Śri Sathya Sai Baba............................. ŚWIATŁO MIŁOŚCI

Strzeżony i prowadzony przez Sai Babę

     Bhagawan pomógł mi w decydującym, kształtującym okresie mojej egzystencji. Miałem 18 lat, żyłem bez celu, przebywałem w złym towarzystwie. Pan nakreślił dla mnie inny plan. Kiedy dowiedziałem się o Jego inkarnacji, zacząłem studiować literaturę Sai, brać udział w zajęciach Ośrodka i odwiedzać Puttaparthi. Właśnie zaczęło się prężnie rozwijać młodzieżowe skrzydło Organizacji Sathya Sai. Przyłączyłem do grupki 18-tu młodych osób ze Stanów, które w 1995 r. uczestniczyły w prowadzonym przez Bhagawana Letnim Kursie w Brindawanie oraz brały udział w I i II Konferencji Młodzieżowej. Następnie ukończyłem College w Hyderabadzie. Mieszkałem tam, współpracując z rówieśnikami. Obecnie mam 36 lat. Połowę z nich przeżyłem pod opieką Swamiego. Jestem Mu ogromnie wdzięczny za bezpieczne przeprowadzenie mnie przez decydujące lata młodości.

Trzy ważne lekcje…

Z pokorą przekazuję temu czcigodnemu zgromadzeniu kilka lekcji, które otrzymałem w czasie mojej duchowej podróży:

1.     po pierwsze, szukaj schronienia w słowach Sai

2.     po drugie, pozwól, by Bhagawan był twoim jedynym prawdziwym przyjacielem

3.     i po trzecie, wkładaj w pracę całe serce

Rozwinę teraz te punkty.

1.     Szukaj schronienia w słowach Sai

    Bhagawan powtarza, że „umysł jest źródłem wszelkiego cierpienia”. Przy pomocy jednego kolca możemy usunąć drugi kolec wbity w ciało. Podobnie słowa i idee Bhagawana wymazują cierpienie odbite na powierzchni naszych niespokojnych i kapryśnych umysłów. Nad słowami Baby trzeba się głęboko zastanawiać. Żeby strawić pokarm, nie wystarczy go przeżuć. Nie osiągniemy spokoju umysłu jedynie czytając o naukach Sai. Umysł potrzebuje wielu lat, aby pojąć ich znaczenie. Na przykład, Bhagawan często przyrównuje drogę duchową do domu. Jego fundament stanowi ufność we własne siły, ściany zbudowane są z satysfakcji, a dach z samopoświęcenia. Dom przedstawia samorealizację. Słuchałem tej analogii przez wiele lat i właściwie wcale jej nie rozumiałem. Dopiero później, gdy zacząłem nad nią pracować, dotarło do mnie, że Swami opisuje ciąg wydarzeń, które trzeba kolejno przeżyć oraz że w tym procesie niezbędna jest wiara w siebie. Mając ją zaczynamy angażować się w życie i osiągać samozadowolenie. Jednak wcześniej lub później dowiadujemy się, że zaspokajając własne pragnienia nie osiągamy trwałego spokoju i szczęścia. To jest ten moment, w którym musimy zacząć używać naszego potencjału, aby ulżyć cierpieniu innych. Dopiero po położeniu ‘dachu’ samopoświęcenia, nasz dom samorealizacji jest zabezpieczony. Być może prawda tej prostej nauki dotarła do was szybciej niż do mnie. Ja długo ją analizowałem. To znaczy, chcę powiedzieć, że musimy odkryć głębię słów Bhagawana, a nie ślizgać się po ich powierzchni. Kiedy odnajdziemy schronienie w Jego naukach, osiągniemy spokój umysłu.

2.     Pozwól, żeby Bhagawan był twoim jedynym prawdziwym przyjacielem

     W Ameryce, podczas mroźnych i śnieżnych zim, ginie wielu bezdomnych. Brakuje im ciepłej odzieży i obuwia. Kilka lat temu członkowie naszej grupy zauważyli, że niektórzy ludzie w naszym mieście owijają stopy plastikowymi torbami. Postanowiliśmy kupić 75 par butów i dać je potrzebującym. W sklepie, ku naszemu zadowoleniu, zajął się nami sam właściciel. Transakcja trwała już od dłuższej chwili, gdy zwrócił się do nas: „Chłopcy, 75 par to mnóstwo butów. Mogę spytać, co zamierzacie z nimi zrobić?” Wyjaśniliśmy, że chcemy przed zimą podarować je biednym. Przez chwilę milczał, a potem odrzekł: „Chłopcy, pierwszy raz mam takich klientów. Sprzedam wam buty po cenie, za jaką sam je nabyłem. Żałuję, że nie znałem wcześniej waszych planów, bo kupiłbym je jeszcze taniej. Wpadnijcie do mnie w przyszłym roku. Razem wykonamy tą pożyteczną pracę.” Po zapłaceniu, gdy już wychodziliśmy, dodał: „Chłopcy, każdego roku zapraszam pracowników z rodzinami, żeby nabyli u mnie buty. Daję im duży rabat. Proszę, skorzystajcie z tej okazji.”

Działanie miłości

      Zanim rozdaliśmy buty, zastanawialiśmy się, jak powinniśmy to zrobić. Biedni i bezdomni często są źle traktowani nawet przez tych, którzy im pomagają. Zgodziliśmy się, że postąpimy inaczej. Uświadomiliśmy sobie, że Bóg przebywa we wszystkich żywych istotach i dlatego każdego będziemy traktowali z taką samą miłością jak Swamiego. Ludzie ustawili się w długiej kolejce i zaczęli wypełniać kościół na starówce, który nas ugościł. Początkowo biedni i bezdomni byli niespokojni i agresywni wobec siebie i nas. My jednak niezmiennie okazywaliśmy im miłość. To szybko zmieniło atmosferę. Zapanował spokój, dyscyplina i radość. Zaprosiliśmy wszystkich żeby usiedli i posilili się, a my dopasujemy im buty. Ściągaliśmy z ich zmęczonych nóg stare skarpety i obuwie, nakładaliśmy nowe i odsyłali ich, szczęśliwych i sytych. Pod koniec dnia pewien człowiek, z nowymi butami w ręku, natknął się na kolegę, który nie mógł dobrać odpowiedniej pary. Był zniechęcony. Jego buty rozpadały się i z pewnością nie przetrzymałyby długich zimowych miesięcy. Mężczyzna z butami podszedł do niego i wręczył mu je, mówiąc: „Weź. Wygląda na to, że potrzebujesz ich bardziej niż ja. Moje są w lepszym stanie. Weź nowe buty.” Potem uśmiechnął się i wyszedł.

     Nie musimy czekać na huragan, aby okazać innym pomoc. W rzeczywistości każdy czyn wypełniony miłością, przynoszący ulgę w cierpieniu, jest bezcenny.

       Miłość jest najważniejszym elementem każdej pracy. Służenie to nic innego jak miłość w działaniu. Ma w sobie moc pocieszania ludzi zdeptanych przez los i przemieniania nas w istoty bezinteresowne. Jest taka piosenka w telugu, która doskonale wyraża to przesłanie Swamiego: