Śrimad Bhagawata jest jedną z 18 Puran,
które pokazują człowiekowi drogę wyzwolenia poprzez mitologiczne opowieści o
Awatarach, świętych, mędrcach, królach i wielkich wielbicielach Boga. Bhagawata zajmuje jednak wybitne miejsce
w Puranach, opowiada bowiem o Panu Krisznie, który czczony jest jako Purnawatar
(Awatar w pełni chwały). Bhagawata
została po raz pierwszy opowiedziana w przeciągu siedmiu dni przez mędrca Śukę,
syna mędrca Wjasy, królowi Parikszitowi, który był wnukiem Pandawów. Pobożne
jej słuchanie przyniosło mu wyzwolenie. Ten święty obyczaj jest wciąż żywy w
Indiach, a Bhagawata Saptaha (całotygodniowe opowiadanie Bhagawaty) dokonywane
jest od czasu do czasu w różnych częściach Indii.
Całotygodniowe opowiadanie Bhagawaty
Kontynuując
ten obyczaj wykonano Bhagawata Saptahę w Praśanthi Nilayam – od 17 do 23 marca
2010 roku. Miejscem uroczystości była sala Sai Kulwant, pięknie ozdobiona na tę
świętą okoliczność. Oprócz ozdób roślinnych i innych, cała sala została
przystrojona obrazami przedstawiającymi różne sceny z Bhagawaty. 17 marca 2010
roku Bhagawan przybył do Sai Kulwant o 9:30 rano. Studenci śpiewali wedyjskie mantry.
Po pobłogosławieniu wielbicieli boskim darśanem, Bhagawan rozpoczął
uroczystości o godz. 9:40, zapalając na podwyższeniu świętą lampę. Wkrótce po tej
ceremonii poproszono Śri Rituradźę Maharadźę, uczonego, który miał objaśniać
Bhagawatę, o zajęcie miejsca na podium i rozpoczęcie tej świętej opowieści.
Program rozpoczął się o 9:45 modlitewnymi inwokacjami do Guru, Pana Kriszny,
Bhagawana Śri Sathya Sai Baby i różnych bóstw oraz bogiń w wykonaniu owego
znakomitego mówcy. Następnie obszernie opowiedział on o znaczeniu Bhagawaty i
przywołał słowa Pana Kriszny, wypowiedziane do Uddhawy – że Bhagawata jest
niczym innym jak Jego własną postacią i ludzie mogą urzeczywistnić Go poprzez
czytanie jej i słuchanie. Po tym nastąpiło śpiewanie imienia Pana Narajany, do którego dołączyli chóralnie
wszyscy zgromadzeni na sali wielbiciele. Przemawiający mówił następnie o związku
pomiędzy Bhakti i Dźnaną (oddaniem i wiedzą) i stwierdził, że są one
współzależne i konieczne do urzeczywistnienia Boga. Ten słynny znawca Puran
mówił potem szeroko o opowieściach Narady i Gokarny, które objaśniły znaczenie
tej wspaniałej Purany. Poranne spotkanie zakończyło arathi do Bhagawana o godz.
11:05. Wieczorem Śri Rituradźa Maharadź podjął opowieść o Bhagawacie. Na
początek zaśpiewał śloki (wiersze), a
po nich kirtan sławiący imię Pana
Narajany, do którego dołączyli też chóralnie zgromadzeni na sali. Uczony
opowiedział potem o rozmowie między mędrcem Wjasą i mędrcem Naradą, w której Wjasa
powiedział Naradzie, że nie osiągnął spokoju wewnętrznego nawet po napisaniu
Mahabharaty i innych Puran, po czym zwrócił sie do Narady o poradę odnośnie
tego co ma zrobić, aby zdobyć pokój ducha. Wówczas Narada poradził Wjasie, aby
napisał opowieść o Panu Krisznie. Po ułożeniu Bhagawaty, Wjasa poprosił swych
uczniów, aby opowiedzieli ją mędrcowi Śuce, który później opowiedział ją
królowi Parikszitowi, przez co ten osiągnął wyzwolenie. Tak oto Bhagawata stała
się źródłem wyzwolenia dla całej ludzkości. Uczony zakończył pierwszy dzień opowiadania
około godz. 6 wieczorem.
