu karę. Nawet kara prowadzi do
Boga. Okazany gniew ochrania wielbiciela. Prawdziwy bhakta rozpoznaje tę prawdę
i przyjmuje wszystko co się wydarza jako przeznaczone mu dobro.
(S.S.S. Vol. XIX p.174-175)
Esencją bhakti jest
miłość, a nie formalne ćwiczenia, takie jak recytowanie imienia Pana (dżapa) czy innego rodzaju obrzędy.
Trzeba wielbić boskość obecną w każdej istocie. Miłość jest Bogiem. Żyj w
miłości. Miłość jest środkiem wiodącym do urzeczywistnienia skoncentrowanej w
nas duchowej szczęśliwości. Nie trzeba jej nigdzie szukać.
(S.S.S. Vol. Xix. P. 181)
Bhakti, oddanie, jest
zwracaniem umysłu do Boga. Oddanie jest życiem z wizją Boga przed oczami.
Iluzją (moha) jest egzystencja w
świadomości ciała. W związku z tym, wielbiciele Pana są bhaktami; miłośnicy
oraz czciciele świata i obiektów materialnych są zwyczajnymi ludźmi.
(S.S.S. Vol. XXII p. 175-176)
Słowo Bhagawan oznacza
tego, który przenika wszystko. Jeśli tak, to czy może istnieć jakieś
szczególne, przydzielone Mu miejsce? Jest wszechobecny. Można stanowczo twierdzić,
że Bóg jest wszędzie. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę czas, nie wolno nam
głosić, że Bóg był obecny w danej chwili, lecz w innej nie istniał. Czy ktoś,
kto nie posiada początku ani końca może być ograniczony w czasie? Ze względu na
Jego wszechobecność i wszechprzenikliwość, opisuje się Boga jako ducha lub
mieszkańca obecnego we wszystkim (sarwatmaka).
Każde słowo użyte do opisu Boga jest pełne znaczenia.
(S.S.S. Vol. XXII p.182)
Żeby podążać ścieżką
oddania (bhakti marga) człowiek nie potrzebuje osiągnięć naukowych, bogactwa
ani ascetycznych umartwień.
Wszystkim, co mieli i
czego potrzebowali, była miłość. Łaska Boga jest jak ocean: ogromna i
nieograniczona.
(S.S.S. Vol. 1 p 46)
Pewnego razu, podczas
serdecznej rozmowy z Ardżuną, Kriszna wygłosił następujące zdanie: „Ardżuno,
jesteś Moim najukochańszym przyjacielem. Z tego powodu przekazuję ci najwyższą
tajemną wiedzę.” W świecie jest wielu samozwańczych bhaktów. Pan ich nie akceptuje.
Otrzymanie od Boga tytułu bhakty jest wielkim szczęściem, najwyższą pochwałą.
Bhakta musi roztopić serce Pana i otrzymać od Niego ów dowód uznania.
Przypisanie sobie tytułu daje kiepską satysfakcję, pozbawioną prawdziwej radości.
To alpa thrpthi, a nie atma thrpthi.
(G.V. G.60)
Są cztery typy
poszukujących Mnie osób. Pierwszych nieustannie niszczą atakujące ciało choroby;
to ludzie dążący do materialnego dobrobytu (artha).
Drudzy zadręczają się zmaganiami o powodzenie, władzę, potomstwo, mienie, itp.;
to poszukiwacze bogactwa (artha – arthi).
Trzeci tęsknią za urzeczywistnieniem Atmy, czytają święte księgi, święte teksty,
przebywają w towarzystwie duchowych aspirantów (sadhaków), postępują zgodnie z
wytycznymi mędrców, zawartymi np. w „Sadaćarze”[19]
i są nieustannie motywowani pragnieniem osiągnięcia bliskości (sannidhi) Pana. To ludzie wytrwale
poszukujący Absolutu (dżidżńasu).
Czwarty typ wielbicieli to ci, którzy wiedzą o swej jedności z Panem (dżńani) i są zanurzeni w pierwiastku jaźni.
(G.V. p.69)
Bhakti, joga i dżńana są podobne do drzwi prowadzących
do tej samej sali. Niektórzy przychodzą jedną, drudzy inna drogą, lecz wszyscy
trafiają w to samo miejsce. Dźńani postrzega wszystko jako boską substancję.
Bhakta widzi świat jako zabawę (lilę) Boga. Karma jogin dostrzega wszystko jako
służbę dla Boga. To kwestia uzdolnień, upodobania i poziomu rozwoju.
(S.S.S. Vol. I p. 202 – 203)
Baba powiedział, że
duchowi aspiranci powinni rozwijać szesnaście cech. Oto one:
1.całkowite oddanie
2.gotowość radowania się cierpieniem
3.wolność od przywiązań do przemijającego
4.gorliwe służenie Panu
5.poprawne postępowanie
6.miłosierdzie
7.reputacja bez skazy
8.nie splamiony charakter
9.pełne zadowolenie
10.posiadanie dobrych cech
11.wyposażenie w owoce wiedzy
12.posiadanie wszelkich zalet
13.dojrzała mądrość
14.samokontrola
15.ozdobiony chwalebnymi cechami społecznymi
16.całkowita pokora i poddanie się
Jeśli posiada te cnoty jest Mój, a Ja
jestem Jego.