numer 20 - marzec - kwiecień 2004
Wydarzenia z końca marca 2004 w
Prasanthi Nilayam
26.03.2004 – Swami przybył na darśan popołudniowy o 15:00. Śpiewano wersety z Wed do godziny 16:10. W tym czasie rozdawano studentom, pracownikom Uniwersytetu i VIP-om ubrania. Rozdano także słodycze. O 16:10 studenci zaprezentowali półgodzinny koncert pieśni oddania. Bhadżany rozpoczęły się o 16:40 i trwały do 17:05, kiedy to Swami udał się do Swojej kwatery. Arathi odśpiewano o 17:15.
28.03.2004 – Poranny darśan rozpoczął się o 6:55. Przez 15 minut śpiewano wersety z Wed. Uczniowie szkoły podstawowej zaprezentowali pieśni oddania, tańce oraz przedstawienie oparte na historii życia Miry[1]. Występy trwały do 8:20. Później Swami fotografował się razem z aktorami. Baba rozdawał prezenty uczestnikom przedstawienia m.in. zegarki. Zebranym rozdawano słodycze.
Popołudniowy darśan rozpoczął się o 15:10. Po wysłuchaniu wersetów z Wed śpiewanych przez studentów, Swami wybrał kilka osób na interview, które zakończyło się o 16:00. Do godziny 16:10 grupa uczniów szkoły podstawowej grała na skrzypcach melodie do bhadżanów. Później pan Paul Erhardt – nauczyciel z Music College – zaprezentował instrumentalne wykonanie bhadżanów na wiolonczeli. Pan Paul Erhardt jest ojcem chłopca, który jako solista śpiewał wersety z Wed razem z grupą chórzystów. Wieczorny program zakończył się o 16:40. Swami rozdał upominki uczniom szkoły podstawowej, którzy wcześniej grali na skrzypcach.
29.03.2004 – Na popołudniowym drśanie Swami rozdawał prezenty uczniom, którzy byli obecni wczoraj. Śpiewano wersety z Wed. Przez pół godziny padał deszcz. Zrobiło się chłodniej.
30.03.2004 – Święto Ramy.
Swami przybył o 7:00. Wersety z Wed śpiewano do 7:10. Później studenci z Uniwersytetu przedstawili godzinny program artystyczny z okazji święta Ramy, który zawierał: opowieść o życiu i przesłaniu Ramy, krótki epizod z Ramajany oraz pieśni oddania przy wtórze zespołu muzycznego, w skład którego wchodziły bębny i saksofon.
O godzinie 8:15 Swami zaczął wygłaszać dyskurs. Przemawiał do 9:10. Powiedział m.in., że Rama, Lakszmana, Bharatha i Satrughna są czterema Wedami. Rama przybrał rolę Awatara nie tylko po to, by walczyć z demonami, ale również by ustanowić Dharmę. W erze Kali można osiągnąć Boga czyniąc Namasmaranę (powtarzanie boskiego imienia) Rama. Studenci w swoim życiu powinni podążać ścieżką Dharmy i mieć za przykład ideały Ramy. Swami zakończył dyskurs bhadżanem Rama, Rama, Rama, Sita…
Później Baba polecił uczniom, aby śpiewali religijne pieśni. Od 9:20 rozdawano słodycze. Swami siedział na fotelu i doglądał rozdawania. Arathi odprawiono o 9:35.
Popołudniowy darśan rozpoczął się o 15:30 odśpiewaniem wersetów z Wed. Później Swami poprosił profesora Anila Kumara, by przemówił do studentów. W swojej mowie prof. Kumar zaznaczał, że absolwenci uczelni Swamiego powinni podążać za naukami Baby i gdziekolwiek się znajdą świadczyć o Wszechmocy i Wszechwiedzy Swamiego. Później Swami poprosił chłopców, aby zaczęli śpiewać bhadżany.
31.03.2004 – Tego ranka o godzinie 6:40 białym Mercedesem Benz Swami odjechał do Brindawan. Wielbiciele od godziny 5:00 czekali przed holem Sai Kulwant.. Podczas gdy śpiewano wersety z Wed nadjechał Swami. Kiedy Swami przejeżdżał alejkami placu darśanowego, odśpiewano Arathi. O 6:40 Swami udał się w kierunku bramy Gopuram, przez którą opuścił Prasanthi Nilayam.
Z internetu (www.kingdomofsai.org) tłum. E.G.
[1] Mira Bai 1498-1546 – północnoindyjska
księżniczka i poetka mistyczna, która z powodu wielkiej miłości do Kriszny
wyrzekła się świata. Jej dzieło literackie (Padawali)
składa się z setek wierszy. Pisała w języku ojczystym marwari hindi. Jej poezja i pieśni cieszą się wyjątkową popularnością
z powodu namiętnego oddania religijnego i charakteru poetyckiego; są one i dziś
jeszcze śpiewanie przez wszystkie warstwy społeczne Indii. Miłość i oddanie
Miry do Kriszny były tak wielkie, że cały swój czas wypełniała na modlitwach i
wychwalaniu Go, ku niezadowoleniu całej rodziny.
Po śmierci męża teść nakazał jej, by wybrała śmierć w płomieniach, nie usłuchała się, ponieważ była przekonana, że jej dusza jest poślubiona duszy powszechnej. W ekstazie duchowej tańczyła i śpiewała przed obrazem Kriszny w świątyni. Ludzie zaczęli traktować ją jako świętą. Ostatnie lata swego życia spędziła w Dwaraka (świątyni Kriszny).
(Encyklopedia Mądrości Wschodu).
Nie ma nic wspanialszego niż miłość do Boga. Miłość jest Bogiem i tylko przez nią można się z Nim złączyć. Mira była wspaniałą wielbicielką Pana Kriszny. Spędzała cały swój czas w świątyni Kriszny, śpiewając Jego chwałę. Gdy Maharana rozkazał jej opuścić świątynię była niezmiernie zaskoczona i nie wiedziała gdzie się udać. Medytowała więc o Krisznie i śpiewała: „O umyśle, udaj się nad brzeg Gangesu i Jamuny. Chłodne wody Gangesu i Jamuny wypełnią ciało spokojem.” (piosenka hindi) Do Gangesu i Jamuny Mira porównywała w ten sposób idę i pingalę (dwa spiralne kanały energetyczne), które spotykają się w suszumnie. Aby dojść do suszumny człowiek musi jedynie śpiewać chwałę Boga. Kiedy kontempluje się Boga nieustannie, z pewnością osiągnie się Brahmalokę. Wiele jest szlachetnych dusz w Maharasztrze. Tak naprawdę są wszędzie. Lecz jakie życie prowadzimy? Jaki jest pożytek z języka, który nie powtarza Boskiego Imienia i z rąk, które nie służą innym? Wymawiajcie z miłością Imię Boga.
Fragment dyskursu Sathya Sai z dnia 13.03.2002roku.
Tłum. Joanna Gołyś
powrót do spisu treści numeru 20 - marzec - kwiecień 2004