Opowieść
Bhagawaty ciągnęła się od 17 do 23 marca, będąc dla wielbicieli wspaniałą
sposobnością aby napić się nektaru boskiego imienia Boga. Była ona przedstawiana
zarówno rano jak i wieczorem przez całe siedem dni. Ponieważ prezentowana była
w języku hindi, codziennie ok. 4 po południu wygłaszano streszczenie
całodziennej jej części po angielsku dla korzyści tych, którzy nie znają hindi.
Podczas siedmiu dni trwania tej wyjątkowej prezentacji
poza boską opowieścią o Panu Krisznie, uczony przedstawił wiele innych
opowieści. Wśród nich były historie o Pandawach, mędrcu Kapili, Dhruwie, królu
Prithu, Panu Ramie, Dźada Bharacie, Adźamilu, Prahladzie, Gadźendrze, cesarzu
Balim, królu Ambariszy, Dźarasandzie i Sudamie. Wszystkie one zostały
opowiedziane z wielkim oddaniem i były przeplatane poetyckimi kompozycjami,
pobożnymi pieśniami, kirtanami i oświecającymi przypowieściami ze świętych
ksiąg. Inną szczególną cechą tej prezentacji
było to, że mówca nieodmiennie łączył opowieści z historią życia, naukami i misją
Bhagawana Śri Sathya Sai Baby, który zaszczycał uroczystość Swoją boską obecnością
podczas większości z tych spotkań.
Muzyka z boskiego natchnienia
Oprócz opowiadania boskich historii o Panu
Krisznie, czemu towarzyszył sankirtan boskiego imienia, odbyły się wspaniałe
przedstawienia muzyczne w wykonaniu grupy bhadżanowej z Praśanthi Nilayam, które
nasyciły całe otoczenie boskimi wibracjami. Pierwsza prezentacja tej
podnoszącej duchowo, nabożnej muzyki miało miejsce 18 marca 2010 roku. Program
rozpoczął się o godz. 5:50 po południu po tym, jak Śri Rituradźa Maharadźzakończył opowiadanie Bhagawaty. Na początek artyści
zaśpiewali dwa bhadżany Miry, po których nadeszła kolej na kirtan Purandaradasa
i utwór Thjagaradźy w języku telugu oraz nabożną pieśń w języku tamil. Swoje
przedstawienie zakończyli bhadżanem "Siwa
Siwa Siwa Siwa Dźanaraada". Całość została wykonana w duchu pobożności
i była pokazem melodii, muzyki i rytmu w najlepszym wydaniu. Program zakończył
się o 6:40 zaśpiewaniem Bhagawanowi arathi.
Swój
następny program śpiewacy przedstawili 19 marca po zakończeniu opowiadania
Mahabharathy o godz. 5:50 po południu. Jego szczególną cechą było to, że
wszystkie utwory pochodziły od Baby – albo je osobiście napisał albo zaśpiewał
podczas Swoich dyskursów. Wszystkie te kompozycje poprzedzał komentarz
tematyczny. Program rozpoczęty pieśnią "Wasuki Śajana..." (ten, który spoczywa na wężu Wasuki)
zaśpiewaną złotym głosem Bhagawana, zamknięty został utworem "Enta Bhagjamo Entati Sowbhagjamo"
(jakimiż szczęśliwcami są wielbiciele Bhagawana!). Po tych grupowych pieśniach,
śpiewacy wystąpili z kilkoma pieśniami solo, opisującymi chwałę Bhagawana.
Program zakończyło arathi do Bhagawana o 6:40 po południu.
