18
maja 1920r. w Wadowicach urodził się Karol Józef Wojtyła późniejszy, 256 z
kolei, a pierwszy w historii Kościoła, słowiański papież Jan Paweł II. Zasłynął
krucjatą przeciwko komunizmowi, nieokiełznanemu kapitalizmowi i politycznemu
uciskowi. Nieustępliwie przeciwstawiał się aborcji i bronił tradycyjnego
podejścia Kościoła wobec seksualności.
Jego
liczne zagraniczne podróże - ponad sto (z tego dziewięć do Polski) -
przyciągały ogromne rzesze ludzi. Dystans, jaki pokonał w tych podróżach,
daleko przewyższył pielgrzymki wszystkich Jego poprzedników na papieskim tronie
razem wziętych. Beatyfikował i kanonizował znacznie więcej osób niż jakikolwiek
poprzedni papież. „Nasz” Papież w czasie swojego pontyfikatu przewodził 147
uroczystościom beatyfikacyjnym (1340. błogosławionych) i 51 kanonizacyjnym
(482. świętych). Zasiadał na tronie krócej tylko od Św. Piotra i Piusa IX.
Jan
Paweł II potępił antysemityzm, o którym mówił, że jest nie do pogodzenia z
chrześcijaństwem. W okresie Wielkiego Jubileuszu roku 2000 dokonał historycznego
wyznania win Kościoła – w tym win względem Żydów. Ważnymi etapami pojednawczymi
były:
– wizyta w Synagodze Większej w Rzymie 13 kwietnia
1986 roku – pierwsza papieska wizyta w synagodze praktycznie od początku
chrześcijaństwa,
– pielgrzymka do Ziemi Świętej (20-26 marca
2000), w czasie której Papież modlił się przed Ścianą Płaczu.
Głoszony
przez Jana Pawła II ekumenizm stał się pojęciem bardzo szerokim, ogarniającym
nie tylko jak do tej pory, wiernych poszczególnych wyznań chrześcijańskich, ale
także członków innych religii i ateistów. Papież wiele czasu poświęcił budowie
jedności pomiędzy kościołami chrześcijańskimi. W encyklice Redemptor hominis pisał: „Nigdy nie przestanę tego podkreślać i
będę popierał każdy wysiłek podejmowany w tym kierunku na wszystkich
płaszczyznach, w których spotkamy naszych braci chrześcijan.”
Za
pontyfikatu Jana Pawła II, dzięki samemu Papieżowi, nastąpiły ogromne zmiany w
Watykanie, a także w postrzeganiu osoby Papieża przez społeczność zarówno
katolicką jak i pozostałych chrześcijan oraz wyznawców innych religii. Do
ważniejszych zmian należą:
– liczne pielgrzymki w czasie których całował
ziemię kraju, do którego przybywał,
– msze święte dla wielkich tłumów,
organizowane na stadionach, lotniskach, placach itp.
– wygłaszanie całych homilii lub choćby
krótkich sentencji w języku kraju, do którego przybywał z pielgrzymką,
– udział zespołów folklorystycznych w czasie
mszy,
– spotkania z duchownymi innych wyznań oraz odwiedziny
świątyń różnych religii (wyznań niekatolickich oraz niechrześcijańskich),
– udział w przedsięwzięciach artystycznych:
koncertach, występach zespołów, projekcjach filmowych,
– prywatne spotkania z wiernymi,
– bezpośrednie spotkania z tłumem w trakcie
pielgrzymek,
– żarty i bezpośredniość w kontaktach z
ludźmi.
Wprawdzie
już począwszy od Jana XXIII papiestwo zaczęło rezygnować z niektórych elementów
ceremoniału, jednakże dopiero ten Papież zniósł większość barier, przyjmując
postawę papieża bliskiego wszystkim ludziom, papieża-apostoła. Nie zmieniło się
to nawet po zamachu na Jego życie w dniu 13 maja 1981r.
Zmarł
2 kwietnia 2005 o godzinie 21:37, w wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, w 9665
dniu swojego pontyfikatu. Odszedł po dwóch dniach agonii, w czasie których
nieustannie towarzyszyli mu wierni z całego świata, śledząc na bieżąco
wiadomości dochodzące z Watykanu. Umierając wypowiedział słowo amen. Jan Paweł II został pochowany 8
kwietnia 2005r. w podziemiach bazyliki św. Piotra w Watykanie po największej w
dziejach uroczystości pogrzebowej. Uczestniczyło w niej ponad 200 oficjalnych
delegacji z prezydentami, premierami i przywódcami religijnymi oraz miliony
pielgrzymów. Tak wspaniały i powszechny hołd, będąc wykładnią Jego zasług, jest
jednocześnie dobrą prognozą na przyszłość dla ludzkości.
Opuścił
nas człowiek wielkiego serca, wielkiego umysłu, wielkiego czynu – wielki Polak,
Przywódca, Papież, Pasterz, Pielgrzym, Pocieszyciel, Przyjaciel, Nauczyciel i
Wielbiciel Boga. Nie osierocił nas jednak, gdyż Jego dzieło, o trudnym do
przecenienia zasięgu i rozmachu, niewątpliwie będzie dalej nam towarzyszyło i
owocowało. Przykładnie oddając się całkowicie Bogu, służył ludziom, przez co
uczynił świat znacznie lepszym miejscem niż był. Dziękujemy Ci, Janie Pawle
Wielki! Za Polskę, za miłość, za prawdę, za pokój, za prawość, za wiarę, za
nadzieję. Dziękujemy z całego serca – Bóg z Tobą! Niech teraz zjednoczony z
Bogiem duch Twój zstąpi na Ziemię, by wesprzeć proces odnowy i niech pozostanie
z nami!
– Redakcja
[W tym opracowaniu
wykorzystaliśmy materiały z internetu.]
