Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

numer 49 - styczeń-luty-marzec 2010 

Bóg istnieje

Tekst Richarda Bocka zaczerpnięty z artykułu Communicating Divinity opublikowanego w Golden Age w 1980 r.

    W podróż do Niego wybrałem się zaraz po zawale serca. Zanim dotarłem do Aśramu, poczułem się dobrze. Nie pamiętałem już, że kiedyś byłem chory. Dostąpiłem audiencji u Baby, a On zmaterializował dla mnie trochę wibhuti, rozpiął mi koszulę i nałożył je na klatkę piersiową. Chociaż nic Mu nie mówiłem, On zaraz po tym powiedział, że moje serce nie doznało szwanku (ten zawał miałem we wrześniu, a w Indiach byłem w listopadzie). „Dobre serce, nie martw się. Dlaczego się bać, gdy Ja tu jestem?” – powiedział. Potem zmaterializował pierścień i polecił: „Noś go, zawsze będę z tobą.” Pierścień zawierał podobiznę Baby. Stanowiło to dla mnie łączność z Nim i zaczęło zmieniać moje życie. Wszystko to było tak naturalne, że nawet nie miałem czasu na jakiś wstrząs. Słyszałem, że On tak postępuje. W rzeczywistości była to jedna z tych rzeczy, co do których miałem pewne obawy. Zanim pojechałem do Aśramu powiedziałem do Indry Devi: „Mogę zaakceptować wszystko, oprócz cudów.” Cuda te niepokoiły mnie, gdyż czytałem wypowiedzi Ramakrishny, gdzie ostrzega on, że należy wystrzegać się mocy siddhi; są one zwodnicze. Bałem się, że obnoszenie się z tymi mocami jest w jakimś stopniu egoistyczne i nie najwyższego lotu. Dlatego miałem wątpliwości co do Jego motywów w czynieniu cudów. Ale gdy się zbliżyłem i zacząłem ich doświadczać, zrozumiałem, że było to dla Niego bardzo naturalne a motywacja tak zdrowa, że uznałem, iż przyszedł On z innej przestrzeni. On nie stawał się czymś; On tym już był. Dlatego też nie było niczego, co mogło Go zepsuć.

    Baba jest tutaj po to, by wyprowadzać ludzi do Światła z szaleństwa, które sami sobie stworzyli. Dla każdego, kto się do Niego zbliży, kto pragnie wyjść Mu naprzeciw, On zrobi wszystko, co może, aby pomóc, gdyż taka jest Jego Misja, po to tu jest. W przypadku człowieka Zachodu zwykle konieczny jest jakiś umysłowy wstrząs, aby wyrwać go ze szczególnego sposobu pojmowania, że wszystko da się rozpracować naukowo oraz ze świata materialnego, w którym jest uwięziony. Dlatego Baba stwarza coś spoza czasu, łamiąc to, co wydaje się naukowymi prawami natury i czyni tak zwany cud. Komuś pogrążonemu w świecie intelektualnym bardzo trudno jest sobie z tym poradzić. Musi stawić temu czoło i zbadać. A jedyną odpowiedzią jest Bóg. Intelektualiści na ogół nie mogą dojść do Boga, gdyż według nich, cudów nie ma.

Osoba o prostym umyśle, osoba z wiarą i miłością może przyjąć Boga bez konieczności rozumienia Go. Ale intelektualista musi najpierw zrozumieć Boga, zanim Go przyjmie. Tymczasem, zrozumienie Boga jest niemożliwe! Miliony ludzi próbuje sobie z tym poradzić i wariują, gdyż nie dają rady. A akt zawieszenia czasu ma na celu zatrzymać ludzi i dać im możliwość zastanowienia się.

     Następnie zdjął przykrywkę i wysypał całą zawartość urny na kawałek papieru. Potem przechylił ponownie i znów wysypała się pełna zawartość, tak że razem wysypał mniej więcej podwójną objętość, jaką mogła pomieścić urna. Następnie wsypał połowę całej ilości popiołu z powrotem do urny a część z tego, co pozostało rozdał ludziom, którzy znajdowali się w pobliżu. Resztę wsypał do torebki zrobionej z chusteczki i wręczył Indrze. Dotknął tego i powiedział: „To będzie zapas nie do wyczerpania, więc już ci nie zabraknie.” Cóż! Dzisiaj ma ona to wibhuti już dziesięć lat i ciągle zawartość się odnawia. Rozdała popiół tysiącom ludzi. Ten cud był dla mnie o wiele bardziej znaczący niż stworzenie pierścienia. A było tak dlatego, że flirtowałem z koncepcją Boga i studiowałem religie, ale nie miałem doświadczenia Boga. Po tym przeżyciu z Babą w moim umyśle nie ma już wątpliwości czy Bóg istnieje.