Występ
śpiewaków 20 marca rozpoczął się po zakończeniu opowiadania Bhagawaty przez Śri
Rituradźę Maharadźę, co nastąpiło o godz. 6:15 po południu. Przedstawienie
obejmowało 18 wierszy i pieśni ułożonych przez Bhagawana Śri Sathya Sai Babę na
temat Bhakti Radhy – niektóre z nich zaprezentowano w wykonaniu Bhagawana. Pierwszy
utwór „Kriszna Harey” oddawał
subtelne uczucia matczynej miłości Jaśody do Kriszny. Po jego wykonaniu przez
śpiewaków, kolejna pieśń popłynęła złotym głosem Bhagawana. Po niej nadeszła
kolej na fantazję muzyczną, która oczarowała słuchaczy. Ostatnią pieśnią tego
występu był wzruszający utwór „Pata
Padumaa Kriszna” – ostatnia prośba Radhy do Kriszny, by zagrał dla niej na
Swoim flecie, co przeniosło ją do królestwa czystego duchowego zachwytu.
Kriszna po tym nigdy już nie dotknął fletu. Pieśń uchwyciła subtelny motyw
miłości Radhy, pasterek i Jaśody do Kriszny,
który to motyw stanowi najbardziej podnoszącą duchowo część Bhagawata Purany.
Każda pieśń była dobrze wykonana i na zakończenie programu trudno było
stwierdzić, który utwór był najlepszy, bowiem wszystkie jaśniały jak klejnoty.
Te wszakże wykonane złotym głosem Bhagawana dodały całości blasku i uroku.
Program zakończyło arathi do Bhagawana o 7:05 wieczorem.
Śpiewacy z
Praśanthi Nilayam wystąpili po raz czwarty z nabożną muzyką i śpiewem 21 marca.
Rozpoczęli o 6:30 po południu po zakończeniu piątego dnia opowiadania Bhagawaty
w wykonaniu Śri Rituradźy Maharadźy. Otwierając swoje przedstawienie znaną
pieśnią nabożną Badźe Muralija Badźe
(Kriszna gra na flecie), śpiewacy zachwycili słuchaczy pieśniami w telugu i
hindi, które zawierały też pewne wstawki klasyczne. Występ zakończył się pieśnią
poświęconą Bhagawanowi. O godz. 7:10 ofiarowane zostało arathi, które dopełniło
całości.
22 marca religijny
program muzyczny w wykonaniu śpiewaków z Praśanthi Nilayam składał się z pięciu
utworów. Rozpoczynając swój występ o 5:35 po południu pieśnią w hindi Sai Ke Darbar Mein (na królewskim dworze
Sai), śpiewacy wykonali następnie stotrę[1]Krisznam Wande Dźagadgurum (Ofiarowuję
pozdrowienia Krisznie, nauczycielowi świata). Po dwóch kolejnych pięknych
pieśniach, zakończyli swe przedstawienie pieśnią w telugu Ćinni Kriszna Muralidhara (Mały Kriszna trzymający Swój flet). O
6:05 wieczorem ofiarowano Bhagawanowi arathi, co zakończyło program dnia.
Śri
Rituradź Maharadź zwieńczył opowiadanie Bhagawaty siódmego dnia, 23 marca 2010
roku o godz. 5:50. Śpiewacy z Praśanthi Nilayam zapewnili wspaniałe zakończenie
tego programu, dając szóste już przedstawienie muzyczne. Rozpoczynając swój
występ utworem Bhagawana Aa Nanda Balude
Ananda Baludai (Ten syn Nandy przyszedł, aby dać nam Anandę), śpiewacy
zaśpiewali trzy kolejne pieśni – jedną w hindi Nirbal Ke Bal Diin Ke Bandhu (Jest siłą słabych i przyjacielem pogrążonych
w nędzy) oraz dwie inne w telugu, wszystkie świetnie oddane, ze znakomitą
muzyką i melodią. Program zakończyło arathi o godz. 6:10 po południu. Na zakończenie
wspaniałej prezentacji Bhagawata Saptahy w Praśanthi Nilayam, Bhagawan obsypał
Swymi błogosławieństwami Śri Rituradźę Maharadźę. Uczony, jak też muzycy i
śpiewacy, którzy zapewnili mu wsparcie muzyczne, zostali również
pobłogosławieni przez Bhagawana rozmową następnego dnia.