Wartości Ludzkie i natura               numer 16 - lipiec-sierpień 2003

          W czerwcu 2003 roku przeprowadzono dla nauczycieli kółka studyjne w zakresie wiedzy o środowisku. Odbywały się one głównie na dzikich północnych wyspach. Główny temat cyklu to „Jedność w wielości w naukach Swamiego poprzez doświadczenia”. Życie w warunkach dzikiej natury było istotną podstawą dla doświadczeń.

          Kółka studyjne dla różnych grup prowadzono w rzadko zaludnionych regionach Estonii i na Wyspach Alandzkich – szwedzkiej prowincji Finlandii. (Jest to unikalny archipelag ponad 6500 wysp i szkierów*, spośród których tylko 65 jest zamieszkałych przez 25000 ludności.) Przecina je 905 km dróg. Na Alandach jest tylko jedno miasto – Mariehamn, w którym żyje połowa ludności wysp. Mają one unikalne nieskażone środowisko naturalne. Utworzono tam Narodowy Park Archipelagu nadzorowany przez UNESCO.

          Krajobraz Alandów jest wynikiem trwającego ciągle procesu działania sił przyrody. Jego charakter objawia się w szybkich przejściach od scenerii wodnej do lądowej, z jej wzgórzami, głazami i leśnymi zakątkami. Wyspa posiada 20 rezerwatów przyrody.

          Najwyższe partie Alandów wyłoniły się z morza 8000 lat p.n.e. Pierwsi ludzie przybyli tu ze wschodu około 4200 lat p.n.e. Dzisiaj Alandy należą do Unii Europejskiej, mają własny znaczek pocztowy i Samorząd. Oficjalnym językiem jest szwedzki.

          W kraju z dziką naturą w tle nie ma zwykłych udogodnień współczesnego świata. Tu trzeba dzielić się kubkiem wody ze wszystkimi, zamienić wygodne kanapy na obszerne granitowe łoża i słuchać bezkresnej muzyki morza - ludzkie reguły życia wobec wartości, które są wieczne dla całego rodzaju ludzkiego. W takich warunkach świadomość staje się bardziej skoncentrowana, nie ma różnych rozpraszających czynników. Rytmy natury przenikają do świadomości i człowiek bardziej intensywnie czuje jedność z naturą. W czasie wspomnianych kółek studyjnych poświęcono wiele uwagi medytacji (była ona dobrowolna, lecz wszyscy lubili te chwile ciszy). Pomagało to znaleźć osobisty kontakt z naturą, wiecznością, Bogiem… Każdy siedział wygodnie, odprężony, z zamkniętymi oczami mając przed sobą bezmiar morza, albo innym razem wielkie granitowe skały, drzewa, czy prześliczne, porośnięte kwiatami łąki północy. Proszono nas o utrzymywanie uczucia, że istnieje tylko ogrom natury, z którym się stapiamy. Następnie mieliśmy zamknąć oczy i umieścić krajobraz, albo jego szczegół w miejscu pomiędzy brwiami. Proszono nas, aby nałożyć obraz z wewnętrznej wizji na uczucie lekkiej bryzy (albo zapach kwiatów, śpiew ptaków, zależy w jakich warunkach i miejscu znajdowała się grupa). Potem polecono nam wyobrazić sobie, że to uczucie i obraz utworzony w wewnętrznej wizji łączą się z sobą i stają się bardziej wyraźne. Uczucie i wewnętrzny obraz narastają, przybliżają się do osoby i niosą informację pełną harmonii, piękna i miłości do wszystkiego co istnieje coraz dalej i dalej, roztapiając się w wieczności ogromu świata. Każdy nauczyciel miał swoje własne uczucie, wyobrażenie, które stawało się tak prawdziwe, jak prawdziwy był wewnętrzny stan osoby. Ich wyjaśnienia były jak opowiadania, warte, aby je zapisać. Byli szczęśliwi wewnętrznym szczęściem, które promieniuje na wszystkich.

          Istotny jest fakt, że uczestnicy nie byli wielbicielami Swamiego, lecz można rzec, sympatykami. Większość z nich była nauczycielami, odpowiedzialnymi za nauczanie młodej generacji. Niemożliwe było wyjaśnienie i zastosowanie podstawy nauk Swamiego przez wielbienie, wiarę, rytuały wedyjskie, działania itd. Wszystkie jednak Jego nauki doskonale współbrzmią z naturą i z jej rytmem. Wydaje się że poprzez naturę Jego nauki łatwiej mogą znaleźć drogę do serc wszystkich ludzi.

          Duchowa kultura ludzkości, podobnie jak Prawda, w swej istocie pozostaje zawsze taka sama. Awatar przydaje tej Prawdzie wibracji Boskich sił ujętych w nowoczesne ramy. Wibracje te tracą swój pierwotny blask, kiedy używa się innych (na pierwszy rzut oka) podobnych źródeł. To dlatego podstawy nauk Swamiego stosuje się w programach stypendialnych dla nauczycieli, promujących środowisko naturalne.

          Wspaniałe doświadczenia płynące z głębokiej koncentracji (a dokładniej rzecz biorąc, z ćwiczenia jej) dały uczestnikom (nauczycielom) wewnętrzną wiedzę, iż każdy proces nauczania przynosi pozytywne rezultaty, jeśli dokonuje się go z miłością. Szorstkie słowa, przymus, ograniczenia już na wstępie twórczego rodzenia się pomysłu (szczególnie u uczniów) zwykle prowadzą do utraty zainteresowania, wiary i odwagi tworzenia lub pójścia za głosem serca. Nauczyciel pełni tu rolę doradcy, przyjaciela… lecz aby tak się stało, nauczyciele potrzebują wiary, odwagi i zrozumienia, że:

Nie ma innego Boga poza Prawdą.

Nie ma większej cnoty niż charakter.

Nie ma wyższej dharmy niż współczucie.

Nie ma lepszego zysku niż dobre towarzystwo.

Nie ma gorszego wroga niż gniew.

Nie ma nic bardziej żałosnego niż niesława.

Nie ma nic cenniejszego niż reputacja.

Nie ma większego bogactwa niż zadowolenie.

Nie ma nic potężniejszego niż kontemplacja Boga.

        Z SatGuru tłum. J.R. i Joanna Gołyś

* Szkiery – (szw. skår) wysepki granitowe o powierzchni wygładzonej przez lodowiec, występujące wzdłuż wybrzeży skandynawskich